Γράφει ο Χρήστος Τούβε
(Aπό την ωραία Θεσσαλονίκη)
Email: touve30@gmail.com
Κάτι γυάλισε μέσα στην άμμο. Το πήρα στα χέρια μου. Το ψηλάφισα.
Μου φάνηκε ιδιαίτερο και μοναδικό.
Το έβαλα στο αυτί μου γιατί είχα την εντύπωση πως έβγαζε ζωή.
Σαν ένα μικρό τιτίβισμα ενός ξεψυχισμένου πουλιού. Να το σώσω σκέφτηκα.
Μη, μου αποκρίθηκε τρομάζωντάς με.
Μη… Άσε με να πεθάνω. Δεν αντέχω άλλο να ζω με χτυπήματα και πληγές. Δεν αντέχω να ζορίζομαι να βγω με προσπάθεια. Δεν αντέχω να γίνομαι βάρος, ενώ είμαι τόσο ελαφρύς.
Καλύτερα πεθαμένος και με αναμνήσεις, παρά ζωντανός και χωρίς ουσία.
– Δεν καταλαβαίνω, θα μου πεις τ’ όνομά σου;
-Έρωτας. Ο απόλυτος έρωτας, που τον μαχαίρωσαν δύο άνθρωποι που αγαπιόντουσαν πολύ. Ο εγωισμός ήταν πάντα ο χειρότερος εχθρός μου.
Αυτά είπε και ξεψύχησε στα χέρια μου.
Το πέταξα πάλι στην άμμο.
Τίποτα δεν γυάλιζε τώρα πια.
Τίποτα.
Αυτήν την μοναδική ιδιότητα που έχει ο άνθρωπος να καταστρέφει με τα ίδια του τα χέρια, την ζωή του, ακόμη δεν μπορώ να το χωνέψω.
Και πως να το χωνέψω όταν μπροστά στα δικά μου μάτια, ξεψύχησε άλλος ένα έρωτας.
Και να ήταν ο μόνος…
Κάθε μέρα σε κάποιο μέρος του πλανήτη κυριαρχεί ο εγωισμός έναντι της αγάπης.
Καθε μέρα σε κάποιο μέρος του πλανήτη δύο άνθρωποι στεναχωριούνται χώρια πλέον, για διαφορετικούς λόγους.
Κάθε μέρα δύο άνθρωποι σκέφτονται ότι άμα θέλει ο άλλος πραγματικά θα με ψάξει.Έτσι κανείς δεν κάνει κίνηση και τόσο απλά.
Χάνονται, σαν την γυαλάδα που χάνεται στην άμμο.
Σκέψου το…
