Γράφει η Μυράντα Ορθοδόξου
Email: orth_miranda@hotmail.com
Σαν σήμερα 3 χρόνια πριν είχαμε μείνει όλοι άφωνοι… Το συγκεκριμένο τραγικό γεγονός έτυχε μεγάλων και πολλαπλών αναλύσεων και κριτικών από ποικίλες πλευρές, χρωματισμούς και ειδικότητες ανθρώπων. Μπορώ να πω τη γνώμη μου αλλά δε θέλω. Δε θέλω να πέσω στην παγίδα του λαϊκισμού.
Οι ευθύνες μεγάλες. Το ποιος και πώς θα τις επωμιστεί είναι ένα θέμα που πλέον το έχω αφήσει στα χέρια του Θεού. Ανατριχιάζω και τρέμω σύγκορμη στην ιδέα ότι κάποιοι κοιμούνται ακόμα τα βράδια με το βάρος τόσων ψυχών πάνω στα βλέφαρά τους και κυκλοφορούν ακόμα ανάμεσά μας. Για τιμωρία δε θα μιλήσω πάλι, γιατί τόσο μεγάλη αμαρτία δεν πληρώνεται επίγεια. Κάποια στιγμή η πληρωμή θα ‘ναι βαριά. Από την άλλη, μου ‘ρχεται αναγούλα όταν έβλεπα και βλέπω ακόμα κάτι ξεπουπουλιασμένα πετεινάρια στην τηλεόραση και στο facebook να χρησιμοποιούν το λαϊκό αίσθημα, τον πόνο συγγενών και φίλων για την «καρέκλα» και για την «πίττα με το μέλι» ή έστω για το χειροκρότημα. Δηλαδή κανένας σεβασμός στους νεκρούς; Τους κάναμε μια φωτογραφία στον υπολογιστή και την μοιράζουμε αβέρτα για να καταφέρουμε τι; ΤΙ; Τώρα ξέρεις που είναι το Μαρί κι εσύ κι εγώ.
Δεν μπορώ τέτοιες μέρες και υπό αυτές τις συνθήκες και θύμησες να αποφύγω τον συνειρμό με το συμβάν του αεροπορικού δυστυχήματος. Πόσα σενάρια, πόσες θεωρίες συνωμοσίας… αποτέλεσμα: Ένα μεγάλο τίποτα. Κεράκια να τρεμοπαίζουν στον άνεμο. Και μια πασμίνα μαύρη τυλιγμένη γύρω από τον λαιμό μου μέστο κατακαλόκαιρο, έτσι για να μου θυμίζει το πένθος που ίσως θα είχα τόσο κοντά μου και το γλύτωσα λόγω συγκυριών. Και εδώ πάλι ποιος το πλήρωσε το τίμημα τόσου πόνου; Αν πληρώνεται…. Τώρα ξέρεις πού είναι το Γραμματικό κι εσύ κι εγώ.
Κι αν πάω κάποιες δεκαετίες πιο πίσω… εκεί που με πονάει ίσως παραπάνω; Κατακαλόκαιρο ήταν πάλι. Μαυροφορεμένα μάτια 
βουρκώνουν ακόμα για τον γιο, τον πατέρα, τον αδερφό, τον νεκροζώντανο αγνοούμενο. Ποιον να κλάψεις, ποιον να αφήσεις; Πού βρίσκονται τόσοι άνθρωποι ακόμα; Ποιος πλήρωσε και αποδέχτηκε το έγκλημα αυτό που χρονίζει ακόμα;
Παρόλο που ξέρουμε τώρα πια κι εσύ κι εγώ, εντούτοις τα αφήνουμε στα συρταράκια του μυαλού μας και τα ξεσκονίζουμε, τα καλογυαλίζουμε, τα θυμόμαστε κάθε κατακαλόκαιρο και στέκουμε εκεί δήθεν θλιμμένοι πριν συνεχίσουμε την καλοβαλμένη (ας πούμε) ζωούλα μας. Συνένοχοι είμαστε όσο δε διώχνουμε τη βρωμιά, όσο δεν καταγγέλλουμε το έγκλημα στα μάτια του Θεού. Γιατί τίποτα από αυτά δεν είναι παρελθόν. Νωπές πληγές είναι στο βιβλίο της Ιστορίας μας που θα γραφτεί, δυστυχώς, με μαύρα γράμματα και για τους μεν και για του δε, απλά και μόνο γιατί δεν κάναμε κάτι.
Οι βάρβαροι κι απολίτιστοι Vikings του 8 αι. μ.Χ. πίστευαν πως όταν διαπράξεις έγκλημα και δεν το ομολογήσεις στον πρώτο άνθρωπο που θα συναντήσεις, τότε καταδικάζεσαι σε θάνατο και κλείνουν τελειωτικά και αμετάκλητα για σένα οι πόρτες της Βαλχάλλα (παράδεισος). Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, δεχόμαστε να βλέπουμε να παρελαύνουν «πολιτισμένοιχριστιανοί» που με το ένα χέρι σταυροκοπιούνται και με το άλλο μαχαιρώνουν απενοχοποιημένα όποιον στέκεται εμπόδιο στην εξουσία και στην τσέπη τους. Κι εμείς… Εμείς, 40 χρόνια τώρα πια ξέρουμε και το μόνο που κάνουμε είναι να αφήνουμε ανομολόγητα τα εγκλήματά τους…..
Μια σταγόνα στο γιαλό άλλωστε κι αυτή.
