Γράφει η Μυράντα Ορθοδόξου
orth_miranda@hotmail.com
Προέλαση, αναχαίτιση, απόβαση, εμπροσθοφυλακή, αμυνόμενοι, περικυκλωμένοι, φάλαγγα, οπισθοχώρηση…. Λέξεις που μόνο στο μάθημα ιστορίας χρησιμοποιώ και πασχίζω να εξηγήσω τι ακριβώς σημαίνουν στα καλοκακομαθημένα μας παιδιά. Ανακατεύονταν οι λέξεις στον αέρα, μέσα χαρτιά τσαλακωμένα ή μέσα σε μυαλά τραυματισμένα από τον πόλεμο.
Με πείραξαν οι λέξεις. Αυτή τη φορά ούτε κι εγώ τις ήξερα, καλοκακομαθημένη τελικά κι εγώ. Ψέματα; Βρέθηκα στη θέση των μαθητών μου. Και οι λέξεις συνέχισαν να στροβιλίζουν γύρω από έναν Αντρέα που ούτε κι αυτόν ήξερα κι ας είχε το ίδιο ονοματεπώνυμο με τον αδερφό μου.
Ο Αντρέας της Αντίστασης.
Μόνο στις φωτογραφίες της θείας δέσποζε ο Αντρέας. Σαν καλοζωγραφισμένο πορτρέτο τόσα χρόνια… όσα χρόνια ζωής μετράω κι άλλα 10! Αυτός, που βρέθηκε μπροστά σε δίστρατα και επέλεξε, συνειδητά κι αμετάκλητα, τον δρόμο με την «ανηφόρα». Αυτός που όταν έπεφταν σφαίρες έτρεχε πιο μπροστά. Αυτός που, παιδί ακόμα, από το ζεστό σπιτικό του βρέθηκε με στρατιωτικά οχήματα στην Κερύνεια και εκεί δέχτηκε τα εχθρικά πυρά μέχρι να τον βρει ένας ατιμωτικός ομαδικός τάφος. Σήμερα, σηκώθηκε ο Αντρέας ως Δάσκαλος πια και μας μαθαίνει αυτός Ιστορία.
Ο Αντρέας της Ιστορίας.
Μια ολόκληρη εκκλησία γεμάτη με βουρκωμένα μάτια. Όλοι από το χωριό μου. Τότε επέστρεψαν οι ιστορίες της γιαγιάς μέσα στις γειτονιές και τα στενά του χωριού που μύριζε αγιόκλημα και ελιά. Χάθηκα μέσα στις σκέψεις μου κοιτώντας τον πατέρα, ένα βουρκωμένο βουνό πιο πέρα. Μέσα στο μυαλό που για λίγο θόλωσε, ο αδερφός μου με το ίδιο όνομα, το ίδιο επίθετο και πατρώνυμο φαίνεται πως τρέχει στην εμπροσθοφυλακή στην Κερύνεια και τον κτυπά όλμος. Μοιάζει λες και ο φίλος μου οδηγεί το στρατιωτικό όχημα και πρώτος ορμά με ό,τι βρει μπροστά του απερίσκεπτος για τη ζωή του στην πυρά. Ανατρίχιασα. Πόση δύναμη Θεέ μου δίνεις στους ανθρώπους! Σε άλλους να παίρνουν τα όπλα και να πέφτουν από προδομένους όλμους και σε άλλους να μένουν πίσω και να τους περιμένουν θρηνώντας βουβά!
Ο Αντρέας Αγνοούμενος.
Βρήκαν ευκαιρία και οι «άρχοντες» να βγουν από τα λαγούμια τους, οι ίδιοι αυτοί που έδιναν τότε τις εντολές στην προδομένη πατρίδα. Ήρθε η ώρα να βγάλουν ομιλίες, να κάνουν επίδειξη της θλίψης τους! Ντροπή και άσεβεια μόνο κάτω από το επιτιμητικό βλέμμα του Αντρέα. Είχαν το θράσος να εμφανιστούν. Πόση ξεδιαντροπιά σκορπίζεις Θεέ μου σε ανθρώπους που πάνω από την αιωνιότητα κατάθεσαν προδοτικό στεφάνι.
Ο Αντρέας της Οργής.
Σήμερα, ημέρα καταδίκης του Ψευδοκράτους. Δε νομίζω πως θα το θυμόμουν εύκολα πόσω μάλλον να το «καταδικάσω» αν δεν υπήρχε ο Αντρέας να με πάρει μια «βόλτα» από το χωριό μου που ανήκει στο ψευδοκράτος τους, να με φέρει κατάφατσα με τον θάνατο, να με ταρακουνήσει από την καθημερινότητά μου. Δε νομίζω να ξαναξεχάσω αυτή τη μέρα. Ένας μικρός σταθμός, ένα μικρό αναμμένο κερί στο υπόλοιπο της ζωής.
« ΆΝΤΕ, γριά μάνα, μην αρχίσεις τώρα τις κλάψες. -Όχι;-
Έτσι σε θέλω. Ρωμιά. Σου παίρνω λες τη ζωή σου ; Σου αφήνω την περφάνια σου.
Δε θα σε ιδει ο εχτρός καμπουριασμένη. Το ξέρω. Θα πεις:
«Είμαι πέρφανη για το γιο μου.» Έτσι. Γεια σου, μάνα.»
(Γ. Ρίτσος- Αποχαιρετισμός)
Για τον Αντρέα Ορθοδόξου του Νικόλα και της Βασιλικούς από το Τρίκωμο- τον Ένα από τους Λίγους.
