Γράφει ο Νίκος Νικολάου
Όχι, δεν είναι η τακτική που θα ακολουθήσω αυτή την εβδομάδα για να γράψω. Είναι η τακτική που ακολουθούν κάποιοι ανθρώποι όταν η λογική εναντιώνεται του συναισθήματος ή πολύ απλά όταν το συναίσθημα λάμπει διά της απουσίας του.
Και όταν λέμε “χωρίς” δεν εννοούμε πως πρυτανεύει η λογική.
Έτσι είναι, όσο καιρό επικρατούσε το συναίσθημα τα πράγματα και οι καταστάσεις κυλούσαν πιο ομαλά, πιο αυθόρμητα και χωρίς λογική. Μήπως η ίδια αυτή η απουσία της λογικής σε φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στο να δράσεις τελικά χωρίς συναίσθημα;
Φαντάζεσαι να υπάρχει μια τρελή ισορροπία ανάμεσα σε λογική και συναίσθημα η οποία να οριοθετεί και τις εμπειρίες σου αναλόγως; Δηλαδή κάτι σαν ανώτερη δύναμη η οποία θα ελέγχει την ένταση και τον τρόπο που ζεις. Παράδειγμα αν πέρασες ένα παρατεταμένο διάστημα με λογικευμένες εμπειρίες τσίμπα και μια εμπειρία χωρίς συναίσθημα να έχεις να παίρνεις.
Αυτό το τελευταίο μπορεί να συμβεί στον καθένα μας, και όταν λέω στον καθένα μας εννόω στον καθένα που θέλει να πιστεύει πως δρα με γνώμονα το συναίσθημα το οποίο βρίσκεται σε πλήρη έλεγχο βάση της λογικής του, επομένως καμία ανησυχία αν αυτό που θα ζήσεις σε αφήσει εκτεθειμένο. Εξάλλου έχεις καταθέσει και ψυχή και συναίσθημα οπόταν δεν πρέπει να γίνεται καν λόγος αν μένεις εκτεθειμένος.
Το αντίστροφο όμως πόσο εύκολο είναι να συμβεί; Αν έζησες και ζεις ένα παρατεταμένο διάστημα από εμπειρίες χωρίς συναίσθημα,
πόσο εύκολο είναι να συμβεί και κατί μέσα στα πλαίσια της λογικής και του συναισθήματος; H στήλη αυτή δεν απευθύνεται σε ανθρώπους που αντιδρούν χωρίς συναίσθημα επομένως προς το παρών το ερώτημα αυτό θα παραμείνει αναπάντητο. Εύχομαι όμως την απάντηση να την βρουν αυτοί που πρέπει θυσιάζοντας καλούπια λογικής και συναισθήματος. Και μέχρι να την βρουν εννοείται πως θα θυσιάσουν και πολύτιμες εμπειρίες.
Λογική και συναίσθημα λοιπόν σε πλήρη ισορροπία απλά και μόνο για να μείνουν λίγοι και μόνοι αυτοί που αντιδρούν χωρίς συναίσθημα.
