Γράφει η Μαρία Παπαδοπούλου
(Οι ιστορίες της Μαρίας είναι ιστορίες της πόλης , των ανθρώπων της, δικά της αληθινά περιστατικά που αν τα δεις από μια άλλη οπτική γωνία μπορούν να σου διδάξουν πολλά. Η Μαρία γράφει τις ιστορίες της μέσα στο πράσινο λεωφορείο που παίρνει κάθε πρωί για να πάει στη δουλειά. Από Λάρνακα προς Λευκωσία)
Φίλες μου. Ωραία ρούχα φοράμε, ωραίο γούστο έχουμε. Κοκέττες γινόμαστε κάθε φορά που βγαίνουμε (απόδειξη αυξημένα ποσοστά αυχενικού στο αντίθετο φύλο).
Φιλενάδες έχω ένα πρόβλημα και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας. Τι στο καλό κάνουμε όταν είμαστε μόνες μας και είναι αδύνατο να κουμπώσουμε το φουστάνι μας που ο σχεδιαστής είχε την φαεινή ιδέα να βάλει τα κουμπιά ή το φερμουάρ πίσω ;
Πρώτη λέξη …. Μάμααααα (το παραδέχομαι μαμοθρευτη ) …αλλά δεν είναι εκεί κοντά πλέον (βλέπετε μεγάλωσα ανεξαρτικοποιήθηκα, μένω μόνη- άσχετο αν όποτε πεινάσω είμαι εκεί ή πέρνω κανένα ρουχαλάκι για πλύσιμο- που και που λεμε τώρα ) .
Μετά σκέφτεσαι ότι αυτο το φερμουαρ μπορεί να είναι και ο μοναδικός λόγος που ίσως να έδινες ευκαιρία να ήσουν με τον τύπο που σε έχει πρήξει εδώ και καιρό. Αλλά και πάλι δεν (είπαμε σκέψη απελπισίας) …
Το αντικέιμενο της ταλαιπωρίας μου-στενή μπλούζα με 5 κουμπιά πίσω .
Και αφού κάνω τον πίθηκο και αναθεματίζω την ώρα που ακύρωνα τα μαθήματα γιογκα και πιλάτες, τα παρατάω όλα και βγαίνω έξω στον δρόμο. “Νέα μόδα” σκέφτομαι, “ακούμπτωτη θα την ονομάσω”
Και ετοιμάζομαι να μπώ στο αυτοκίνητο όταν ακούω ένα “κυρία κυρία ξεχασατε να κουμπωθείτε”. Και γυρνάω, την ίδια ευθεια του ματιού μου δεν μπορώ να εντοπίσω κάποιον. Κοιτάω χαμηλά και βλέπω ένα αγοράκι 6-7 χρονων (αντε θα δικαιολογήσω το κυρία ) μαζί με την μαμά του
“Τι να κάνω” του λέω “δεν είχα κάποιο να με κουμπωσει” .
“Πηγαινε να κουμπώσεις το κορίτσι” λεει η μαμά “πρεπει πάντα να είσαι κύριος” (βρε βρε σκέφτομαι, μπας και υπάρχει ελπίδα στην επόμενη γενέα;).
Και ο μικρός σωτήρας μου με βοήθησε με χαρά …του είπα όμως επίτηδες να αφήσει το τελευταίο κουμπί πίσω.
Πήγα στο πάρτυ και τηλεφώνησα στην φίλη μου (γιατί πάντα υπάρχει κάποιος που μπορείς να βασιστείς σε ώρα ανάγκης) . «Εννοείτε έρχομαι στο αμάξι σου»!
Κουμπωσαμε και το τελευταίο και αγκαλιασμένες μπήκαμε στο σπίτι (με αυξημένα τα αυχενικά ).
Αφιερωμένο σε όλες τις “μπλούζες και φορέματα” που δεν μπορούμε να κουμπώσουμε μόνες μας.
Μην απελπίζεστε βρείτε εναλλακτικές λύσεις .
Είμαι σίγουρη ότι αν μη τι άλλο θα δημιουργηθεί μια ωραία ιστορία 🙂
