Γράφει η Μυράντα Ορθοδόξου
Email: orth_miranda@hotmail.com
Πρωινή διαδρομή στον αυτοκινητόδρομο Λευκωσία- Λάρνακας… Κάπως βιαστική- όπως πάντα…Ο δείκτης είχε φτάσει κάπου στα 120χλμ+ κάτι (μεταξύ μας) γι αυτό και στη δεξιά λωρίδα του δρόμου!
Ήταν κι αυτός ο τεμπέλης χειμωνιάτικος ήλιος, έκανε τη διαδρομή ακόμα πιο βαρετή και νωχελική.
Όμως πάντα υπάρχει ο «μ@*&^κας της ημέρας» που θα σου κάνει τη ζωή ακόμα πιο δύσκολη! Αυτός λοιπόν, ο οποίος διεκδίκησε με τον σπαθί του και απάξια πήρε τον προαναφερθέντα ΤΙΤΛΟ, εμφανίστηκε με ημιφορτηγό ακριβώς πίσω από το δικό μου αμάξι. Αριστερά μου πολλά αυτοκίνητα, γεγονός που έκανε αδύνατη οποιαδήποτε προσπάθεια να κάνω στην άκρη- φαντάζομαι το είχε δει και ο ίδιος. Κι όμως, συνέχιζε να παραμένει κολλημένος ακριβώς πίσω μου λες και παίζαμε συγκρουόμενα στο πανηγύρι του χωριού μου! Άρχισα να απορώ τι ακριβώς επιδιώκει. Αυξάνω ταχύτητα- ήμουν ήδη αρκετά πάνω από το όριο ταχύτητας- κι όμως το βιολί του ο «κύριος». Εκνευρίστηκα όσο δεν πάει! Με την πρώτη ευκαιρία κάνω στην άκρη, μην στερήσω άλλα «πολύτιμα δευτερόλεπτα» του ανθρώπου κι έγινε σκόνη προσπερνώντας άλλα τρία αυτοκίνητα που ήταν στο οπτικό μου πεδίο αναγκάζοντάς τα να αλλάξουν πορεία για να κάνει το δικό του. Πόσο ήθελα να τον μουντζώσω Θεέ μου αλλά συγκρατήθηκα- ΚΑΚΩΣ!
Και κάνω την συνειρμό: Τέτοιους γελοίους τύπους έχουμε βάλει στην εξουσία. Ναι, ναι, ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο σκέψης και την ίδια νοοτροπία με τον «κύριο» με το φορτηγό! Επιλέξαμε, επανειλημμένα κιόλας, μάλιστα κάτι τέτοιους τυπάρες να κυβερνούν αυτόν τον τόπο! Καθισμένοι στην βολική τους θέση εξουσίας, είναι διατεθειμένοι, αν δεν κάνεις στην άκρη, να περάσουν από πάνω σου, ποδοπατώντας σε φτάνει να εξυπηρετήσουν το συμφέρον τους, τις επιθυμίες τους, τον εγωισμό τους. Να κάνουν βρε παιδί μου το δικό τους. Κακώς που ο κύριος του φορτηγού δεν επιχείρησε να διεκδικήσει μια θέση στη βουλή ή έστω σε ένα δημαρχείο τουλάχιστον! Μια χαρά θα προσαρμοζόταν στο περιβάλλον.
Δεν μούντζωσα τον κύριο… κρατήθηκα. ΛΑΘΟΣ! Θυμήθηκα ένα μαθητή σε Λύκειο της Πάφου, ο άριστος και λαβαροφόρος του σχολείου ο οποίος, στην προηγούμενη επετειακή παρέλαση, δε δίστασε (σαν εμένα) και έκανε την «εθνική μας χειρονομία» προς την εξέδρα των επισήμων, αφού απέστρεψε το κεφάλι του προς αυτούς. Διάβασα και ένα άρθρο του μικρού σε μια ιστοσελίδα. Το σχολείο του, θα κλείσει μετά από δεκαετίες λειτουργίας… τους λόγους ακριβώς δεν τους ξέρω. Δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι κλείνει ένα σχολείο στην Πάφο τη στιγμή που στην ίδια πόλη ανοίγουν Mall σε οικόπεδα που προορίζονταν για πάρκα, κτίζονται ξενοδοχειακές μονάδες και οκέλλες μέσω παράνομων διαδικασιών, γίνονται φιλανθρωπικές εκδηλώσεις με σκοπό να τα τσεπώσουν οι «μεγάλοι». Με τη χειρονομία του αυτή, βρήκε τον τρόπο- έστω κι έτσι- να δείξει την απαρέσκειά του προς αυτούς που εμείς οι ενήλικες επιλέξαμε να κυβερνούν.
Ο ίδιος μικρός, στη δημοσιογραφική διάσκεψη του αγώνα Αποέλ- Μπαρτσελόνα, έκανε τη μετάφραση στα Ισπανικά βγάζοντας μια αψεγάδιαστη και αξιοπρεπή εικόνα. Μια εικόνα που βγαίνει και στο εξωτερικό και δείχνει την ποιότητα της νεολαίας μας. Πού να ξέρουν πως εδώ η Πολιτεία ετοιμάζεται να του κλείσει το σχολείο!
Του κλείνεις το σχολείο, τον πατάς, τον προσπερνάς για να κάνεις τα «ωραία» σου; Μια μούντζα είναι ό,τι ακριβώς σου αξίζει….μη σου πω και κάτι λιγότερο! Όχι μόνο από τον συγκεκριμένο μαθητή, από όλους μας- ακόμα κι από εμάς που διστάζουμε ακόμα. Άσε που πιστεύω πως πρέπει, με τις καταστάσεις που ζούμε, να θεσμοθετηθεί πια! Αφού δεν ανοίγουμε το στόμα μας να διαμαρτυρηθούμε, ας βρούμε το θάρρος του μικρού να ανοίξουμε τουλάχιστον την παλάμη μας!
