Γράφει η Μαρία Παπαδοπούλου
(Οι ιστορίες της Μαρίας είναι ιστορίες της πόλης , των ανθρώπων της, δικά της αληθινά περιστατικά που αν τα δεις από μια άλλη οπτική γωνία μπορούν να σου διδάξουν πολλά. Η Μαρία γράφει τις ιστορίες της μέσα στο πράσινο λεωφορείο που παίρνει κάθε πρωί για να πάει στη δουλειά. Από Λάρνακα προς Λευκωσία)
Με τον νέο χρόνο, κάθε πρωί, να λες καλημέρα τουλάχιστον σ’ έναν άγνωστο.
Να λες καλημέρα με χαμόγελο και θα δεις ότι ο άγνωστος θα σε κοιτάξει πρώτα ξαφνιασμένος και μετά θα χαμογελάσει. Τότε θα θυμηθείτε και οι δύο τι πάει να πει άνθρωπος. Ναι το έχουμε ξεχάσει. Μέσα στα προβλήματα της καθημερινότητας μέσα στις σκοτούρες , στα άγχη, στις ατέλειωτες λίστες του τι πρέπει να κάνουμε και τις οποίες σκεφτόμαστε όταν οδηγάμε κ όταν περπατάμε -οι πιο ταλαντούχοι ακόμα και όταν μιλάμε για άλλο θέμα.
Μια καλημέρα κι ένα χαμόγελο σ’ έναν άγνωστο, θα του θυμησουμε και θα μας θυμήσει ότι μπορούμε να ηρεμήσουμε για λίγο, να γίνουμε πιο ανθρώπινοι με τον δίπλα μας και ότι μπορεί αυτή η μέρα στο τέλος να είναι καλή, γιατί απλά ανταλλάξαμε ευχές με έναν… άγνωστο!
Ζεσταίνεται η καρδία και παίρνει θάρρος να συνεχίσει.
Αν έχετε ώρα μπορεί να ξαφνιαστείτε από τι μπορείτε να μάθετε από ένα άγνωστο. Που στο τέλος της μέρα δεν είναι και τόσο άγνωστος όταν μοιράζεστε για διαφορετικούς λόγους τον ίδιο δρόμο το πρωί και βλέπετε τις ίδιες εικόνες.
Με τον νέο χρόνο, που και που, να μιλάς σε αγνώστους η ιστορία τους ίσως σου μάθει κάτι.
Ειδικά στους ανθρώπους που περπατάνε σε αυτή την γη περισσότερα χρόνια από εσένα, που κουβαλάνε στην πλάτη τους εμπειρίες και ιστορίες.
Που έχουν μεγαλώσει σε μια διαφορετική εποχή, εκεί θα μάθεις πολλά.
Όπως μια Κυριακή του φετινού καλοκαιριού σ’ ένα σοκάκι της Πιαλέ Πασιά που καθήσαμε παρέα έξω από ένα σπίτι. Απ’ το στενό έβλεπες την θάλασσα και μια φιγούρα ξεχώρισε . Ηλικιωμένος κύριος, λεβέντης πρέπει στα νιάτα του. Ένιωσα την ωραία αύρα του όταν μας κοίταξε.
“Καλημέρα σας καλέ μου κύριε” (και πάντα με χαμόγελο).
Μας κοίταξε ξαφνιασμένος χαμογέλασε και περπάτησε στο μέρος μας .
Πέντε νέοι άρχισαν να ακούνε την ιστορία της περιοχής, τα χρόνια που περπάτησε στις ίδιες γειτονιές το πως είδαν τα μάτια του την αλλαγή της Πιαλέ Πασά.
Πρόσφυγας από την Αμμόχωστο που αγαπά ιδιαίτερα την πόλη που τον φιλοξενεί τόσα χρόνια. Που ποτέ δεν ξεχνά. Και που έχει δύο ομάδες. Την Ανόρθωση και την Σαλαμίνα. Και που πάντα στο γήπεδο του αρέσει να πηγαίνει στο πέταλο των νέων, για να νιώθει τον παλμό και να παίρνει απ’ την νιότη τους.
Και εκεί που δεν το περιμέναμε πήραμε το μάθημα μας: “Πρέπει να είμαστε όλοι δεμένοι να μιλάμε να ανταλλάσσουμε απόψεις. Να μην είμαστε ξεροκέφαλοι. Γιατί εμείς οι παλιοί πρέπει να μάθουμε να χαμηλώνουμε, αλλά και εσείς οι νέοι να μάθετε να ψηλώνετε… Και κάπου στην μέση θα μπορούμε να μάθουμε πολλά ο ένας από τον άλλο”.
Αυτά μας είπε, μας χαιρέτησε και κατευθύνθηκε ξανά προς την θάλασσα στην ίδια διαδρομή που ακολουθεί κάθε πρωί .
Υ.Γ Με τον νέο χρόνο να χαμογελάς ψυχή μου, μόνο έτσι θα μάθεις να ζεσταίνεσαι τις κρύες νύκτες του “χειμώνα”.
