Γράφει η Μυράντα Ορθοδόξου
Email: orth_miranda@hotmail.com
Πιο έντονα ένιωσα την έλλειψή της όταν έφυγα φοιτήτρια. Ένιωθα ότι ένα χρώμα είχε βγει από τη ζωή μου. Δεν έβλεπα γαλάζιο ή οποιαδήποτε κοντινή απόχρωσή του. Μερικές φορές που γινόταν δυσκολότερο, αποφάσιζα και πήγαινα κοντά της, όμως δεν ήταν η ίδια. Δεν είχε το ίδιο άρωμα. Κάτι ξενικό μου μοίραζε όταν ο αέρας της αναμοχλευόταν στα πνευμόνια μου.
Ναι, εκεί κατάλαβα τι ωραία που είναι η θάλασσα….
Πιο έντονα ένιωσα την παρουσία της παιδί ακόμα, όταν ο πατέρας μας μάς έκανε τον «καρχαρία» στα «βαθιά» και αυτό ακριβώς σήμανε την έναρξη ενός ανελέητου, θαλάσσιου κυνηγητού. Η αίσθησή της ακόμα πιο καθαρή και έντονη όταν αναμειγνυόταν με αυτήν του καρπουζιού. Κάπου εκεί, άρχισα κιόλας να σέβομαι τη δύναμή της, να αποδέχομαι το άγνωστο που κρύβει στα σωθικά της. Τη φοβήθηκα τη θάλασσα τότε και για πολλά χρόνια. Μετά έμαθα ότι μαζί της μπορώ να γίνω ριψοκίνδυνη αλλά ποτέ παράτολμη! Το καλοκαίρι των παιδικών μου χρόνων ζωγραφίστηκε με κόκκινο και γαλάζιο!
Λίγο αργότερα, έφηβη δίπλα της καθόμουν ώρες ολάκερες με τις φίλες μου για να πούμε τα εσώψυχα. Λες και στα σπίτια μας ή στην καφετέρια δεν μπορούσε να γίνει αυτό. Κι όμως, εκεί δίπλα της «στους βράχους», ίσως είπαμε τα πιο μεγάλα μας μυστικά, μπορεί και να παραδεχτήκαμε τα μεγαλύτερά μας λάθη, ρίξαμε και 2-3 δάκρυα πίκρας, στεναχώριας ή συμπόνιας. Και η θάλασσα, τα έπαιρνε όλα από πάνω μας και τα κατάπινε χωρίς να τα διαγράφει, ώστε κάθε φορά που την αντικρίζουμε μέχρι και σήμερα να μας τα θυμίζει.
Μετά ήρθε ο Καββαδίας και την τοποθέτησε σε θρόνο ακόμα ψηλότερο! Την τραγούδησε, την ύμνησε, την κτύπησε ανελέητα. Η θάλασσα- γένους θηλυκού κι όπως όλα τα θηλυκά θέλει τραγουδίσματα.
Είναι κυρά- αρχόντισσα…. Αυτή μεξομολογεί, η αρμύρα της μου επουλώνει τις πληγές, έστω κι αν πονάνε αρχικά, η θέασή της με γαληνεύει και η μυρωδιά της με κάνει να ονειρεύομαι ταξίδια μακρινά. Είναι ωραία η θάλασσα γιατί είναι πάντα εκεί, με την αέναη κίνησή της, να παίρνει και να φέρνει μυστικά και φανερά και όλης της λογής τις αναμνήσεις. Είναι ωραία η θάλασσα γιατί καταπίνει το βαρύ, το ασήκωτο μεγαλείο στην αγκαλιά της και ξερνάει το ελαφρύ και άχρηστο έξω. Είναι ωραία η θάλασσα γιατί πάντα αλλάζει και πάντα είναι ίδια. Είναι ωραία η θάλασσα και το ξέρω τώρα όσο ποτέ πως ο Θεός δεν ξόδεψε άδικα τόσο γαλάζιο*….
*Παραλλαγή της γνωστής φράσης του Οδυσσέα Ελύτη «Θέ μου, πόσο μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε»
