Γράφει η Μαρία Παπαδοπούλου
(Οι ιστορίες της Μαρίας είναι ιστορίες της πόλης , των ανθρώπων της, δικά της αληθινά περιστατικά που αν τα δεις από μια άλλη οπτική γωνία μπορούν να σου διδάξουν πολλά. Η Μαρία γράφει τις ιστορίες της μέσα στο πράσινο λεωφορείο που παίρνει κάθε πρωί για να πάει στη δουλειά. Από Λάρνακα προς Λευκωσία)
Το να τρέχεις η ώρα 6:40 το πρωί στις Φοινικούδες με τακουνάκι πίσω απο ένα λεωφορείο το οποίο βλέπεις να αγνοεί την μεταμόρφωση σου σε Usain Bolt και να απομακρύνεται , πέραν του ότι είναι κουραστικό (α ρε φιλενάδες τι τραβάμε!) δεν μπορείτε να πείτε, ειναι και θέαμα μοναδικό …
Το να εμφανίζεται ομως μετά από τρία λεπτά και αφού περπατάς πίσω εκνευρισμένη ( *#@”) με την σκέψη ότι η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται , ένας καλός κύριος που δεν γνωριζεις με σκουτεράκι για να σε βοηθήσει, φαντάζει στην εποχή μας σενάριο από ταινία (ειδικά η συνέχεια) .
“Σε είδα που έτρεχες” (θέαμα σας το είπα!) “να προλάβεις το λεωφορείο και είπα στους φίλους μου δεν γίνεται, πρέπει να πάω να βοηθήσω την κοπέλα . Θέλεις να σε πάρω στην επόμενη στάση να το προλάβουμε;”
-“Σεν πειράζει” του λέω, έχει περάσει η ωρα σίγουρα δεν το προλαβαινουμε, σας ευχαριστώ όμως”
“”Ελα” μου λέει “πάμε , τουλάχιστον θα πούμε οτι προσπαθήσαμε” και έτσι ανέβηκα στο σκουτεράκι … και αρχισαμε να περνάμε από όλες τις στάσεις , τερμα το γκάζι , δεν εμεινε κοκκινο φανάρι που δεν περάσαμε. Τρέχαμε με την ελπίδα οτι θα προλαβαίναμε το λεωφορείο… σε όλη αυτήν την τρελή διαδρομή το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι απλά να χαμογελάω!
Γιατι ναι ρε στην πόλη μου, τη Λάρνακα, την οποία αγαπώ, υπάρχουν οι πιο Όμορφοι Άνθρωποι και ναι ρε τους αξίζει να ζουν σε μια ακόμα πιο όμορφη πόλη. Και μόνο γι’αυτόν τον λόγο αξίζει η κάθε προσπάθεια και αγώνας για ένα καλύτερο αύριο σε αυτή τη πόλη….
Καλέ μου κύριε Οδυσσέα Δημητρίου… μπορεί στο τέλος το λεωφορείο να το χάσαμε, αλλά ένιωσα τόσο όμορφα που τουλάχιστον προσπαθήσαμε! Σας ευχαριστώ.
Υ.Γ αφιερωμένο σε όλα τα “λεωφορεία” μας που στο τέλος προλάβαμε αλλά και σε αυτά που χάσαμε, αλλά τουλάχιστον προσπαθήσαμε .
