Γράφει ο Χρήστος Τούβε
(από την ωραία Θεσσαλονικη)
Email: touve30@gmail.com
Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από τέτοιο κράμα που μπορεί όλα να τα επιλέξει…Όλα, εκτός από τα συναισθήματά του.
Αυτά τον επιλέγουν, όπου και αν είναι, σε όποια κατάσταση και αν βρίσκεται.Αυτό ισχύει για όλους, ή σχεδόν για όλους.
Υπάρχει μία μερίδα ανθρώπων που είναι ανυπότακτοι, σαν τους Γαλάτες επί Ρωμαικής Αυτοκρατορίας.
Έχουν πέσει μέσα στο μαγικό ζωμό του Δρυίδη και όσα και αν τους κάνεις δεν υπακούν σε αγάπες και έρωτες.
Τους αγγίζεις και δεν το αισθάνονται.
Τους προσφέρεις λουλούδια και δεν μυρίζουν.
Τους αγκαλιάζεις και δεν κλείνουν τα μάτια.
Γεννήθηκαν ανυπότακτοι στην ψυχή και στην καρδιά.
Γεννήθηκαν, συναισθηματικά ανάπηροι άνθρωποι.
Φαινομενικά είναι πιο δυνατοί από εμάς, γιατί δεν δίνουν και δεν δίνονται.
Σκέφτηκες όμως να μην μπορούσες να νιώσεις;
Να μην μπορούσες να δεις το φως της ηδονής, να περπατήσεις το μονοπάτι του έρωτα ή να ακούσεις την σειρήνα της αγάπης;
Προσωπικά τους συγχωρώ και δεν τους ζηλεύω, που μπορούν με ευκολία ν’ αλλάζουν ερωτική στέγη.
Προσωπικά προτιμώ να παιδεύομαι από έρωτα, να νιώθω την φθορά και να δανείζω κομμάτια του εαυτού μου, ακόμα και σε αγάπες που δεν πρέπει.
Προσωπικά τους λυπάμαι, γιατί άμα δεν καείς από το δάκρυ που κυλάει στο πρόσωπό σου, άμα δεν ακούσεις τέρμα την μουσική στο αμάξι, αναπολώντας τον χαμένο σου εαυτό, ποιο το νόημα;
Προσωπικά ξεκίνησα το ταξίδι της ζωής ως άτομο και κατέληξα πρόσωπο.
Πρόσωπο που κλαίει, γελάει, φωνάζει, οδύρεται και πάλι χαμογελά.Ο συναισθηματικά ανάπηρος άνθρωπος δεν θα γίνει ποτέ το πρόσωπό σου.Θα παραμένει ένα άτομο του συνόλου.Ένας σαν όλους του άλλους.
Γι ‘ αυτό σου λέω, μην τον κατηγορείς, συγχώρεσέ τον γιατί αν δεν μάθεις το παραμύθι του έρωτα καταλήγεις ένας Μίδας.Ότι πιάνεις γίνεται χρυσός.Ότι αγγίζουν, απομακρύνεται.
Κατάρα είναι και όχι δύναμη.
Σκέψου το..