Της Γιώτας Δημητρίου
yioda@skalatimes.com
Ήταν πολύ όμορφος. Γύρω στα 30…Καθηγητής Αγγλικής λογοτεχνίας. Από εκείνα τα όμορφα μελαψά αγόρια που απ’ όπου περνούσε κέρδιζε τις εντυπώσεις.
Γάλλος, από μια πόλη που το κορίτσι ήθελε πάντα να επισκεφτεί, την Τουρ. Μια πόλη που έχει έχει κατηγοριοποιηθεί ως Ville d’ Art et d’ Histoire (δηλαδή Πόλη της Τέχνης και της Ιστορίας).
Αυτός δεν ήξερε καν την χώρα της, πρώτη φορά την άκουγε στην ζωή του! Μα είναι δυνατόν! Η χώρα της «αν και μικρή, είναι το κέντρο του κόσμου» του είπε με χιούμορ και ελαφρώς σοκαρισμένη που ένας μορφωμένος, νέος, Ευρωπαίος, δεν ήξερε την….Κύπρο!
Ήταν πολύ όμορφος. Της είχε φανεί πως την φλέρταρε, ήταν σχεδόν σίγουρη μέχρι την στιγμή που της είπε ότι πρόσφατα είχε χωρίσει με….το αγόρι του.
Της το είπε πολύ απλά, αλλά αυτή δεν κατάφερε να αποφύγει ένα δεύτερο ελαφρό σοκ (όχι για οποιοδήποτε άλλο λόγο, αλλά επειδή της είχε φανεί ότι την φλέρταρε….λες να του αρέσαν και τα κορίτσια; Μπα! Καμία σχέση, όπως της εξομολογήθηκε στην συνέχεια).
Δείπνησαν σ’ ένα από τα αγαπημένα της εστιατόρια, δίπλα από τις φωτισμένες γέφυρες. Μίλησαν για την Ευρώπη σήμερα (ανήκαν στην ίδια ιδεολογική σχολή), την οικονομική κρίση, για την κρίση στις ανθρώπινες σχέσεις και για την αγγλική λογοτεχνία.
Συμφώνησαν πως οι EmilyBronte, Jane Austen, Virginia Woolf, Charles Dickens, Shakespeare και Oscar Wilde ήταν από τις πιο σπουδαίες αξίες στην παγκόσμια λογοτεχνία.
Μετά συμφώνησαν πως όσο θα υπάρχουν στον κόσμο τα βιβλία, ο κόσμος θα έχει μια ελπίδα να σιγοκαίει, για ένα καλύτερο αύριο.
Είπαν κι άλλα πολλά για τα βιβλία.
Μετά μίλησαν για την ποίηση, εκείνη παραδέχθηκε πως δεν ήξερε κανένα από τα ονόματα των Γάλλων ποιητών που της ανέφερε, μα σάμπως κι εκείνος ήξερε τους δικούς της αγαπημένους Έλληνες ποιητές;
Μετά του μίλησε για τον μεγάλο έρωτα της ζωής της… Δεκαπέντε λεπτά ασταμάτητα μιλούσε, κάποιες στιγμές νόμισε πως θα της κοβόταν η ανάσα, στο τέλος με δάκρυα τον ρώτησε «τι νομίζεις;»
Την κοίταξε, όπως κοιτάς ένα παιδί που μόλις έπεσε απ’ το ποδήλατο και μάτωσε το γόνατο του, δεν αγγίζεις αμέσως την πληγή, θες μια προετοιμασία…..
«Νομίζω πως μόνο εσύ ξέρεις πόσο μάταιο είναι όλο αυτό και μόνο εσύ γνωρίζεις τις αλήθειες…..Εσύ μόνο. Και αν η αλήθεια είναι πικρή και αν πονάει, όπως μια πληγή ανοικτή, εσύ έχεις βοηθό, στήριξη….τα βιβλία!»
Τον κοίταξε κάπως τσαντισμένη….Δεν ήταν ώρα για ,«φιλοσοφίες». Ας έλεγε απλά την άποψη του, έτσι όπως κάνουν και οι κολλητές της!
Κατάλαβε την δυσανασχέτηση της.
«Δεν καταλαβαίνεις ε; Θέλω να πω ότι κανένας δεν μπορεί ν’ αλλάξει αυτά που νιώθεις, γιατί αν είναι έτσι όπως τα λες, τότε πρόκειται για ένα πέλαγος αγάπης με κύματα έρωτα. Δυνατά. Ασταμάτητα.
Αλλά…. ξέρεις, δε βγαίνουν όλα τα όνειρα αληθινά και δεν φτάνουν όλα τα κύματα στην παραλία.
Αλλά εσύ, θα έχεις πάντα τα βιβλία σου! Αυτά θα οδηγούν πάντα σε παραλίες. Αυτά θα οδηγούν πάντα σε προορισμούς μέσα σου.
Και αν ακόμα επιμένεις κι άλλο, να σου πω τι νομίζω, νομίζω πως η μεγαλύτερη δόξα είναι να σε αγαπούν υπερβολικά. Με ανιδιοτέλεια και να σε τοποθετούν ψηλά….Και αυτό το αγόρι που λες, έχει ήδη γνωρίσει αυτή την δόξα. Εξαιτίας σου.
Αυτό νομίζω».
Ήταν ήδη 11.30, σε λίγο δεν θα λειτουργουσαν τα τρένα, έπρεπε να βιαστούν, να προλάβουν, αυτή για βόρειο Λονδίνο κι αυτός για νότιο.
Άρχισαν να τρέχουν, οι δρόμοι ήταν στολισμένοι χριστουγεννιάτικα, θαρρούσες πως ήταν Δεκέμβριος, ενώ ήταν αρχές του Νοέμβρη.
Χωρίστηκαν στον σταθμό, ήταν αμφίβολο αν θα κατάφερναν να τα ξαναπούν από κοντά. Αυτός θα απουσίαζε για λίγες βδομάδες στην Γαλλία, ενώ αυτή σε λίγες μέρες θα επέστρεφε πίσω στη χώρα της.
Λίγο πριν χωριστούν την φίλησε στα μάγουλα, την κοίταξε στα μάτια και της είπε με έντονο ύφος «η μεγαλύτερη δόξα είναι να σε αγαπούν υπερβολικά, ή έστω να σε έχουν αγαπήσει κάποτε υπερβολικά….Αυτός που λες, την απέκτησε αυτή την δόξα, μέσα από εσένα….Κοίτα κορίτσι μου να βρεις κι εσύ αυτή την… δόξα».
Την επομένη ο κολλητός της από την Αθήνα της έστειλε μήνυμα: «Ο Γ. Χειμωνάς έχει πει ότι “Αγαπάς σημαίνει κάνεις ένδοξο έναν άνθρωπο. Είναι η μόνη δόξα που θα βρει στη ζωή του”. Δεν είναι πολύ ωραίο;»
Μα, ναι, την ήξερε την φράση, φυσικά, την είχε διαβάσει! Την ήξερε! Ήταν γνωστή (γι αυτήν) η φράση τούτη του Χειμωνά!
Και το μήνυμα που ήρθε λίγες ώρες μετά την συμβουλή του Γάλλου; Τυχαίο;
Το σύμπαν και η ζωή της υπενθύμιζαν με τον πιο χολιγουντιανό τρόπο αυτό που είχε πει ο αγαπημένος της Χειμωνάς!
Και δεν έχει σημασία τι νομίζεις εσύ αγαπημένη αναγνώστρια, αγαπημένε αναγνώστη, σημασία έχει πως η ζωή κάποτε μας βάζει στα πιο απίθανα σενάρια (βλέπε το μήνυμα του κολλητού λίγες ώρες μετά τις κουβέντες του Γάλλου)….
Σημασία έχει, αλήθεια, πως: «Αγαπάς σημαίνει κάνεις ένδοξο έναν άνθρωπο. Είναι η μόνη δόξα που θα βρει στη ζωή του».
Υ.Γ Ο Γιώργος Χειμωνάς (1938- 2000) ήταν Έλληνας πεζογράφος, που εμφανίστηκε στο χώρο της λογοτεχνίας τη δεκαετία του 60. Γεννήθηκε στην Καβάλα το 1938 και 
μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη . Εκεί σπούδασε ιατρική. Συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι, όπου ειδικεύτηκε στην Ψυχιατρική και στη Νευρογλωσσολογία. Μετά το τέλος των σπουδών επέστρεψε στην Ελλάδα και έζησε στην Αθήνα. Δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο το 1960 που είχε τον τιτλο «Πεισίστρατος». Στις 28 Φεβρουαρίου 2000 απεβίωσε σε ηλικία 62 ετών. Τα γραπτά του διερευνούν ψυχαναλυτικά τις εσωτερικές πτυχές της συνείδησης και διακρίνονται για τη νεωτερική τους γραφή καθώς και για πολλά στοιχεία από το αντιμυθιστόρημα, όπως η επίπεδη γραφή ή η έλλειψη διαλόγων. Όπως λέει χαρακτηριστικά γι΄αυτόν ο καθηγήτής Λίνος Πολίτη, είναι «ένας συγγραφέας που δε διαβάζεται εύκολα».
