Γράφει η Μυράντα Ορθοδόξου
Email: orth_miranda@hotmail.com
Οι λέξεις έχουν βάρος, έχουν βάθος. Αγγίζουν χορδές μελωδικές ή επικίνδυνες ενίοτε για τον πομπό αλλά τις περισσότερες φορές για τον δέκτη.
Είναι κάποιες λέξεις που με ενοχλούν, οι φίλοι μου το ξέρουν καλά! Δεν είναι η λέξη, σα σειρά γραμμάτων, φθόγγων, συμβόλων, κωδίκων. Είναι το σημαινόμενο, η σημασία τους, η έννοιά τους που λέμε. Θα μου πεις, εννοείται! Αλλά οφείλω να το ξεκαθαρίσω (αμαρτία ξομολογημένη) διότι μερικές φορές εμένα με ενοχλούν και τα γράμματα, οι φθόγγοι. Αιτία που οι φίλοι μου και πάλι με θεωρούν «αλλόκοτη». Άλλη ιστορία αυτή γι αλλού….
Επανέρχομαι στο θέμα. Οι λέξεις λοιπόν, δε γίνεται, δεν μπορεί, να χρησιμοποιούνται αυθαίρετα! Θα πρεπε να θεωρείται παράνομο! Να υπάρχουν περιοριστικά μέτρα με βαριές ποινές κιόλας! Ο καθένας βέβαια, αναλόγως των βιωμάτων του εισπράττει το νόημα της κάθε λέξης θετικά ή αρνητικά. Αυτές που καταδικάζουμε όμως τις θυμόμαστε πιο εύκολα. Οι, θετικής χροιάς, λέξεις συνήθως στην πλειονότητα των ανθρώπων είναι κοινές. Σ’ Αγαπώ- αγάπη, ευχαριστώ, θυμάμαι και άλλες τόσες. Οι λέξεις όμως που με ενοχλούν…….. Βάσανο μεγάλο!
Όπως είπε πρόσφατα κιόλας μια φίλη μου: Το «Αν». Λέξη που παρουσιάζει το αντίθετο του πραγματικού. Για να χρησιμοποιήσεις το «αν» σημαίνει πως αυτό που ζεις τώρα είναι διαφορετικό από αυτό που υπόθεσες. Και ακόμα χειρότερα φανερώνει ότι θα ήθελες να αλλάξεις κάτι, που θα δίσταζες να αλλάξεις υπό άλλες συνθήκες, για να κάνεις διαφορετική την πραγματικότητα που ζεις τώρα γιατί πιθανόν δε σ΄αρέσει. Είναι βέβαια ποιητική, κινηματογραφική λέξη αλλά στη ζωή, μάλλον μελαγχολική.
Η λέξη «ίσως»: Είναι το αντίστοιχο «13» των αριθμών. Δυσοίωνη λέξη, πάντα σύμφωνα με την προσωπική μου άποψη. Έννοια που
δείχνει τον αναποφάσιστο άνθρωπο ή ακόμα και τον άβουλο αν αυτός την χρησιμοποιεί συχνά για να αποφεύγει τις πιθανές δυσάρεστες συνέπειες της γνώμης του. Έλα ρε φίλε, σήκωσε το βάρος της άποψής σου! Στο κάτω κάτω δική σου είναι, γιατί ψάχνεις με το μουλωχτό σου βλέμμα να το κάνει άλλος για σένα; Κι αν διαφωνήσει και κάποιος μαζί σου τι έγινε; Διάλογος γίνεται! Αντίστοιχης βαρύτητας και οι λέξεις «πιθανόν» «μάλλον» τις οποίες χρησιμοποίησα και πιο πάνω για να δείξω την Αμφιβολία μου. Οι αμφιβολίες μέσα στην τροχιά της σημερινής ζωής καταπίνονται από μεγάλες και Βροντερές βεβαιότητες.
Και ο «Τσακ Νόρις» των λέξεων που αντιπαθώ (θανάσιμα) είναι το «αλλά»! ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: Οτιδήποτε έχει ειπωθεί πριν από το «αλλά» δεν έχει σημασία να ακουστεί, να εισακουστεί, ούτε καν να ειπωθεί. π.χ.: «μπλαμπλαμπλαμπλα, αλλά θα ερχόμουν», «μπλαμπλαμπλαμπλα, αλλά θα επανορθώσω», «μπλαμπλαμπλαμπλα, αλλά πρέπει να χωρίσουμε», «μπλαμπλαμπλαμπλα, αλλά έπρεπε να γίνει έτσι»«μπλαμπλαμπλαμπλα, αλλά δε θα μπορέσω. Και πάει λέγοντας. Βλέπεις, με τα λίγα παραδείγματα που έδωσα, όλοι θυμηθήκαμε κάτι αντίστοιχο που ακούσαμε ή είπαμε που ήτανε δυσάρεστο. Και το κυριότερο, δε χρειάστηκε να γράψω καν τι θα είχε ειπωθεί πριν το «αλλά». Το ζουμί, η ουσία του δυσάρεστου που θα ακούσω στη συνέχεια βρίσκεται μετά το από αυτό. Όλα τα προηγούμενα για μένα είναι δικαιολογίες, άλλοθι μιας ενοχικής συνείδησης που ξέρει ότι θα πονέσει, θα δυσαρεστήσει, θα δυσκολέψει.
«Η γλώσσα μου είναι ο κόσμος μου»είχες πει ο Wittgenstein. Με άλλα λόγια, όπως θα έλεγε απλά ο παππούς μου «Τόσα είδες, τόσα ξέρεις!». Πού θέλω να καταλήξω…. Οι λέξεις έχουν από μόνες τους μια συγκεκριμένη έννοια να αναδείξουν για όλους μας. Για τον καθένα μας όμως αποκτούν μια άλλη προέκταση και αποτυπώνονται σα στάμπα ανεξίτηλη στο υποσυνείδητο λόγω των εμπειριών ή των συγκυριών, των περιστάσεων κάτω από τις οποίες ειπώθηκαν.
Γι΄αυτό, φίλες και φίλοι, ταπεινή μου παρότρυνση είναι: Μην τις πετάτε όπως, όπου, όποτε και σε όποιον να ‘ναι! Υπάρχουν αυτές οι ευαίσθητες χορδές που είπαμε και πιο πριν στον καθένα μας, που ξυπνούν άλλες θύμησες!
Ειλικρινά όμως…… «αν», «ίσως», «πιθανόν», «μάλλον» «αλλά»: Δε σας μυρίζουν κι εσάς από μακριά μπελάδες;
