Όχι, δεν πρέπει να σε σκέφτομαι.
Με άφησες να αποχωρήσω τόσο εύκολα, άκαρδα και ψυχρά απ’ τη ζωή σου λες και δεν υπήρξα ποτέ τίποτα για σένα, ούτε καν φίλη…
Κι αν εγώ πλάνταξα στο κλάμα με τα «αποχαιρετηστήρια» μας, εσύ προφανώς το προσπέρασες σαν το πιο ασήμαντο πράγμα που σου έλαχε ποτέ.
Όχι δεν πρέπει να σε σκέφτομαι, ούτε να πονώ.
Ούτε να κλαίω σαν έφηβη απ’ την λύπη κάθε φορά που θέλω να μοιραστώ μαζί σου (και μόνο μαζί σου) μια είδηση, ένα νέο, ένα κους κους, σκέψεις κι απορίες μου.
Πρέπει να βρω δύναμη και να αντέξω.
Όπως αντέχεις εσύ, να μην μου μιλάς, εσύ που με θεωρούσες (όπως αποδείχθηκε) ένα τίποτα στο σύμπαν σου….
Μα πως να στο πω;
Για μένα ήσουν η πάλλουσα καρδιά στο δικό μου σύμπαν.
Και τώρα, είναι όλα τόσο ανούσια χωρίς εσένα!
Και ξέρω πως θα το νιώσανε κι άλλοι, εκείνο το κενό και τον πόνο όταν τελειώνει ένα παραμύθι και πρέπει να αντιμετωπίσεις τους δράκους της πραγματικότητας. Και να αντέχεις μια απουσία που δεν εκτίμησε ποτέ την δικιά σου παρουσία…
Μα αλήθεια, ποιος θα μου πει πως θα συνεχίσει να υπάρχει το σύμπαν μου χωρίς τους χτύπους της πάλλουσας καρδιάς του;
