Γράφει ο David Fowles
david@skalatimes.com
Τις προάλλδες περνούσα από ένα κύριο δρόμο της Λεμεσού και είδα ότι άλλαζαν τις πόρτες σε…. ακόμα μια τράπεζα. Έβαζαν πόρτες ασφαλείας. Ώστε να μην μπορείς και να βγεις εύκολα. Και σκέφτομαι και εγώ….Σε ένα κατάστημα όλο βιτρίνα, όλο γυαλί. Αν θέλει κάποιος να βγει με ένα σοβαρό (μεγάλο) ποσό στα χέρια του… από την πόρτα θα βγει;
Μου θυμίζει ένα ταξίδι που έκανα λίγο μετά από το 9/11 και τους δίδυμους πύργους. Περνούσαμε μέσω Ολλανδίας με την ομάδα χειροσφαίρισης και εκεί μας σταμάτησαν στο αεροδρόμιο για έλεγχο πριν περάσουμε στην αίθουσα αναμονής. Άνοιξαν το φαρμακείο του γιατρού της ομάδας και μέσα βρήκαν ένα ψαλιδάκι… έκοβε δεν έκοβε την γάζα. Έμεινα σαστισμένος βλέποντας τους αστυνομικούς όταν με σοβαρότητα το πήραν επειδή «ήταν επικίνδυνο» να το μεταφέρουμε μαζί μας στην πτήση μας. Εκείνη την ώρα ακούστηκαν δύο μπουκάλες οινοπνευματώδεις από τα αφορολόγητα που κρατούσε κάποιος κύριος μέσα σε σακούλα. Και τότε αναρωτήθηκα… Αν το ψαλιδάκι ήταν επικίνδυνο τότε μια μπουκάλα τι μπορεί να είναι; Τι θα μπορούσε να απειλήσει κάποιον περισσότερο; Ένα ψαλιδάκι ή κάποιος που θα έσπαζε μια μπουκάλα και να σου κρατά το γυαλί στο πρόσωπο;
Το ερώτημα πάντα, όσα χρόνια και αν περάσουν παραμένει το ίδιο. Θέλουν πραγματικά να λύσουν το πρόβλημα ή μας θέλουν να νομίζουμε ότι κάνουν κάτι ενώ την ίδια ώρα να πραγματοποιούν τις ατζέντες τους;
