Γράφει η Ελίνα Λούκα
(ηθοποιός, σεναριογράφος, παραγωγός)
Κάποτε είδα ένα φως να μου τυφλώνει τα μάτια… Σαν φωτοστέφανο λευκό να με τυλίγει… να αναπλάθονται τα σκουριασμένα κύτταρα μου…. Και να ανατέλλουν της καρδιάς μου τα ξεχασμένα συναισθήματα….
Πάρε με μαζί σου και άσε με στα αστέρια να κάθομαι από ψηλά να βλέπω τη μορφή σου….Μα αν δεν είμαι άξια να νιώσω ευτυχία τότε κατέβασε με και ρίξε με στης γης τα σκοτεινά δεινά της αμαρτίας.
Αν δεν αντέξω θα χαθώ θα σβήσω σαν αστέρι και θα πεθάνω στο σταυρό κρατώντας το μαχαίρι… που θα τρυπήσει την καρδιά θα κόψει τα σωθικά μου και τα κοράκια θα έρχονται να βγάλουν την ματιά μου.
Κάποτε είδα ένα φως και θέλω να ξανάρθει… για να μου δώσει μια στιγμή μονάχα από την λάμψη… Για να θυμάμαι στα πυρά που θα΄μαι εγκλωβισμένη όταν οι φλόγες με ζώσουνε να νιώσω ευλογημένη.
Για μια στιγμή εγώ έζησα και αυτή είναι η Μαρτυρία που εγώ σαν άνθρωπος τολμώ να πω με αδυναμία.
Περπάτησα και άντεξα της γης την δυσωδία…. Μα άξια δεν ήμουνα να νιώσω ευτυχία.
Ένα φως μου έδωσε μια φλόγα αναμμένη τώρα που φεύγω από δω, να την κρατάω να θωρώ στο σκότος που με περιμένει!
