Γράφει η Ελίνα Λούκα
(ηθοποιός, σεναριογράφος, παραγωγός)
Παραμονή Χριστουγέννων…. Μέσα απ’το θολωμένο απ την ομίχλη παράθυρο του ζεστού δωματίου, το 10χρονο Χρυσόμαλλο κορίτσι ζεσταίνει την ανθρώπινη μορφή της και μέσα από τις αγνές φλόγες αρχίζει να συνηδητοποιεί τον κόσμο των ονείρων που αντανακλά στα δικά της σπινθηρά και αθώα μάτια!
Τότε που ο χρόνος μένει πολύ πίσω για να προλάβει τα γεγονότα του δικού της ενθουσιώδης μυαλού…που τα αδύνατα φαντάζουν παντοδύναμα, που οι σκέψεις αποκτάνε ζωή, που τα όνειρα ανοίγουν φτερά…που ακόμα και οι θλίψεις περνάνε ξυστά απ’την αναλοίωτη καρδιά γιατί το σχήμα της δεν έχει προλάβει ακόμα να παραμορφωθεί…
Με ένα βρεγμένο από δάκρυα μαξιλάρι, αποφασίζει να συναντήσει την αρετή της άπλετης αγάπης!
Μιας αγάπης που για να την αντιληφθείς ολοκληρωτικά, χρειάζεται να διανύσεις με αστείρευτη γενναιοδωρία τα μονοπάτια της θλίψης, του πόνου, της αδικίας… τα συστατικά που φωτίζουν την ψυχή, που πλάθουν την καρδιά, που αφήνει ένα ροζοκόκκινο χρώμα να ρέει…. για να πλύνουμε με αυτό, το κομμάτι γης που μια μέρα θα μας αναπαύσει.
Ένα φωτεινό άρμα σταματάει έξω απ’το παράθυρό της για να την πάει στα σημεία της γης όπου τα ποτάμια κυλάνε αίμα, εκεί που δεν ξημερώνει ποτέ, μαβροφορεμένος ο ουρανός και η Αγάπη να κάθεται σε μια γωνιά αλυσοδεμένη ελπίζωντας πως μια ψυχή κάποια στιγμή θα την αναζητήσει!
Σοκαρισμένο το Χρυσόμαλλο κορίτσι κατεβαίνει απ’το άρμα δισταχτικά… κοιτάει γύρω της και με βαρή πόνο στη καρδιά πέφτει στα γόνατα της!
Κι αν όλα μου τα όνειρα χαθούν και δεν απομείνει ελπίδα…
Κι αν τα αγαπημένα μου πρόσωπα φύγουν νωρίτερα από εμένα…
Κι αν δεν με αγαπήσει ποτέ κανείς και η καρδιά μου υποφέρει αβάσταχτα…
Κι αν μου πάρουν το σπιτικό μου και δεν έχω που να μείνω…
Κι αν μου κόψουνε τα χέρια και δεν ξαναγκαλιάσω…
Κι αν μου πάρουνε τα πόδια και δεν ξαναπερπατήσω …
Έγω θα πω ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που έχω ακόμα την καρδιά για να Αγαπάω ότι έχει απομείνει σε αυτό τον κόσμο…
Κι αν έρθουν να μου την πάρουν και αυτή… Εγώ θα πω πάρτην, γιατί εσύ δεν έχεις καρδιά… και ίσως την χρειάζεσαι!
Αυτό όμως που δεν μπορείς να μου πάρεις είναι την ψυχή μου…
ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΒΡΗΚΑ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΦΗΣΩ ΠΟΤΕ!
Το Χρυσόμαλλο κορίτσι ξυπνάει το πρωί Των Χριστουγέννων, αλυσοδεμένη και μοναχή σε μια γωνιά!
“Μόνο στα πιο σκοτεινά μονοπάτια…θα βρεις το Φως σου!”
Κι αν την Αγάπη δεν την αναζητήσει κανείς… Πήγαινε κάτσε έσυ στη δική της γωνιά…
Υ.Γ Τις αρετές τις αποκτάς μόνο όταν πολεμάς με γεναιοδωρία το σκοτάδι.
Καλή χρονιά κόσμε πάντα με οδηγό το φως το ΑΛΗΘΙΝΟ!
