Γράφει ο Νίκος Νικολάου
Σε ένα τόπο που η πρωτομαγιά τιμάται από τον μισό πληθυσμό για ευνόητους λόγους και οι μίσοι τουλάχιστον από αυτούς είναι επίσης άνεργοι, τι να πρωτοπείς και τι να πρωτοδοξάσεις; Αλήθεια κάνοντας μια ιστορική αναδρομή ανακαλώντας όλους αυτούς τους αγώνες και τις προσπάθειες του τότε εργατικού κινήματος θα πέσει στο κενό η οποιαδήποτε ταύτιση και σύγκριση με τα δεδομένα της σημερινής εποχής;
Κατακρεουργημένο το οκτάωρο. Αν πιάσουμε τις μεγάλες πολυεθνικές ή μη εταιρίες είναι άγραφος νόμος για την τάχα ανέλιξη σου πως πρέπει τουλάχιστον ένα δυωράκι ακόμη να παραμείνεις στο γραφείο. Επιπλέον στους λόγους της παραμονής σου προστέθηκε και το γεγονός πως σύμφωνα με τα δεδομένα της εποχής δεν λες καλά που έχουμε και μια δουλειά, άρα “κρύψε να περάσουμε”.
Αν πιάσουμε τις μικρές εταιρίες που βρίσκονται στον αναπνευστήρα μπορεί με το ζόρι να βρούμε έστω ένα υπάλληλο που να εργάζεται οκτάωρο. Part time ανασφάλιστες καταστάσεις οι οποίες ξεθωριάζουν την έννοια της ανθρώπινης διαβίωσης.
H σύγκριση δεν πέφτει στο κενό. Τα δεδομένα των δύο εποχών ασφαλώς και διαφέρουν και οι δύο εποχές δεν ταυτίζονται πλήρως όμως οι εκφάνσεις στον χώρο εργασίας αφήνουν το ίδιο έντονο συναίσθημα, καταπάτιση της στοιχειώδους ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ελευθερίας.
Απορώ. Αν τότε ναι, γιατί τώρα όχι; Αν τότε αυτοί, τώρα ποιοί; Ο part time τύπος της διπλανής πόρτας ή ο full time τυπάρας της διπλανής και της πάρα δίπλα πόρτας; Μέσα σε όλο αυτό το συνονθύλευμα και από άνεργους ποια κοινή συνισταμένη θα κινήσει ένα κάποιο κύμα αντίδρασης; Οι εποχές ταυτίζονται κάπως, οι άνθρωποι όμως απέχουν παρασάγγας ο ένας απ΄τον άλλο. Το πιο πιθανόν και του χρόνου οι ίδιοι θα δοξάζουν την εργατική πρωτομαγιά, σε ένα τόπο ο οποίος είναι καταδικασμένος ναι είναι διαιρεμένος.
1 thought on “Truth or Dare “Ανεργατική Πρωτομαγιά””
Διαβάζοντας το άρθρο σου φίλε “Truth OR Dare” μου έφερε στο μυαλό
το εξής ευφυολόγημα του ‘FATS’ Domino (1928- ),
θρύλου της αμερικανικής μουσικής σκηνής:
“A lot of fellows nowadays have a B.A., M.D. or Ph.D.
Unfortunately, they don’t have a J.O.B.”
Όντως βιώνουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις…
Παρασυρόμαστε καθημερινά, άβουλοι, από τη ροή των γεγονότων,
με συνέπεια να εγκλωβιζόμαστε όλο και περισσότερο σ’ένα σύστημα που μας θέλει με σκυμμένο το κεφάλι να λέμε όπως ορθά διαπίστωσες “κρύψε να περάσουμε”.
Ένα σύστημα που δεν μας αφήνει περιθώρια να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της καταπάτησης των εργασιακών μας δικαιωμάτων.
Δεν θέλω όμως να είμαι απαισιόδοξη, ούτε μοιρολάτρης,
γι΄αυτό, για να χαμογελάσουμε λίγο,θα επικαλεστώ έναν ακόμα αμερικάνο,
γνωστό για το καυστικό του xιούμορ, τον Drew Carey(1958- ) που είπε:
“Ώστε μισείτε τη δουλειά σας;
Γιατί δεν το λέγατε;
Υπάρχει μια ομάδα υποστήριξης ακριβώς γι΄αυτό.
Λέγετε ΟΛΟΙ και συνήθως συγκεντρώνονται στα μπαρ”
Comments are closed.