Γράφει ο Χρήστος Τούβε
(Aπό την ωραία Θεσσαλονίκη)
Email: touve30@gmail.com
Κάθομαι σ’ ένα μαγαζί κάπου μακριά από το σπίτι μου.
Μόνος ή μήπως όχι;
Έχω ανοίξει τον υπολογιστή μου και προσπαθώ να κάνω την αγαπημένη μου συνήθεια. Μπαίνω στον κόσμο των λέξεων και αρχίζω και γράφω.
Το μαγαζί είναι γεμάτο κόσμο και η μία παρέα διαδέχεται την άλλη. Σταματάω και παρατηρώ. Ζευγάρια κάθε ηλικίας και άνθρωποι διαφορετικοί γύρω μου. Πολλές φορές παγώνει η εικόνα εκεί που κάθεσαι. Ζω μία τέτοια στιγμή. Όλοι οι επίδοξοι συνδαιτύμονες έχουν ένα κοινό.
Δεν χαμογελούν. Μου φαίνεται αδιανόητο και όμως συμβαίνει μπροστά μου. Κανένα ίχνος σπασίματος του προσώπου γύρω μου. Κανένα ίχνος ζεστασιάς στους μορφασμούς. Οι κουβέντες περιορίζονται στα προβλήματα. Παντού προβλήματα.
Σκέφτομαι να μιλήσω. Να τους φωνάξω να ξυπνήσουν. Το ποτήρι είναι μισογεμάτο στην ζωή. Πρέπει να το αδειάσουμε όλο με την αρνητική μας διάθεση; Δηλαδή εγώ, ο κάθε εγώ, έχω όλα τα προβλήματά μου λυμένα; Όχι και δεν με νοιάζει να λυθούν όλα. Αν λυθούν θα πρέπει να δημιουργήσω μόνος μου καινούργια και έχω ήδη αρκετές σκοτούρες στο μυαλό μου .
Σταμάτησα το βουητό που έχω γύρω μου και η εικόνα πάγωσε. Βλέπω ανθρώπους που δεν χαίρονται την παρέα τους, δεν ζούνε την στιγμή τους και απλά σχεδιάζουν. Ψάχνουν λύσεις και ο άνθρωπος απέναντι τους, μοιάζει σαν μία άυλη προσωπικότητα που κάνει πως ακούει, μέχρι να πάρει τον λόγο και να πει τα δικά του.
Αρνούμαι να έχω ζωή με μισοάδειες λύσεις και ποτήρια. Αρνούμαι να δεχτώ ότι πρόβλημα είναι να μην έχεις χρήματα να πας ένα ταξίδι και ότι η καθημερινότητα σ ‘ έχει βαλτώσει.
Είναι επιλογή σου άνθρωπε να το βλέπεις έτσι. Άλλαξε οπτική γωνία και στάση ζωής. Κυλούν οι μέρες σου και εσύ δεν χαίρεσαι ούτε την καλημέρα. Αν συνεχίσεις σε αυτούς τους ρυθμούς, σου εύχομαι να χαίρεσαι τα καινούργια γκρι ρούχα που φοράς κάθε μέρα και τους ίδιους γκρι ανθρώπους που νομίζεις ότι έχεις για παρέα.
Βλέπω γκρι ανθρώπους παντού.
Κάθομαι κάπου μακριά από το σπίτι μου.
Μόνος μου ή μήπως όχι;
Όχι φυσικά, γιατί το χαρτί μου είναι το λυχνάρι μου και οι λέξεις μου τα μαγικά τζίνι που δίνουν χρυσόσκονη δίπλα σε όλο αυτό το γκρι.
Ξεπάγωσε η στιγμή. Τελικά καλύτερα μόνος και ζωντανός παρά με γκρι ανθρώπους γύρω.
Σκέψου το… Πριν γίνεις γκρι!
