Γράφει η Δαλιδά
Λυπάμαι που ενθουσιασιάζομαι εύκολα και ναι, χαμογελώ αρκετά. Μου αρέσει, ακόμα και όταν είμαι λυπημένη.
Και νοιάζομαι για τους ανθρώπους…
Προτιμάς να μην είμαι ο εαυτός μου;
Προτιμάς να είμαι εχθρικιά και κρύα;
Τι θέλεις; Τι θες να κάνω;
Λυπάμαι που δεν καταλαβαίνω…
Όχι, δεν χτίζω κάστρα στο μυαλό μου.
Ναι, ονειρεύομαι, αλλά αυτό δεν είναι ο λόγος που απογοητεύομαι. Απογοητεύομαι επειδή οι άνθρωποι λένε πράγματα πολύ εύκολα που δεν έχουν σημασία για αυτούς, δεν τα εννοούν.
Και εμείς -που πραγματικά νοιαζόμαστε, πληγωνόμαστε … γιατί όλα ξεκινούν καλά και μετά τα πράγματα αλλάζουν, κανείς δεν είναι στην ίδια σελίδα …
Γιατί είσαι τόσο έντονος αν στην πραγματικότητα δεν σε ενδιαφέρω; Γιατί θέλεις να βλάψεις κάποιον, δεν ξέρω … Βρίσκεις απόλαυση στην πρόκληση πόνου; Ή μήπως είσαι πολύ κυνικός για να αφεθείς…μπορεί απλά να με αγνοείς για να φαίνεσαι ευγενικός… Ή να μου λες αυτά που θέλω να ακούσω, χωρίς να τα εννοείς…
Όχι ευχαριστώ πολύ αλλά δεν θα πάρω…
Μαζί ήμασταν ήσυχοι, ήταν εύκολο… αλλά υποθέτω δεν είμαι ακριβώς ο τύπος σου, σωστά; Μάλλον δεν ξέρεις τι θες…
Και τότε με βρήκες εσύ… δεν χρειαζόταν να μιλάμε… Απλά ήξερε ο ένας τον άλλο τόσο καλά….Αλλά φοβήθηκες, δεν ήσουνα έτοιμος…
Μετά από λίγο, βρέθηκες εσύ … Ήμασταν καλά μαζί…μακάρι να μη μου είχες πει αυτά τα πράγματα ποτέ…το χάλασες… Και πριν να φύγεις αποφάσισες να με κόψεις εντελώς από τη ζωή σου…μα γιατί; Δεν το είχαμε συζητήσει αρκετά;
Και τότε γνώρισα εσένα, στην άλλη πλευρά του κόσμου. Κάτι οικείο, και πίστεψα ότι η γνωριμία μας ήταν ιδιαίτερη … αλλά μάλλον έκανα λάθος … Θα έφευγες; Έφευγα… οι καλοκαίρινοί έρωτες ποτέ δεν διαρκούν.
Μπορείτε όλοι οι σαδιστές, να μ ‘αφήσετε μόνη τώρα, σας ευχαριστώ…
