Γράφει η Μυράντα Ορθοδόξου
Email: orth_miranda@hotmail.com
Πότε μέσα ένα τεράστιο μπαλόνι, τόσο να χωρέσει τον κόσμο μου όλο, ένιωθα ότι βούλιαζα μια κάτω και μια πάνω! Δεν ελέγχω πότε και πώς αλλά αιωρούμαι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Αλλόκοτη κι ανάλαφρη αίσθηση, πολύ παραπλήσια με την αίσθηση του να πετάς. Γαλήνη!
Άλλοτε μέσα σε ένα βιβλίο πηδούσα πότε στη μια σελίδα, πότε στην άλλη. Περίεργη από τη φύση μου, δε μου έφτανε ποτέ η μια σελίδα. Το μυστήριο που έκρυβε η επόμενη ήταν πάντοτε για μένα μαγνήτης που με τράβαγε ακούσια στην ακριβώς επόμενη. Ξεπεταγόταν η Ιφιγένεια και ο αμαρτωλός αδερφός της ο Ορέστης κι από την άλλη ο Οδυσσέας που απαρνιόταν κάποια καλλίκομη Καλυψώ για κάποια πιστή Πηνελόπη. Ύστερα πήγαινα στους αριθμούς και στα αινίγματα. Πολύ «τετραγωνισμένα» μου φάνηκαν. Τα είδα, τα ξανάδα, δεν τα παράτησα. Λίγο έκατσα όμως και έφυγα για την επόμενη σελίδα. Τις πέρασα όλες τις αμέτρητες σελίδες μία μία. Το καλό ήταν ότι πάντα η περιέργειά μου χόρταινε ικανοποιημένη και με κοίταζε σα ναζιάρικο γατί αραγμένο στον βελούδινο καναπέ.
Το έσπασα το μπαλόνι, το πέταξα το βιβλίο. «Δεν είναι εφόδια αυτά για ένα παιδί! Θεός Φυλάξει!» φώναζε μια γυναικεία φωνή στη γειτονιά. Και ξύπνησα από το όνειρο. Κάπου εκεί άρχισαν όλα να γίνονται σκούρα, γκρίζα και γυάλινα έτσι για να αναδίδουν τη σοβαρότητα. Έγιναν όλα βαριά για να αναδεικνύουν τη βαρύτητα. Όλα μετρημένα για να δείχνουν τη λογική. Και πατώ σταθερά και βέβαια. Αίσθηση που μου στέρησε τη Γαλήνη. Οι σελίδες δεν αλλάζουν κι άμα αλλάξουν είναι περίεργα ανοίκειες, είναι ξένες.
Ψάχνω απεγνωσμένα ένα «βιβλιοπωλείο- μπαλονοπώλη». Το βρήκα! Μπαίνω μέσα!
– Απαιτώ, κύριε «βιβλιοπώλη- μπαλονοπώλη» αμέσως το γνωστό τεράστιο μπαλόνι κι αυτό το βιβλίο. Αυτό με το χοντρό και βαρύ εξώφυλλο
– Δυστυχώς επτωχεύσαμεν, μου λέει.
Μαζεύτηκα, κουλουριάστηκα και έσυρα τα πόδια μου μέχρι το σπίτι μου.
Βρήκα ένα μικρό σημείωμα πεταμένο κάτω από την πόρτα.
«Ξέρω, μα επιλέγω ξανά τ’ όνειρο…»*
ΧΡΩΜΑ!
*Του Κώστα Μόντη
