Γράφει ο David Fowles
david@skalatimes.com
Είχα ένα όνειρο, ένα αίσθημα ότι όταν μεγάλωνα όλα θα πάνε τέλεια.
Ότι όλα στην ζωή μου θα ήταν εύκολα, ότι όλα τα κομμάτια θα ταίριαζαν μεταξύ τους. Ότι το χαλί πάντοτε θα ξεδιπλωνόταν μπροστά μου.
Αυτός ο κόσμος όμως είναι χαλασμένος, κομματιασμένο και το χαλί. Δεν ξεδιπλωνοταν, όπως ανάμενα. Και γι αυτό έπρεπε εγώ να το ανοίξω. Ξανά και ξανά. Κάθε τόσο όμως κάτι χαλούσε και έπρεπε να το ξανα ξεδιπλώσω. Πολλές φορές βαριόμουν ή έβρισκα όποια δικαιολογία μπορείτε να φανταστειτε.
Σε κάποια φάση τα είχα παρατήσει. Βολεύτηκα. Ήμουν «ευτυχισμένος» εκεί που ήμουν και άρχισα και…. χαλούσα και εγώ.
Κάποιοι ανθρώποι, σαν αγγέλοι, με ενέπνευσαν. Μου έδωσαν να πιω απο το φως τους. Όταν άνοιξα τα μάτια και είδα λίγο το βουνό μπροστά μου, ευτυχώς δεν σταμάτησα. Ήμουν πλέον αποφασισμένος. Το βουνό ήταν τεράστιο, και ακόμα είναι. Αλλά δεν πρόκειται να με αφήσω να μπλέξω πάλι. Τότε το βουνό θα είναι ακόμα ποιό μεγάλο.
Τώρα, εδώ που βρίσκομαι, το όνειρο μπορεί να μην έχει τα παλάτια στην γη που είχε όταν ήμουν μικρός.
Αλλά τα αισθήματα είναι τα ίδια. Ίσως και πιο όμορφα!
Επειδή κάποτε ήμουν μέσα στην στάχτη, αλλά τώρα στέκω.
Επειδή κάποτε ήμουν τυφλός, αλλά τώρα βλέπω.
