Γράφει η Άρτεμις Ελένη Καζά
Το πώς σκέφτονται οι άλλοι μου είναι εντελώς ακατανόητο στον εγκέφαλο μου. Τελευταίως όμως, άρχισα να μην αντιλαμβάνομαι και τις δικές μου πράξεις και σκέψεις και αυτό είναι το χειρότερο.
Γνωρίζω κάποιον, ο οποίος υπό άλλες συνθήκες θα μου ήταν εντελώς αδιάφορος και όμως εγώ ενδιαφέρομαι, το δείχνω και μάλιστα έντονα και ξακάθαρα. Με ρωτάς τι έχει που μπορεί να μ’ αρέσει; Έλα ντε και εγώ απορώ και δεν ξέρω να σου απαντήσω.
Μπας και με έπιασε κρίση ηλικίας λες; Μήπως θέλω απεγνωσμένα να ζήσω τον καλοκαιρινό έρωτα; Μα υπήρχαν και άλλες επιλογές. Γιατί αυτόν; Οι φίλες μου αναρωτιούνται, οι γνωστοί γνωστές… σχολιάζουν και εγώ εκεί «ναι ρε φίλε θέλω να δοκιμάσω μ’ άρέσει αυτός πάει και τελείωσε. Μου δείχνει ενδιαφέρον. Θέλει να περνάμε χρόνο μαζί. Είναι λίγο τρελός και κάνουμε πλάκα, ασχολείται και ναι ξεκάθαρα θέλει να αφεθώ, να εμπιστευτώ και να ζήσουμε μαζί ένα τέλειο καλοκαίρι.
Και εκεί που όλα καλά και ωραία, ξυπνάω ένα πρωί και βλέπω το μήνυμα. «Πρέπει να το αφήσουμε θα σε πληγώσω. Δεν θέλω σχέση συγγνώμη». Εσύ; Εμένα; Ρε δεν πάμε καλά!!! Σκέφτομαι και αποφασίζω ότι ίσως έχει δίκαιο. Τρώω πέντε έξι σοκολατάκια και ένα 500 γραμμαρίων γιαουρτοπαγωτό και μου περνάει.
Μέχρι που ξανά χτυπάει το κινητό και εκεί «λιγδιασμένη» μέσα στις σοκολάτες βλέπω ότι είναι ο πρώην πρίγκιπας μου. Τι θέλει; «Μωρό μου περνάς δοκιμασίες… εγώ θέλω να είμαι μαζί σου, μ’αρέσεις πολύ, μου μίλησες σοβαρά και αρχίζω και συνδέομαι, αρχίζω και σε βλέπω αλλιώς». Πετάω τις σοκολάτες από το ψυγείο, γιατί είναι και καλοκαίρι να μην βάλω έξτρα κιλά και χαλάσω τη σιλουέτα μου και του λέω ξανά «ναι I do». Περνάνε κάποιες μέρες, όλα καλά γενικώς και μου λέει αύριο θα πάμε θάλασσα. Έρχεται το αύριο και ο κύριος ψιλοβαριέται… Λέω άντε θα τον δω απόψε. Αντί αυτού, αν και έρχεται το απόψε, παίρνω μήνυμα. «Είμαι σε σκέψεις άστο ρε δεν πάει».
Αυτό το συναισθηματικό σκαμπανέβασμα έγινε 3 φορές μέσα σε ένα μήνα. Ώσπου την τελευταία φορά εκτός από το «άστο και θα σε πληγώσω κτλ κτλ» αποφασίζει ο τύπος να μου πει ότι του πέφτω λίγη και δεν ήθελε ποτέ τίποτα, δεν έδειξε ποτέ κάτι και εγώ απλά… παρεξήγησα.
Μόλις το άκουσα και αυτό…. Ενός λεπτού σιγή. Η ζωή μου πέρασε αργά μπροστά στα μάτια μου. Αφού έκανα μια γρήγορη αυτογνωσία, σηκώθηκα πήγα στον καθρέφτη μου, μου έστειλα δύο φιλιά και γειά σας. Ευτυχώς ο «Ιούδας» είχε αφήσει σημάδια (μηνύματα αλλά και δημόσιες εξομολογήσεις), τα οποία έδειχναν καθαρά ότι δεν ήμουνα η τρελή που απλά οραματίζομαι καταστάσεις αλλά αυτός ο ηλίθιος που μπερδευόταν και δεν ήξερε απλά τι του γίνεται!
Αναδρομή έναν μήνα πίσω… «Γιατί σαρέσει αυτός; Έλα ρε τώρα βρες κάτι καλύτερο. Noway δηλαδή!!!»
«Εγώ θέλω αυτόν. Τέλος!!»
Καμιά φορά απορώ…. Πως γίνεται να είμαστε τόσο τυφλές και κάποιος από prince charming να μεταμορφώνεται με τόση ευκολία σε Ιούδα. Και επειδή είμαι ειλικρινής ναι φιλούσε υπέροχα αλλά αρκεί αυτό;
Ας αρχίσουμε ρε παιδιά να βλέπουμε λίγο καλύτερα γύρω μας, δεν γίνεται όλοι να έχουν αποτρελαθεί πλέον!
