Mπορεί να διαφωνείς με τις ιδεολογικές και πολιτικές της τοποθετήσεις, μπορεί να την θεωρείς υπερβολική, αλλά δεν μπορείς να αμφιβάλλεις την δυναμική και τον πάντοτε καυστικό της λόγο.
Με αφορμή το πρόσφατο περιστατικό με τον Υφιπουργό Παιδείας Γιώργο Στύλιο και με αιτία την προσωπικότητα της, άδραξα την ευκαιρία για μια συνέντευξη με την βουλευτή του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη.
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Παροικιακή” του Λονδίνου και σήμερα αναδημοσιεύεται στο Skala Times.
Της Γιώτας Δημητρίου
Καταρχάς θα ρωτήσω αν έχετε ποτέ μετανιώσει για την εμπλοκή σας στην πολιτική, ιδιαίτερα τώρα που οι καταστάσεις είναι αδυσώπητες και το σύστημα πίνει αδίστακτα το αίμα της εργατικής τάξης / του λαού και πρωτίστως βεβαίως εκείνων που εκπροσωπούν την εργατική τάξη και τον λαό που στην περίπτωση της Ελλάδα, είναι το ΚΚΕ και τα στελέχη του.
Μόνο επειδή άργησα να εμπλακώ. Έπρεπε να το έχω κάνει πολλά χρόνια νωρίτερα. Και μια δαχτυλήθρα κουράγιου κι αίματος να είχα στερήσει από τον εχθρό, καλύτερα θα’ τανε.
Σε μια Ελλάδα που από τη μια υπάρχει κόσμος που πεινά, ανεργία και οικονομική εξαθίωση και από την άλλη υπάρχει η προπαγάνδα των καθεστωτικών ΜΜΕ, πόσο μπορεί να ελπίζει σήμερα κάποιος για ένα καλύτερο αύριο για τον Ελληνικό λαό; Μπορεί να υπάρξει ανατροπή; Θα ζήσουμε να την δούμε ή θα είναι μετά από πολλά χρόνια;
Μπορεί να ελπίζει και μάλιστα βάσιμα μόνον όποιος δεν εναποθέτει ως άλλοθι για να μην δρα, μόνον στην προπαγάνδα τα αίτια της προσωρινής όσο και φαινομενικής επικράτησης του στυγνού παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Όχι ότι η προπαγάνδα δεν είναι πρόβλημα, μήτε ότι δεν παγιδεύει μάζες σε μια άθλια κατευθυνόμενη ανακύκλωση της διαπιστωτικής μιζέριας στα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η ανατροπή θα έρθει, και συντομότερα του αναμενομένου και παρά τις περί του αντίθετου βλέψεις του ταξικού εχθρού γιατί η Ανάγκη της πραγματικότητας είναι βιαιότερη από αυτήν της virtualreality.
Την κρίση του ’29 διαδέχθηκε ο Β’ Παγκόσμιος. Κάποιοι λένε ότι και σήμερα μόνο μέσα από ένα Γ’ Παγκόσμιο θα μπορέσει να επέλθει η ανατροπή. (Υπάρχουν μάλιστα και επιστήμονες οι οποίοι μιλάνε για των μηχανισμό των 70 ετών, ότι κάθε 70 χρόνια περίπου γίνεται μια μεγάλη αλλαγή- κρίση κτλ). Ποια η γνώμη σας;
Η κρίση του ’29 είναι απότοκος του ά παγκοσμίου πολέμου ως ένα βαθμό. Εν πολλοίς πυροδότησε κυριολεκτικά την υπόκωφα συγκρουσιακή πολιτική κουλτούρα του μεσοπολέμου και λειτούργησε ως επωαστήριο του φασισμού. Οι ταχύτητες της εποχής μας διαψεύδουν τη χρονολογική στατιστική τύπου κύκλοι των 70ετών. Η πολεμική ατζέντα είναι ήδη ανοιχτή στο δικό μας «μεσοπόλεμο» που έπαιζε με το τέλος της ιστορίας, τη σύγκρουση των πολιτισμών κλπ κλπ. Θεωρώ ότι η κήρυξη του τρίτου παγκοσμίου για να διατηρήσω το κλισέ, ανάγεται στο Μπρέτον Γούντς, πέρασε από τα Φόκλαντ, τους θατσερισμούς, τους ρηγκανισμούς, τους χάρτινους τίγρεις της Ασίας, στις γεωπολιτικές αναχαρτογραφήσεις απ’ τη Γιουγκοσλαβία ως τον Καύκασο κι απ’ το Σουδάν ως τον «μη πόλεμο» της Κριμαίας κι επομένως καλά κρατεί. Η μορφή που παίρνει είναι αυτή της διασποράς πάνω σε κομβικά σημεία των ενεργειακών δρόμων όπως πχ το 1515. Ωστόσο αυτές οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις που πυροδοτούν μαζικές εξοντώσεις πληθυσμών με ελεγχόμενο σταγονόμετρο στο επίπεδο των εντυπώσεων μας φέρνουν κοντύτερα στην προ του 1914 εποχή, δηλαδή στα 100 χρόνια πίσω με όρους 21ου αιώνα.
Στο ίδιο “success story Samara” κάτω από το οποίο υποφέρει ο Ελληνικός λαός, βαδίζει και η Κυπριακή Δεξιά
Κυβέρνηση του Νίκου Αναστασιάδη. Τι θα πρέπει να προσέξει ο Κυπριακό λαός ο οποίος σιγά σιγά οδηγείται στην ίδια οικονομική κόλαση που βρίσκεται η Ελλάδα;
Την ενσωμάτωση της αριστεράς που παρουσιάζεται ως σχεδόν επαναστατική σοσιαλδημοκρατία. Τον νομιμοποιημένο αντικομμουνισμό που φοράει τον ανιστόρητο εξομοιωτικό φερετζέ, “τι Χίτλερ τι Στάλιν”, στο όνομα μιας διαχειριστικής διαλεκτικής του καλού καπιταλισμού. Τα τσιράκια της αγοράς, οι μεταπράτες του ιστορικού υλισμού πουλάνε το πιο ισχυρό παραλυτικό φάρμακο σε συσκευασία κινημάτων. Ο λαός, η πλειοψηφία δηλαδή των εργατών-εργαζομένων τεμαχίζεται σε κοινωνικές ομάδες αναφάζουσες podemos, έτσι ώστε να μην συμπυκνωθεί η διεκδίκησή του αρχίζοντας από την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής ως τη λαϊκή εξουσία. Με υπομονή και ελιγμούς, με ψίχουλα και μείωση των απαιτήσεων, με απ’ το ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα δε συγκροτείται ούτε κρίσιμη μάζα, ούτε επανάσταση κηρύσσεται.
Παρακολουθείτε τις εξελίξεις στην Κύπρο; Τι σας ανησυχεί περισσότερο σήμερα όσον αφορά την Κύπρο;
Στ’ αλήθεια με ανησυχεί η επικάλυψη των ευρωενωσιακών απαιτήσεων από τον επερχόμενο πακτωλό και γεωπολιτική ισχύ των ΑΟΖ. Τα τρυπάνια δεν ξύνουν απλώς παλιές πληγές αλλά τις μεγαλώνουν και κινδυνεύουν να προξενήσουν διαμπερή τραύματα κι οριστικοποίηση της διχοτόμησης του νησιού. Το Κυπριακόν όλον, το όλον δηλαδή, θα σωζόταν με βάση την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και σήμερα μιλάμε με όρους ευρωρχίτ. Φοβούμαι πως η Κύπρος μπορεί να χρησιμοποιηθεί ξανά ως άλλοθι για λάθη του αστικού ελληνισμού και η πράσινη γραμμή νοητά να θεωρηθεί προεκτεινόμενη ότι φθάνει ως και πέρα από τη Μοσούλη διευκολύνοντας τον νεοοθωμανικό ιμπεριαλισμό στη νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Έχετε ασκήσει δριμύτατη κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ και συγκεκριμένα στον Αλέξη Τσίπρα. Σας ανησυχεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ενδεχομένως να κερδίσει κόσμο που κατεξοχήν ανήκε στο ΚΚΕ; Και αν το καταφέρει αυτό, ποια θα είναι η ευθύνη του ΚΚΕ προς αυτόν τον κόσμο που ίσως να «αποπλανήθηκε»; Εννοώ ότι το ΚΚΕ καθοδηγείται από την επαναστατική κοσμοθεωρία του μαρξισμού – λενινισμού. Μια βασική αρχή του λενινισμού είναι η διαπαιδαγώγηση του κόσμου και ο σωστός προσανατολισμός στον αγώνα. Το επιδιώκει αυτό το ΚΚΕ; Δηλαδή, καθοδηγεί και προσανατολίζει τον κόσμο του σωστά έτσι ώστε να μην παρασύρεται από τις σειρήνες του οποιουδήποτε Αλέξη;
Εξαιρετική ερώτηση και μακάρι να διατυπωνόταν συχνότερα στο δημόσιο λόγο ώστε οι πολιτικές συζητήσεις να μην αφυδατώνονται από την ιδεολογία και χάρη μικροπολιτικής σκοπιμότητας να λειτουργούν εντέλει αντιδιαπαιδαγωγικά. Στο πρώτο σκέλος της ερώτησής σας προφανώς αναφέρεστε σε εκλογείς του ΚΚΕ ή του ΣΥΡΙΖΑ. Για να μην περιπέσουμε από κοινού σε αντιφάσεις, με οξυμένη την αστική προπαγάνδα, όπως κι εσείς διαπιστώνετε το ΚΚΕ και με βάση το 19ο Συνέδριο τόσο πλευράς τακτικής, όσο από πλευράς στρατηγικής, απευθυνόμενο στο λαό δεν μπορεί να προτάξει την άγρα ψήφων πουλώντας ωτασπίδες για να μην ακουστούν οι παρελκυστικές σειρήνες ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί, κατά τη γνώμη μου δεν πρέπει κιόλας, η θεμιτή προσδοκία για καλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα ως προτροπή προς κομμουνιστές και φίλα προσκείμενους να ποντάρουν στον κυβερνητισμό που εκβιαστικά ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει ως αριστερή σωτηρία χρηστής διαχείρισης του ΕΣΠΑ, του ΝΑΤΟ, του ΟΟΣΑ, της ΕΕ…
Στο δεύτερο σκέλος μιλάτε για την καθοδήγηση στο δρόμο του αγώνα. Εννοείται φαντάζομαι και έμπρακτη, όχι μόνον θεωρητική. Το ΠΑΜΕ και οι λαϊκές επιτροπές, η αντίσταση σε ανίερες συμμαχίες που συμπτύχθηκαν αλλά και συμπτύσσονται και μετά τις δημοτικές εκλογές από το ΣΥΡΙΖΑ με κάθε μορφής μνημονιακές δυνάμεις είναι απτή καθοδήγηση. Θα σας φέρω ένα παράδειγμα που πατάει στο στέρεο ηρωικό αγώνα των Χαλυβουργών. Το ΚΚΕ μόνο θα μπορούσε να υποχρεώσει το ΣΥΡΙΖΑ+ΠΑΣΟΚ να μη συμπεριλάβει στο σωματειακό ψηφοδέλτιό του δύο καραμπινάτους απεργοσπάστες, δύο μηνυτές των ηρωικών απεργών ταγμένους στην εργοδοσία. Σε επίπεδο βάσης και αγωνιστικής υπερπροσπάθειας η πάταξη του εργοδοτικού συνδικαλισμού είναι καθήκον και έργο του ΚΚΕ και άκρως αποτελεσματικό, αφού ταξικώς οι υποψηφιότητες απεσύρθησαν.
Λιάνα Κανέλλη, έχετε ποτέ σκεφτεί να παραιτηθείτε από την πολιτική σκακιέρα; Να «παραδώσετε τα όπλα»; Σ’
ένα τόσο αδυσώπητο χώρο, όπως αυτός της πολιτικής; Από που αντλείτε δύναμη;
Από τους συντρόφους μου αντλώ δύναμη.
Αν έβλεπα την πολιτική ως παρτίδα θα ήμουν σε άλλο κόμμα. Σ’ αυτό που διάλεξα και μπόρεσα να στρατευθώ η πολιτική είναι αγώνας και τα όπλα δεν παραδίνονται ποτέ κι όποτε το ζητήσει το κόμμα, αν έχω κάποια, οφείλω να τα περάσω ως σκυτάλη στον επερχόμενο ακολουθούντα σύντροφο.
Από τον Κασιδιάρη στο Στύλιο, επιθέσεις εναντίον σας και μάλιστα βίαιες. Εκτός της πολιτικής, νομίζετε ότι εμπεριέχουν και την αθλιότητα της διάκρισης των φύλων; Περιμένατε την αντίδραση του Πρωθυπουργού να αποπέμψει τον Στύλιο;
Με τον πρώτο έχω δίκη μετά την αυτεπάγγελτη δίωξή του, ως πολιτικώς ενάγουσα στις 12 Δεκεμβρίου. Και βέβαια δε θα λύσουμε εκεί τις αβυσσαλέες ιδεολογικές μας διαφορές. Ο αντιναζιστικός, αντιφασιστικός αγώνας είναι μακρύς, συνεχής, σκληρός, αέναος, συλλογικός και εθνικός ως καθήκον. Δεν είναι μονομαχία. Όσο για τον δεύτερο επιμένω ότι ο πρωθυπουργός έπραξε το αυτονόητο, γιατί οι μαριονέττες χρεώνονται στο χειριστή τους. Το αντίθετο θα ήταν πολιτικό λάθος.
Σε μια τηλεοπτική σας εμφάνιση στην εκπομπή του κ. Αρναούτογλου είχατε δηλώσει ότι πιστεύετε στο Θεό. Αλήθεια, τελικά τα περί «αθεϊας των κομμουνιστών» είναι ή δεν είναι μια αντικομμουνιστική προπαγάνδα με σκοπό να αποτρέψει τις λαϊκές μάζες από το να εισχωρήσουν στα ΚΚ;
Ακριβώς όπως το λέτε είναι. Η θρησκευτική πίστη ως επιλογή είναι απολύτως υποκειμενική. Και ως τέτοια απολύτως σεβαστή από έναν κομμουνιστή. Τα υπόλοιπα είναι προπαγάνδα πολύ παλιά που’ χει τις ρίζες της στις ηγεμονικές-αυτοκρατορικές δομές της αντιλαϊκής εξουσίας ένα θανατηφόρο μείγμα με την άγνοια, την αποϊδεολογικοποίηση της πολιτικής δράσης και τη φιλοδοξία των αστών να βολεύονται κατά το δοκούν με το λαό να θεωρείται λαός μόνον πριν τις εκλογές και ποίμνιο αμέσως μετά. Κάθε φορά που μου ανοίγουν τέτοια συζήτηση άνθρωποι «που δεν έχουν το θεό τους» και ξέρετε καλά τι σημαίνει αυτό στα ελληνικά, ξέρω ότι την επόμενη στιγμή για να παίξουν τον καλό αντικομμουνιστή πιάνουν στα χέρια τους ένα σταυρό και τον κραδαίνουν σε ρόλο εξορκιστή του δαίμονά τους.
Στο συγκινητικό επικήδειο που εκφώνησε η Αλέκα Παπαρήγα για τον Χαρίλαο Φλωράκη, το 2005, είχε πει «Μια είναι η ζωή του καθένα, της καθεμιάς. Εχει μεγάλη σημασία, πώς τη ζεις, για ποιο σκοπό, τι την κάνεις αυτή τη ζωή….». Εσείς που τα τελευταία χρόνια έχετε χαρίσει μεγάλο μέρος της ζωής σας στο ΚΚΕ, πώς νιώθετε;
Χαρά και ηρεμία. Σα να βγήκα στη λιακάδα ένα πράγμα και να πρόλαβα να μην σαπίσω ζωντανή. Άλλωστε ο Χαρίλαος το’ χει πει ωραία «τα στερνά τιμούν τα πρώτα». Οδεύω στην Τρίτη ηλικία ανεμολάμνοντας όπως λέει ο Ρίτσος.
Τέλος, πέρα από τους εδώ και χρόνια Κύπριους και Έλληνες μόνιμους κάτοικους Βρετανίας, έχουμε ένα νέο μεγάλο κύμα οικονομικών μεταναστών από Ελλάδα και Κύπρο. Ποιο μήνυμα θα θέλατε να στείλετε σε αυτό τον κόσμο που σήμερα βρίσκεται εδώ στην Βρετανία επειδή τον ανάγκασε η οικονομική κρίση να ξενιτευτεί;
Απ’ τα βάθη της καρδιάς μου, κι επειδή στ’ αλήθεια θαρρώ ότι η Ελλάδα και η Κύπρος είναι θεσπέσιος κλήρος να ζεις, να ονειρεύεσαι, να φτιάχνεις παιδιά, και ν’ αφήνεις τα κόκαλά σου, συγχώρησέ μου την πολιτική ποιητική που θέλει το μήνυμά μου κάπως έτσι: από τη νήσον και τα νησιά μας στο αγγλικό νησί. Ας είναι η παρένθεσις μικρή, ελάχιστα οδυνηρή, να μην σας γίνει ο νόστος φυγή και γρήγορα ο άνεμος ω’ αντιστραφεί και να γυρίσετε.
