Toυ David Fowles
david@skalatimes.com
Πάω και εγώ μια φορά κάθε τόσο στο καφέ…ξέρετε δεν κάνω για αυτά. Όχι πως μεγάλωσα, και όχι πως δεν μεγάλωσα. Tι εννοώ; Εννοώ πως ακόμα και όταν ήμουν μικρός ασχολούμουν με τις αδικίες του κόσμου και όχι τα καφέ.
Αλλά γενικά δεν μπορώ να κάθομαι με μιαν παρέα που το μόνο που πραγματικά τους ενδιαφέρει είναι το θεαθήναι.
«Αμάν ρε Δαύιδ, πάλι ήρθες εδώ με τις παράνοιες σου». Μου λέει ένας που είναι φίλος μου. (Οι άλλοι σιωπούν για να τα πουν μετά μεταξύ τους).
Τι να κάνω; Πάντα ήμουν fun των sound garden και του τραγουδιού “Black hole in sun”. Ξέρετε, ήταν η πρώτη φορά, τότε, που ένιωσα εξιλεωμένος. Ότι δεν ήμουν μόνος μου. Και μετά από τόσα χρόνια και μέχρι σήμερα βλέπω την Κύπρο, (από την δεκαετία του ’80) να είναι περήφανη να έχουν όλοι τις ίδιες γκριμάτσες όπως εκείνο το videoclip.
Να είναι όλοι βολεμένοι και να σκέφτονται μόνο το…. βόλεμα.
Ψευτοπερήφανοι ή υπερήφανοι χωρίς λόγο, «μάγκες» όλοι.
Υπερόπτες και εγωιστές.
Ακριβώς όπως πάντα προφητικά γραμμένα για το τέλος στο ευαγγέλιο (ΙΙ Τιμόθεου 3)
Και κατα τα άλλα εγώ είμαι μέσα στην παράνοια.
Πως μπορώ να μένω απαθής όταν διαβάζω αληθινά στοιχεία, διασταυρωμένα στον κόσμο όπως:
«O κόσμος παράγει αρκετό φαγητό για να ταΐσει όλον του τον πληθυσμό»
«Υπάρχουν περισσότερα ορφανά κοντά στην έρημο Σαχάρα της Αφρικής, από ότι παιδιά στην Δανία, Νορβηγία, Καναδά, και Σουηδία μαζί»
Πώς τολμάτε να μένετε απαθείς;
Μου λέει η μια άλλη κοπέλα, που της αρέσει το yoga: «Μην βλέπεις αυτά τα αρνητικά που σε κάνουν να νιώθεις έτσι»…
Πώς μπορώ όμως να τα αγνοώ; Πως γίνετε να ξέρεις κάτι τέτοιο και να κοιτάς απ’ την άλλη;
Και κάποιος άλλος με ρωτά «και τι μπορείς να κάνεις για αυτούς, αστους».
Πως μπορώ να τους αφήσω όμως;
Πέστε μου και εσείς την άποψη σας.
Αλήθεια, πως μπορώ να κοιτάω από την άλλη;
