Γράφει η Μαρία Παπαδοπούλου
(Οι ιστορίες της Μαρίας είναι ιστορίες της πόλης , των ανθρώπων της, δικά της αληθινά περιστατικά που αν τα δεις από μια άλλη οπτική γωνία μπορούν να σου διδάξουν πολλά.
Η Μαρία γράφει τις ιστορίες της μέσα στο πράσινο λεωφορείο που παίρνει κάθε πρωί για να πάει στη δουλειά. Από Λάρνακα προς Λευκωσία)
Η τελευταία διαδρομή με το λεωφορείο για το 2014 .
Σε λίγες ώρες το ρολόι θα κτυπήσει μεσάνυκτα. Σε Τρεις κτύπους για να είμαστε σωστοί…
Στον πρώτο κτύπο του ρολογιού θα δώσεις μάχη με τους Δαίμονες σου. Θα τους θυμηθείς, ίσως και να… σε θυμηθούν (τι ίσως, σίγουρα).
Θα ξεδιπλωθούν μπροστά σου όλες οι στεναχώριες, οι άνθρωποι που σε πλήγωσαν, που σου συμπεριφέρθηκαν σκάρτα, οι απαίσιες συμπεριφορές και τα ψέματα. Αν και πήρες τα πιο σκληρά μαθήματα για τους ανθρώπους, εντούτοις βγήκες πιο δυνατός.
Στον δεύτερο κτύπο του ρολογιού θα έρθουν στην μνήμη οι Άγγελοι σου. Αυτοί που είναι δίπλα σου και που θα συνεχίσουν να είναι ό,τι και να γίνει . Αυτοί που σε έκαναν να χαμογελάσεις με όλη σου την ψυχή, που μοιραστικές άπειρες συζητήσεις, που μπορεί και να μην έβγαζαν πουθενά, που ήπιες αμέτρητα σφηνάκια, που όταν πονούσες ήταν δίπλα σου . Θα θυμηθείς την πιο ζεστή αγκαλιά, την πιο αληθινή κουβέντα, το πιο ονειρικό φιλί, τον πιο παθιασμένο χορό, τα μάτια που σε κάνουν να χαμογελάς ,με τα πιο αθώα παιδικά χαμόγελα.
Κάπου ανάμεσα στον δεύτερο και τρίτο κτύπο αναλογίζεσαι τους μισούς Αγγέλους και μισούς Δαίμονες, αλλά όχι για πολύ. Θέλει θάρρος για να αποφασίσουν οι ίδιοι τι θέλουν να είναι… Δεν αξίζει να ασχοληθείς πλέον, σε κουράζουν οι ερμαφρόδιτες καταστάσεις (να, έχουμε και θέμα και για την επόμενη στήλη) .
Στον τέλος του δεύτερου χτύπου αφήνεις Αγγέλους και Δαίμονες μαζί με ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί και οι δυο για ακόμα μια χρονιά σου μάθανε πολλά.
Τρίτος κτύπος, βαθιά αναπνοή. Αν και ποτέ δεν πρέπει να κοιτάμε πίσω ρίχνουμε μια τελευταία ματιά και χαμογελάμε .
Γιατί αυτός ο χρόνος που πέρασε ήταν από τους καλύτερους.
Κατάλαβες ότι έχεις την δύναμη να περνάς μέσα από μεγάλες στεναχώριες, να μαζεύεις τα κομμάτια σου, να έχεις δίπλα σου μόνο ωραίους ανθρώπους και μόνο αυτούς που σε αγαπούν και επιτέλους στο δείχνουν. Έμαθες να προχωράς να αλλάζεις σελίδες και να τολμάς.
Έβαλες στόχους , βρήκες ουσία επιτέλους σε πράγματα που σε γεμίζουν.
Αλλά το πιο σημαντικό από όλα είναι ότι μέσα σε αυτό τον χρόνο γνώρισες τους πιο όμορφους ανθρώπους, τους πιο μαχητικούς ανθρώπους βρε παιδί μου με Α κεφαλαίο.
Που αγαπάνε την ζωή, αγωνίζονται για τα αυτονόητα, που δεν τα παρατάνε, που λατρεύουν τις τέχνες, ανθρώπους ρομαντικούς και ονειροπόλους. Ναι μπορώ να το επιβεβαιώσω. Υπάρχει ακόμα ελπίδα γιατί ακόμα αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν και δεν έχω παρά να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ που βρέθηκαν στον δρόμο μου.
Μέσα σε αυτό τον κτύπο θα περάσουν μπροστά μας και τα λάθη μας. Ναι φυσικά και υπάρχουν, αυτή είναι η ανθρώπινη μας φύση. Είτε το θέλαμε είτε όχι, κάναμε λάθη τα οποία σε αυτό τον κτύπο πρέπει να αναγνωρίσουμε να μάθουμε από αυτά και να ζητήσουμε ειλικρινά συγνώμη. Μόνο έτσι θα καθαρίσει η ψυχή και θα προχωρήσουμε.
Τελειώνει ο Τρίτος κτύπος… Λέμε Ευχαριστώ , λέμε Συγνώμη και σταματάμε να κοιτάμε πίσω… μόνο μπροστά!
Όλα αυτά σε λίγες ώρες…
Φτάνει στο τέλος η τελευταία διαδρομή του 2014 με το λεωφορείο. Ευτυχώς ξεκίνησε όπως άρχισε στο πρώτο άρθρο -να τρέχω με τα τακουνάκια μου πίσω από ένα λεωφορείο με φόντο τις φοινικούδες, την θάλασσα , τα χρώματα της πόλης που αγαπώ … με μια σημαντική διαφορά όμως , αυτή την φορά…. το πρόλαβα (τυχαίο;)
Υ.Γ. Κάποιες φορές αν συγκεντρωθείς καλά θα ακούσεις και ένα τέταρτο κτύπο. Αυτός είναι της καρδιάς σου που ανέκαθεν κουβαλούσε μια και μόνο ευχή μαζί με την ελπίδα ότι η κάθε χρονιά που έρχεται θα είναι η καλύτερη η πιο μοναδική από όλες. Εξάλλου στο χέρι σου ήταν και είναι πάντα να φτιάχνεις την ζωή σου όσο πιο ξεχωριστά γίνεται, με ωραίες μοναδικές στιγμές , με όμορφους ανθρώπους και… έξω από τα τετριμμένα.
12 και ένα! Καλή Χρονιά!
