Του Σέργιου Μπαγντασαρ
«Μόνο που έχει ένα ελάττωμα,
-ξέρει να σκέφτεται»
Ξέρει να σκέφτεται λέει και είναι ελάττωμα. Με αυτά τα λόγια αναφέρεται ο Μπρέχτ στον άνθρωπο, σε ένα από τα ποιήματά του. Γρήγορα το κατάλαβα, αλήθεια σας λέω.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Κλείνοντας τα μάτια περνάνε μπροστά μου εικόνες, εικόνες από τον τόπο που γεννήθηκα (Oυκρανια) από τους δρόμους που πρωτοπερπάτησα μικρός. Στους δρόμους εκείνους άφησα συγγενείς , φίλους κι αναμνήσεις.
Γεννήθηκα στην Ουκρανία, κατακρίβειαν στην,πρόσφατα τότε,διασπασμένη Σοβιετική Ένωση. Ουκρανικά δεν ήξερα, μια ζωή ρωσικά μιλούσα και όχι τυχαία αφού μέχρι τότε μια ιστορία υπήρχε…Με συγχωρείτε, ακόμα υπάρχει. Δεν την διάβασα από βιβλία, δεν την είδα σε ταινίες. Μου την είπαν οι παππούδες,οι γονείς μου. Μου την έλεγε κάθε μέρα το μνημείο των χιλιάδων πεσόντων απέναντι από το σπίτι. Την έχω ζήσει και ας ήμουν ακόμα αγέννητος.
Μετά μετακόμισα στην δεύτερη μου πατρίδα, την Κύπρο. Τέλειωσα το σχολείο, απολύθηκα και από τον στρατό ,τώρα σπουδάζω. Σε όλους μας αρέσει η ευημερία, η καλή ζωή. Αυτό που δεν κατάλαβα ποτέ είναι ότι όλα αυτά έχουν μια συγκεκριμένη αξία. Μια αξία που τελειώνει εκεί που αρχίζει ο φασισμός. Ήταν λοιπόν μια όμορφη φθινοπωρινή μέρα που στο Κίεβο άρχισαν οι πρώτοι βανδαλισμοί. Βιτρίνες, αγάλματα, νοσοκομεία μα κυρίως άνθρωποι, έγιναν θύματα του πλήθους εξαγριωμένων. Ζητούσαν λέει «Ευρώπη» και αλλαγή εξουσίας.Ήθελαν ΝΑΤΟ. Σε μέρες μετρημένες η πρωτεύουσα έγινε μπουρδέλο. Οι διαμαρτυρίες έγιναν επιθέσεις. Ανησυχούσε όλη η χώρα.Έκλαιγε η γιαγιά. ΝΑΤΟ και Ευρώπη στη γη των ιερών μαχών; Στις πολλές μέρες η τότε κυβέρνηση υποχωρεί, μικρά τα μπαλάκια. Υπογράφει έγγραφα, δέχεται πρόωρες εκλογές, ανασχηματισμούς με λίγα λόγια τα πάντα. Η αντιπολίτευση που μέχρι τότε υποκινούσε το πλήθος γιορτάζει, μα λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο. Το πλήθος με τα πλέον ναζιστικά σύμβολα ζητά να σκοτώσει, βασικά δεν έχει σημασία ποιόν, φτάνει να δείξει οργή, οργήπου δεν καταλάβαινε πλέον κανείς αφού όλα τα αιτήματα τους είχαν ικανοποιηθεί.
Μέρα με την μέρα η πρωτεύουσα μετατρεπόταν σε ερείπια. Έπρεπενα παρθεί μια απόφαση. Εν τωμεταξύ, μεγάλη η προπαγάνδα, 
ψεύτικα βίντεο από τους διαδηλωτές, καταπληκτικές σκηνοθεσίες των τάχα επιθέσεων των ειδικών δυνάμεων κατά των διαδηλωτών έκαναν τον γύρο των Διεθνών ΜΜΕ.
Μα εμένα μου είπανε για δεκάδες νεκρούς στρατιώτες, για δεκάδες αθώους που έκαναν το καθήκον τους προστατεύοντας τον κόσμο, για πληρωμένους διαδηλωτές, για στρατόπεδα προετοιμασίας, για πολύχρονα σχέδια των ΗΠΑ και της Ε. Ε. Μα εγώ είδα αμερικανικές στρατιωτικές εταιρείες και ξενόγλωσσους διαδηλωτές(!!!!!!) . Τελικά γνωστό το σκηνικό. Πραξικόπημα, εκδίωξη της κυβέρνησης, καταπάτηση συντάγματος και ναι φυσικά μια εκπληκτικά χαρούμενη Ευρώπη και ΗΠΑ. Ήταν πλέον φως φανάρι… Πώς να έχαναν τις στρατιωτικές βάσεις δίπλα στην Ρωσία; Πάρτυ έκαναν σας λέω.Ταυτόχρονα γίνεται και το δημοψήφισμα της Κριμαίας που αποφασίζει την ένταξη της στην Ρωσία και να θυμίσω ότι η Κριμαία ΗΤΑΝ ΗΔΗ ανεξάρτητη πολιτεία. Η αλήθεια είναι πώς όλα θα μπορούσαν να τελειώσουν εδώ αν δεν…Αν δεν ακύρωνε η ψευδοκυβέρνηση τις εθνικές γιορτές και επετείους, αν δεν απαγόρευε τη χρήση της ρωσικής γλώσσας, αν δεν φυλάκιζε όποιον είχε αντίθετη άποψη, αν δεν σκότωνε αν δεν απειλούσε αν δεν…
Λοιπόν, η Ανατολική Ουκρανία επαναστάτησε, δεν της έδωσαν κι άλλη επιλογή. Οι πρώτες ειρηνικές διαδηλώσεις αντιμετωπίστηκαν (χεχε) ΤΩΡΑ ΠΛΕΟΝ σκληρά, δικτατορικά. Τώρα στους δρόμους δεν ήταν ο λαός, σύμφωνα τα κοπρόσκυλλατων ΜΜΕ, αλλά τρομοκράτες.
Ο θείος μου με το 3 χρόνο παιδί του και η γιαγιά μου έγινε κρατική απειλή, που να τους πάρει! Ναι ρε δεν άντεξαν, δεν άντεξαν οι αστυνομικοί μας που εκδιώξατε, δεν άντεξαν οι στρατιώτες μας που πήγανε για σας ρε μαλάκες στο ΙΡΑΚ στο ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ και όπου άλλου αποφάσιζε το αρρωστημένο σας μυαλό. Έπιασαν τα όπλα. Είδα τότε τον πρώτο τίτλο «Ο Πούτιν εισέβαλε στην Ανατολική Ουκρανία και χρηματοδοτεί την όποια επαναστατική ενέργεια». Τρελά γέλια. Αν οι γιαγιάδες μας που μαγειρεύουν στο σπίτι και παίρνουν φαί στους συμμαθητές , στους μπαμπάδες, στους φίλους μας που ζουν στους δρόμους προστατέυοντας τις οικογένειές τους, αν ο συμμαθητής μου,ναι ρε «μου», που πήγε από την «ειρηνική» σας σφαίρα σας μοιάζει για Πούτιν τότε μάλλον είστε εσείς οι ίδιοι που το 1945 τρέχατε φοβισμένοι μέχρι το Βερολίνο, σκουπίδια. Μόνο που τώρα βοηθάει και ο μεγάλος σας αδερφός.
Το τι ακολούθησε δε περιγράφεται. Α ναι, κάνανε και τις συμφωνίες της Γένοβας περί αφοπλισμού… δεν θυμάμαι καλά νομίζω λίγο πριν ρίξουν τα χημικά στον παιδικό σταθμό του Σλοβιάνσκ.Τι ζητούσαν οι βαφτισμένοι «τρομοκράτες»; Πολύ απλά την αποχώριση ξένων επεμβάσεων από την χώρα και τη διάσπαση σε πολιτείες όπως ακριβώς στις ΗΠΑ. Όχι δεν τους βόλευε το σενάριο, δεν αποδέχτηκαν ούτε το δημοψήφισμά μας στο οποίο πήγαν όλοι με τις κάννες των Ουκρανικών τεθωρακισμένων απάνω τους, όχι ρε παιδιά δεν ήταν κάλπικο απλά δεν ήθελαν οι άλλοι να χάσουν τα ορυχεία του Δονμπάς. Έτσι λοιπόν ο πόλεμος κυλάει μέχρι σήμερα όπως κυλάει το αίμα ενός παιδιού που πληρώνει για την ελευθερία του την στιγμή που γράφω όπως κυλάει κάτι αλμυρό πάνω στα μαγουλά μου. Έβγαλαν και πρόεδρο λέει χωρίς να συμμετέχουν τα 23 εκατομμύρια άνθρωποι της Ανατολικής Ουκρανίας. Τίποτα μωρέ ψίχουλα όλα νόμιμα.
Δε θα γράψω άλλα γεγονότα, θα εκραγώ αν το κάνω. Ο αγώνας συνεχίζεται, κάποιοι ολιγάρχες χρηματοδοτούν τον ουκρανικό 
στρατό κάποιοι εργάτες χάνουν τα παιδιά τους στην μάχη. Κάτι από Μαρξ μου θυμίζει κάτι από ΙΡΑΚ, ΙΡΑΝ, ΛΙΒΥΗ, ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ, ΓΕΩΡΓΙΑ , ΙΣΡΑΗΛ, ΚΥΠΡΟ, ΕΛΛΑΔΑ, ΙΣΠΑΝΙΑ, ΠΟΡΤΟΓΑΛΛΙΑ, μου θυμίζει ένα μάγκα Αργεντίνο στην Κούβα, τον πατέρα μου στην Ουκρανία και τον προπάππου μου στην Ε.Σ.Σ.Δ..
Μην ακούτε κανένα, το δίκιο είναι μόνο λαϊκό , δε θα το γράψουν τα ΜΜΕ δε θα το πει κανείς σε σας, θα το δείτε γραμμένο σε τοίχο από ένα κολλητό μου, θα το διαβάσετε σε κανένα σαίτ από μένα θα το νιώσετε μέσα στην καρδιά σας.
Τιμή στους νεκρούς, ευχαριστώ μέσα από την ψυχή μου που ίσως κάποτε μπορέσω επιστρέψω στους δρόμους εκείνους που πρωτοπερπάτησα. Δύναμη στους αγωνιζόμενους. Φοβούνται την δύναμη της σκέψης σας. Και αν μας εξαλείψουν όλους δε θα εξαλείψουν ποτέ αυτό το άρθρο, ποτέ τις όμορφες σκέψεις για ελευθερία ποτέ δε θα πεθάνει εκείνο το χελιδόνι που θα φέρει την άνοιξη του Ελύτη.
Καλό αγώνα σε όλους αδέλφια
