Γράφει η Μυράντα Ορθοδόξου
orth_miranda@hotmail.com
Καλώς μας ήρθες… Είναι τώρα ένας μήνας και κάτι που εισέβαλες στη ζωή μας και πάλι δε σε συνηθίσαμε ρε συ! Η αλήθεια είναι ότι δύσκολα χωνεύεσαι κι ακόμα δυσκολότερα συνηθίζεσαι. Έχεις κι εσύ βρε παιδί μου όμως άσχημες παρέες, κάτι μοναξιές και κάτι μελαγχολίες που είναι αχώνευτες, πώς να το κάνουμε!
Είναι και ο άλλος, ο αδυσώπητος εχθρός σου, ο καιρός, που δε λέει να συμφωνήσει και συνυπάρξει μαζί σου. Μονοτονία εσύ, μες την τρελή χαρά αυτός! Λες και καλοκαιριάζει από την αρχή! Ε, κι εμείς πώς να συντονιστούμε με τέτοιες συνθήκες; Για πες; Πότε θα βρούμε επιτέλους τη ρότα μας; Να έρθουμε να στρώσουμε και να κυλήσουμε στα χειμωνιάτικα χουχουλιάσματά μας. Ανάποδα μας τα ‘φερες φέτος φιλενάδα και μας χαλάς ροή…
Για να πω και τη θετική πλευρά του όλου ζητήματος, θα ομολογήσω ότι τουλάχιστον μέχρι τώρα μου είσαι πιο συμπαθής, σε σχέση με άλλες σεζόν, παρόλο του ότι (επιμένω) είναι αλλόκοτο το θέαμα βλέποντάς σε με τέτοιο καιρό παρέα. Αν μη τι άλλο όμως, είσαι πιο παιχνιδιάρα, πιο ενδιαφέρουσα και έφερες μαζί άλλα κίνητρα, αλλιώτικα από προηγούμενες φορές. Πάντως το κοινό σημείο κάθε- μα κάθε χρονιάς που μου έρχεσαι κουνάμενη- συνάμενη, είναι το στοιχείο της έκπληξης- το στοιχείο του απροσδόκητου. Το δέχομαι κι αυτό (λες και μπορώ να κάνω κι αλλιώς).
Μέχρι στιγμής, στον ένα αυτό αλλόκοτο μήνα συνύπαρξής μας, όλο και κάτι καινούριο μου επιφυλάσσεις πάλι. Βέβαια, δε λείπουν και τα απρόοπτα, τα αποπνικτικά, τα ανείπωτα. Αλλά αυτή τη φορά είσαι τόσο πονηρή, που νομίζω πως το κάνεις μη με καλομάθεις και έχω κι απαιτήσεις (και θα έχω- σε προειδοποιώ).
Όπως και να ‘χει, αγαπητή Ρουτίνα, τελευταία άκουσα δια στόματος Μάικλ Κέιν, μια σπουδαία κουβέντα: «Η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο από συναισθήματα, πράξεις, εικόνες κι εμπειρίες». Έτσι λοιπόν κι εγώ, λέω να μην το πολυψάχνω το ζήτημα, να δώσω με δύναμη μια σπρωξιά σε όλα όσα με κατατρέχουν και να τα καταχωνιάσω στην ντουλάπα μου μαζί με τον Μπαμπούλα.
Στο κάτω κάτω, μια Ανατολή είμαστε που περιμένει τη Δύση της, αλλά την περιμένουμε οπωσδήποτε ντυμένη με τα πιο όμορφα χρώματά της. Μου χαρίζεις εσύ τα πινέλα, Αγαπητή Ρουτίνα, εγώ διαλέγω τα χρώματα. Πότε πιο σκούρα, πότε πιο φωτεινά πάντως, όλα τα χρώματα της παλέτας τα χρησιμοποιώ, γιατί ούτε μαύρο ούτε παρδαλό ούτε διάφανο χαρτί δεν πρόκειται να καταντήσω!
Υ.Γ.: Ομολογώ την αμαρτία μου… αρχίζω να σε ψιλογουστάρω!
Με εκτίμηση,
Μια κοπελιά «Ξεχασμένη στη Μετάφραση»….
