Γράφει ο Χρήστος Τούβε
(Aπό την ωραία Θεσσαλονίκη)
Email: touve30@gmail.com
Κούμπωσα ένα ένα τα κουμπιά.
Τα είχα ξεκούμπωτα τόσο καιρό. Αξιοπρέπεια,τιμή, σεβασμός και δικαιοσύνη διάολε. Δικαιοσύνη, γιατί στην αγάπη που σου έδωσα, δεν περίμενα να πάρω, αλλά τουλάχιστον να εκτιμηθώ.
Μπα! Μάταιος και χαμένος χρόνος.
Πουκάμισο με χρώμα ήθελα να βάλω.
Να ντύσω, το μαύρο της ψυχής μου, με χρώμα.
Κοιτάχτηκα για λίγο στον καθρέφτη και διαπίστωσα πως έχω αλλάξει.
Το πρόσωπό μου, ξέμεινε από χαμόγελα.
Ξέμεινε από ηρεμία.
Ξέμεινε από υπομονή.
Είπα λοιπόν να ξυριστώ.
Να ξεβγάλω όλες τις τρίχες της ντροπής, που ένιωσα για τον εαυτό μου.
Καταπάτησα αρχές μου.Ξέπέρασα κατά πολύ τα όρια μου.Έτσι όμως αξίζει ν’ αγαπάς. Με τα μάτια κλειστά, οδηγώντας βράδυ.
Ξέρεις εγώ με σένα, έχασα πολλά.
Χαλάλι σου.
Αν τ’ άξιζες ή όχι, η ιστορία θα μας το αποδείξει.
Εκείνο που δεν συγχωρώ στον εαυτό μου όμως, είναι ότι έχασα εμένα.
Εμένα διάολε.
Εμένα που κρατάω ένα ξυράφι και ενώ ξυρίζω δέρμα, παίρνει και λίγο από την ψυχή μου.
Αίμα. Όχι, όχι δεν είναι αίμα.
Τα δάκρυα της καρδιάς μου είναι, που βάφουν το άσπρο το πουκάμισο με το χρώμα που ήθελα εξαρχής.
Στα χέρια μου απλώνεται κάθε δάκρυ, μέχρι να βγεις τελείως από μέσα μου..
Μέχρι ν΄αποβάλλω κάθε τι δικό σου, που επίμονα αρνείται να δεχτεί την φυγή.
Ως εδώ όμως.
Γιατί από ένα σημείο και μετά η φθορά γυρνάει μπούμερανγκ. Εκεί που την προκαλεί ο άλλος, ξάφνου την δημιουργείς εσύ. Την συνήθισες τόσο πολύ που χωρίς εκείνη δεν προχωράς.Έχει μπει στην καθημερινότητά σου και αυτό σου φαίνεται φυσιολογικό.
Ε λοιπόν φτάνει! Ξυρίζω δέρμα και ας χάνω και ψυχή.
Τουλάχιστον κάτι αυθεντικό θα μείνει στο τέλος.
Κάτι από το ζωντανό μου είναι θα επιβιώσει για να ξαναγεννηθώ.
Ποιο πολύ από κάθε άλλη φορά μου έρχεται η φράση Ζαρατούστρα στο μυαλό μου: “Μα αν δεν γίνεις στάχτη πως θα ξαναγεννηθείς;”
