Γράφει η Δρ. Δόμνα Μωυσέως.
Είναι αδιαμφισβήτητο πως σε κάθε προβληματισμένο πολίτη που έχει, δηλαδή, συνείδηση της αναγκαιότητας του να είναι κανείς, αν όχι ανεμειγμένος, τουλάχιστον ενημερωμένος για τα κοινά, είναι ξεκάθαρο πως το δημοκρατικό σύστημα πλήττεται όλο και περισσότερο.
Ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι το γεγονός πως η ιστορία μας φανερώνει πως ο τρόπος με τον οποίο οι εκάστοτε δυνάμεις όλων των εποχών, χρησιμοποιούν το δημοκρατικό πολίτευμα με τέτοιο τρόπο ώστε να μην ανταποκρίνεται στον αρχικό ορισμό του : ένα πολιτικό σύστημα, λοιπόν, όπου πρωταγωνιστής είναι ο λαός.
Οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι και τόσοι άλλοι που σημάδευσαν την ιστορία του 20ου και 21ου αιώνα, βοηθούν στο να αντιληφθεί ο πολίτης την σημασία της διαφύλαξης, με κάθε μέσο, της δημοκρατίας. Έχουμε όντως μάθει, όμως, κάτι από την αιματηρή παγκόσμια ιστορία; Έχουμε πραγματικά καταλάβει την αναγκαιότητα συμμετοχής μας ως πολίτες στα κοινά; Το σημερινό φαινόμενο της λεγόμενης αποχής φανερώνει πως όχι. Αντιθέτως είναι ένας από τους παράγοντες που ταρακουνούν τα θεμέλια της δημοκρατίας και εύλογα ανησυχεί έντονα αυτούς που πιστεύουν σε ένα καλύτερο μέλλον για την κοινωνία.
Προσωπικά δεν μπορούσα να κατανοήσω το φαινόμενο για αρκετό καιρό. Μάλιστα προσπάθησα να κατανοήσω και αυτόν που ισχυριζόταν ότι και η αποχή είναι ένας τρόπος αντίστασης, είναι ο τρόπος έκφρασης της απαξίωσης της πολιτικής. Εκ των υστέρων, κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται.
Η αποχή είναι τελικά αποτέλεσμα μιας προπαγάνδας η οποία ευνοεί κάποιες συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις τόσο σε μια χώρα, όσο και στην Ευρώπη γενικότερα. Άλλαξε κάτι η αποχή στην Κύπρο; Άλλαξε κάτι η αποχή σε χώρες όπου παρατηρείται έντονα για αρκετές δεκαετίες όπως για παράδειγμα στη Γαλλία; Αντιθέτως. Όχι μόνο συντηρείται το κατεστημένο, αλλά έχει ευνοήσει την κατάχρηση της δημοκρατίας και μια από τις σοβαρότερες, ίσως, συνέπειες είναι η άνοδος φασιστικών κομμάτων.
Και επιμένω στο γεγονός ότι πρόκειται για τη συνέπεια μιας προπαγάνδας, δηλαδή μιας συντονισμένης προσπάθειας 
καθοδήγησης της κοινής γνώμης προς την αποχή και τη δήθεν απαξίωση της πολιτικής. Είναι δήθεν γιατί η απαξίωση, η αγανάκτηση λογικά οδηγεί στην ενεργό αντίδραση του πολίτη, ενώ στη συγκεκριμένη περίπτωση οδηγεί στην απάθεια, στην αδράνεια, που εκφράζεται μέσο ενός υπεραπλοποιημένου λόγου του τύπου « τίποτα δεν αλλάζει», «όλοι είναι ίδιοι», «κανένας δε μας βοήθησε», «μόνο όταν θα ψηφίσουμε μας θυμούνται» και άλλα πολλά κοινότυπα/στερεότυπα.
Πρέπει όμως να αντιληφθούμε ότι στην πραγματικότητα η αποχή, η γενικότερη αποστασιοποίηση του πολίτη από τα κοινά, όχι μόνο δεν είναι τρόπος αντίδρασης ή τρόπος για να περάσει ένα μήνυμα, αλλά είναι αυτό που εξυπηρετεί κάποιες πολιτικές δυνάμεις να δρουν ανενόχλητες, χωρίς κανένα σεβασμό ως προς το συλλογικό όφελος.
Τα παραδείγματα είναι πάμπολλα και το συμπέρασμα ένα. Η προπαγάνδα περί αποχής κατάφερε να αποκλείσει τον πολίτη από όλες τις διαδικασίες, από όλα τα κέντρα λήψης αποφάσεων τόσο ενδοχώρια, όσο πανευρωπαϊκά. Πολιτικές δυνάμεις δρουν με τρόπο υπόγειο, έλλειψη διαφάνειας στις διαδικασίες, επιβολή αποφάσεων. Μήπως θυμίζει κάτι αυτό; Όσο δυνατό κι αν ακούγεται, στην πραγματικότητα αφού υπάρξει έλλειψη δημοκρατικότητας ή καλύτερα αφού η δημοκρατία αποδυναμώνεται εκούσια από αυτούς που ανήκουν στο χώρο της εξουσίας, τότε μπορούμε να μιλήσουμε για πράξεις που τείνουν να μετατρέψουν τη δημοκρατία σε ολιγαρχία/δικτατορία.
Κι έχω την εντύπωση πως οι μηχανισμοί που χρησιμοποιούνται για την αποδυνάμωση της δημοκρατίας με τον αποκλεισμό του πολίτη από τα κοινά επιβεβαιώνουν την πιο πάνω θέση και πρέπει με κάθε μέσο να πατάξουμε το φαινόμενο αυτό. Πώς λοιπόν διάφοροι παράγοντες οδηγούν στην πλήρη αποστασιοποίηση του πολίτη από τα κοινά δήθεν εξαιτίας της απαξίωσης της πολιτικής; Δε θα μπορούσε κανείς να παραβλέψει σε αυτήν την περίπτωση τον ρόλο των μέσων μαζικής ενημέρωσης/επικοινωνίας/ψυχαγωγίας. Παίρνοντας τον τομέα της ενημέρωσης, τίθεται το ερώτημα: υπάρχει στ’αλήθεια ενημέρωση και πόσο μάλλον αντικειμενική ενημέρωση; Να αναφερθούμε στο πρώτο προεκλογικο- τηλεοπτικό ντιμπέϊτ ανάμεσα στον Νίκο Αναστασιάδη, Σταύρο Μαλά και Γιώργο Λιλλήκα όπου συμμετείχαν δύο δημοσιογράφοι οι οποίοι με την εκλογή Αναστασιάδη είχαν άμεση και έμμεση σχέση με τη νέα κυβέρνηση; Να αναφερθούμε στην επιλεκτική ενημέρωση των μέσων μαζικής ενημέρωσης ανάλογα με τα κομματικά ή άλλα συμφέροντα που εξυπηρετούν, αποκρύβοντας από τον κόσμο σημαντικές πληροφορίες που τον αφορούν άμεσα (άλλωστε το θέμα τέθηκε στην Επιτροπή Θεσμών της Βουλής για παράδειγμα ως προς το ρόλο των δημοσιογράφων στη συγκάλυψη του εγκλήματος των τραπεζών εις βάρος της κυπριακής οικονομίας και κοινωνίας). Τα παραδείγματα σε αυτό το κομμάτι είναι αμέτρητα. Το αποτέλεσμα όμως είναι τραγικό για την εξέλιξη της κοινωνίας μας. Τα Μ.Μ.Ε. έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν την άισθηση του χάσματος ανάμεσα στους πολίτες και την (εκάστοτε) εξουσία, οδηγώντας τον να αποδεκτεί υπο- συνείδητα ότι ό,τι και να κάνει, ό,τι κι αν ψηφίσει, με όποιον τρόπο και να αντιδράσει, τίποτα δεν αλλάζει.
Είναι το ίδιο σενάριο που παρακολουθούμε σε κάθε προεκλογικό αγώνα και κυρίως στις Ευρωεκλογές. Καλλιεργήθηκε στον πολίτη- ψηφοφόρο πως η ψήφος του δεν θα αλλάξει κάτι ή δεν παίζει κανένα ουσιαστικό ρόλο στη ζωή του και στην κοινωνία. Κι όμως αυτό έχει βολέψει απίστευτα όλες αυτές τις δυνάμεις που προωθούν τα καταστροφικά μέτρα λιτότητας, εισβάλλοντας σε χώρες τις Ευρώπης όπως η Κύπρος, η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία. Ας καταρρίψουμε λοιπόν το μύθο: ναι ο ψήφος μας μετρά και μπορεί να καθορίσει σημαντικά την ύπαρξή μας.
Όσον αφορά την ψυχαγωγία, βλέπουμε εδώ και αρκετά χρόνια ότι προβάλλονται ευτελείς προγράμματα και εκπομπές (όχι ως προς το χρηματικό τους κόστος αλλά ως προς την ηθική και αισθητική τους αξία): τηλεοπτικές σειρές χωρίς κανένα συνταρακτικό σενάριο ή καστ ηθοποιών, reality όλων των ειδών από καλλιτεχνικά (τραγούδι, χορός) μέχρι reality που προβάλλουν το δράμα προσωπικών υποθέσεων, τη θέση των ντοκυμαντέρ έχουν πάρει ντοκυμαντέρ- reality που έχουν θέματα που απέχουν κατά πολύ από την ουσία της (επι)μόρφωσης, ασχολούμενα με πραγματικά ασήμαντες για τον άνθρωπο πληροφορίες.
Όλα αυτά που βομβαρδίζουν την καθημερινότητα μας δεν είναι τυχαία. Πολλοί είναι αυτοί που θα προβάλουν την άποψη : αυτά θέλει ο κόσμος ή ο κόσμος έχει ανάγκη να ξεφεύγει από τα προβλήματα του. Αυτά δεν είναι παρά κούφια επιχειρήματα. Αυτά έμαθαν στον κόσμο να θέλει. Με αυτά ο κόσμος δεν ξεφεύγει από τα προβλήματα του αλλά του αφαιρείται η κάθε πιθανότητα ουσιαστικού προβληματισμού γύρω από αυτά και κατά συνέπειαν ο άνθρωπος περνά στην αδράνεια, μή ικανός πια να ενεργήσει ουσιαστικά ή δυναμικά ως προς την επίλυση τους. Σε αυτήν την αδράνεια μεταφράζεται η αποχή από τις εκλογικές διαδικασίες. Ποιο πολύ κυριαρχούν στο μυαλό του αν ο τάδε ήρωας σειράς θα παντρευτεί τελικά την τάδε, πιο πολύ ζει την ζωή όλων αυτών που παρελαύνουν στα reality, παρά τη δική του.
Κλείνοντας, λοιπόν, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως η αποχή είναι το αποτέλεσμα μιας καλοστημένης προπαγάνδας που κατάφερε να προκαλέσει τη ρήξη του πολίτη με τα κοινά. Ως αποτέλεσμα, όχι μόνο οι αποφάσεις λαμβάνονται χωρίς να έχουν γνώμονα το κοινό όφελος, αλλά κυρίως πλήττεται το δημοκρατικό πολίτευμα. Κάθε εκλογική αναμέτρηση είναι σημαντική και ως έτσι πρέπει να την αντιλαμβανόμαστε ως πολίτες, γιατί όντως ο ψήφος μας μπορεί να αλλάξει πολλά…
