Γράφει η Μαρία Παπαδοπούλου
(Οι ιστορίες της Μαρίας είναι ιστορίες της πόλης, των ανθρώπων της, δικά της αληθινά περιστατικά που αν τα δεις από μια άλλη οπτική γωνία μπορούν να σου διδάξουν πολλά. Η Μαρία γράφει τις ιστορίες της μέσα στο πράσινο λεωφορείο που παίρνει κάθε πρωί για να πάει στη δουλειά. Από Λάρνακα προς Λευκωσία)
Μια φορά και ένα καιρό ζούσε ένα ξύλινο αγόρι το οποίο είχε φτιάξει ο φτωχός ξυλογλύπτης γέρο Τζεπέτογια, για να έχει παρέα στην μοναχική του ζωή.
Το όνομα αυτού, Πινόκιο και το χαρακτηριστικό του ήταν ότι κάθε φορά που έλεγε ψέματα, μεγάλωνε η μύτη του. Μετά από μια σειρά από άτακτες περιπέτειες που περιλάμβαναν νεράιδες, ψέματα, προδοσία, ζωντανές μαριονέτες, αγόρια που μεταμορφώνονταν σε γαϊδούρια, γρύλους που μιλάγανε και φάλαινες που ο Πινόκιο αντιλαμβανόταν ως πραγματικότητα….Το ψέμα δεν οδηγούσε πουθενά και η καλή νεράιδα τον μεταμορφωσε σε αληθινό αγόρι.
Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Στοπ.
Πάμε απ’ την αρχή.
Όχι σε μία αλλά σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και στις μέρες μας ζούνε –ακόμα!- πολλοί….Πινόκιοι! Με ξύλινες εγωιστικές καρδιές, στους οποίους δυστυχώς δεν μεγαλώνει η μύτη και ως εκ τούτου δεν υπάρχει ένα προειδοποιητικό σημάδι προς τους υπόλοιπους (βλέπετε έχουν καταφέρει οι μπαγάσες να στείλουν σε εξορία την Γαλάζια Νεράιδα).
Πινόκιοι παντού λοιπόν!
Σ’ όλους τους χώρους, στην δουλεία, στις σχέσεις ακόμα και στην οικογένεια.
Βολεύονται με εφήμερες δικαιολογίες και συνεχίζουν το ένα ψέμα μετά το άλλο σε σημείο που στο τέλος γίνονται επικίνδυνοι.
Οι χειρότεροι απ’ όλους είναι οι Πινόκιοι της Καρδιάς.
Δεν μπορείς να τους αναγνωρίσεις λόγω της δικής σου καρδιάς που θολώνει από λόγια,ψέματα και φούμαρα.
Χαρακτηριστικό του Πινόκιο της Καρδιάς είναι ότι ποτέ δεν φταίει, πάντα έχει έτοιμη την δικαιολογία σε σημείο που μπορεί να σε κάνει να νιώσεις και άσχημα που πήγε η καρδιά σου να ξεθολώσει και ποτέ μα ποτέ δεν κάνει τα λόγια του πράξεις.
Ο ξύλινος Πινόκιο της Καρδιάς όντας εγωιστής δεν θα ενδιαφερθεί ποτέ για εσένα όσο κι αν το θέλεις.
Περνάει ο καιρός , η καρδιά νιώθει τον κίνδυνο, (κάποια χοντρή γκάφα κάνει ο Πινόκιο , αφού πάντα πέφτει μέσα στον λάκκο που ο ίδιος σκάβει) και ξαφνικά…ξυπνάς!
Ναι, συγνώμη αν στο χαλάω, αλλά απέναντι σου είχες πάντα ένα Πινόκιο και η δικιά σου καρδιά η οποία δεν είναι ξύλινη ραγίζει σε χίλια κομμάτια. Μην ρίξεις το φταίξιμο στον εαυτό σου ούτε στιγμή, αυτοί οι Πινόκιοι είναι οι καλύτεροι ηθοποιοί αλλά και οι μεγαλύτεροι δειλοί. Φοβούνται τον ίδιο τους τον εαυτό, την δική τους την αλήθεια, πουλάνε το παραμύθι που νομίζουν ότι σου αρέσει. Να ήξεραν μόνο ότι αν στέκονταν όσο ήταν ακόμα καιρός μπροστά σου με την γυμνή τους αλήθεια η δική σου καρδιά θα τους αγαπούσε ακόμα πιο πολύ.
Για αυτό που πραγματικά είναι.
Με τα ελαττώματα τους, τα ψυχολογικά τους, τις ανησυχίες και τα προβλήματα τους.
Τις περισσότερες των περιπτώσεων όταν καταλαβαίνουν ότι η αλήθεια είναι η μόνη διέξοδος είναι πολύ αργά. Πως μπορείς να εμπιστευτείς ξανά ένα Πινόκιο! Πως μπορείς την στιγμή που όταν σε κοίταζε στα μάτια έλεγε ψέματα! Όταν στο μυαλό σου γυρνάνε όλα του τα παραμύθια! Το πιο πιθανό αν είσαι αθεράπευτα ρομαντικός άνθρωπος τουλάχιστον μια ευκαιρία να τηνείχες δώσει αλλά σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα θα κατάλαβες ότι πάλι πετάγονται από το στόμα του ροκανίδια αντί πραγματικά λόγια.
Για να μην παρεξηγηθώ φίλοι μου Πινόκιοι , μπορεί (λέω μπορεί) να έχετε μετανιώσει διότι καταφέρατε να ακούσετε τον Γρύλο στο μυαλό σας τον οποίο σκοτώσατε όταν προσπάθησε να σας συμβουλεύσει, αλλά η μοίρα σας το έχει στο τέλος να πληρώνετε ακριβά το τίμημα. Δεν είναι λόγια του αέρα αυτά, ούτε λόγια πικρίας.Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να διαβάσετε την πρωτότυπη ιστορία του Πινόκιο η οποία γράφτηκετο 1883 από τον Κάρλο Λορεντσίνι «Κολόντι» ο οποίος ενδιαφερόταν ελάχιστα για το χάπι εντ των παιδικών παραμυθιών. Για να καταλάβετε, στην πρώτη εκδοχή ο Πινόκιο απαγχονίζεται από ληστές και ο γέρο Τζεπέτο πεθαίνει αβοήθητος στην φυλακή ενώ στην αμέσως επόμενη εκδοχή το τέλος του ήταν ακόμα πιο φρικτό: τον τηγάνισαν σε καυτό λάδι! Εδώ κάνουμε μια μικρή παύση, πριν μπουν ιδέες στο αναγνωστικό μας κοινό (με θύματα Πινόκιους) και βρεθούμε όλοι στο αστυνομικό τμήμα.
Να θυμάστε ότι δεν χρειάζεται να κάνετε απολύτως τίποτα, μόνο να απομακρυνθείτε από οποιοδήποτε Πινόκιο βρεθεί στο διάβα σας. Βγάλτε τις παρωπίδες απ τα μάτια και δείτε όλη την εικόνα, τις εγωιστικές συμπεριφορές, τα ψέματα, το ότι στο τέλος αυτό που αγαπήσατε δεν ήταν αληθινό. Επίπονη διαδικασία, θέλει χρόνο. Αλλά, στο τέλος μια μέρα θα ξυπνήσετε με χαμόγελο (και ίσως με κανένα ροκανίδι στα μαλλιά).
Η ειρωνεία είναι ότι στο τέλος όταν θα σκουπίσεις τα δάκρυα σου, όταν θα αρχίσεις να κοιμάσαι τις νύκτες ήρεμα, όταν θα διώξεις τον θυμό,την απογοήτευση και μαζί με αυτά τον Πινόκιο και τα ροκανίδια του από την ζωή, την σκέψη και την καρδιά σου (στο τέλος ναι αυτό θα γίνει) θα τον αναζητήσεις μια τελευταία φορά για να του πεις ευχαριστώ. Γιατί, αν μη τι άλλο, χάρις σ’ αυτόν απέκτησες το χάρισμα να διακρίνεις από μίλια μακριά αόρατες μύτες να μεγαλώνουν.
….Και βγάλανε απ’ την ζωή τους όλους τους Πινόκιους και ζήσανε πολύ καλύτερα!
Τέλος Παραμυθιού.
Υ.Γ1 Αξίζει να διαβάσετε την πρωτότυπη “σκοτεινή” ιστορία του Πινόκιο. Ο Ιταλός φιλόσοφος Μπενεντέτο Κροτσέ επέμενε πως πρέπει να την διαβάσει όποιος θέλει να θεωρεί τον εαυτό του καλλιεργημένο αναφέροντας ότι “το ξύλο με το οποίο σκαλίστηκε ο Πινόκιο είναι η ίδια η ανθρωπότητα”.
Υ.Γ2 Φήμες λένε ότι κάποιες απειροελάχιστες φορές η Γαλάζια Νεράιδα βρίσκει τον τρόπο να έρχεται από την εξορία και να μετατρέπει λίγους Πινόκιους σε πραγματικούς αληθινούς ανθρώπους δίνοντας τους μια τελευταία ευκαιρία να κάνουν ότι χρειαστεί για να κολλήσουν τις καρδιές που έχουν ραγίσει. Οψόμεθα.
