Αφού κέρδισε το θεατρικό, τηλεοπτικό και μουσικό κοινό σε Ελλάδα και Κύπρο, σήμερα ετοιμάζεται να κατακτήσει και το Λονδρέζικο κοινό. Ο λόγος για την ταλαντούχα Κύπρια ηθοποιό Έλενα Χατζηαυξέντη η οποία πλέον διαμένει στη Βρετανική πρωτεύουσα.
Με αφορμή τη νέα της παράσταση «Youkali the pursuit of happiness», στο «Andipa» στο South Kensington, την εκπομπή της στο LGR, αλλά και την πρώτη της ταινία στο Λονδίνο, αδράξαμε την ευκαιρία για μια συνέντευξη μαζί της.
Της Γιώτας Δημητρίου
«Youkali the pursuit of happiness». Τι σημαίνει αυτή η παράσταση για σένα;
Η παράσταση αυτή, όπως και κάθε παράσταση για μένα, είναι μια αφορμή να διερευνήσω ένα θέμα και να το προσεγγίσω από διάφορες πλευρές και οπτικές γωνίες. Η ευτυχία έχει νομίζω όσες πτυχές έχει και η ανθρώπινη φύση. Δεν μπορεί να οριστεί με ένα και μόνο τρόπο. Μαζί με τη Χρύσω Χαραλάμπους και την Αγγελική Πετροπετσιώτη που κάνει τη σκηνοθεσία της παράστασης επιλέξαμε μια σειρά από κείμενα, ποιήματα αλλά και γνωστά ελληνικά αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά τραγούδια και προσπαθήσαμε να παραστήσουμε διαδρομές του ανθρώπου σε αυτό που ονομάζει ευτυχία. Εμπνευσμένο από το πολιτικά φορτισμένο και πένθιμο τάνγκο του KurtWeil “Υοukali”, τη χώρα των επιθυμιών μας, θελήσαμε να αποδώσουμε επί σκηνής την ευάλωτη φύση της ευτυχίας και του δρόμου προς την αναζήτηση της. Με τη συνοδεία της Αγγελικής Κουφού στο ακκορντεόν κείμενα των Νίκου Γκάτσου, Charles Baudelaire, Anais Nin, Fernando Pessoa συνομιλούν με μελωδίες ευρωπαίων συνθετών όπως Kurt Weill, Felipe Salvador, Nino Rota Μίκη Θεοδωράκη, Μάνου Χατζιδάκικαι μας ταξιδεύουν, προσκαλώντας μας να ξανασκεφτούμε επί της ευτυχίας. Αυτός ο συνδιασμός λογοτεχνίας, ποίησης και μουσικής έχει μια τρομερή δύναμη για μένα. Σαν να γίνεται το τραγούδι λόγος και ο λόγος τραγούδι, καθώς ημουσική λειτουργεί σαν η βαθύτερη μνήμη μας όταν χανόμαστε άσκοπα και εκφράζει πιο άδηλες πλευρές της ψυχής μας. Μου αρέσει να το κάνω αυτό σαν είδος παράστασης και θα έλεγα ότι με χαρακτηρίζει σαν περφόρμερ. Επίσης σε αυτή την παράσταση έχει ενδιάφερον πως τα ελληνικά τραγούδια που έχουν ειπωθεί στα αγγλικά διαμορφώνονται στη νέα γλώσσα και στη νέα μουσική ματιά και γίνονται κάτι άλλο. Επιπλέον, ο χώρος που γίνεται η παράσταση δεν είναι θεατρικός οπότε αυτό δίνει στο έργο άλλες διαστάσεις. Διαδραματίζεται στην γκαλερί Andipa στο SouthKensighton. O ήχος έιναι φυσικός, χωρίς μικρόφωνα και χωράει το πολύ πενήντα άτομα. Έτσι γίνομαι ένα με το κοινό και αυτό είναι κάτι που με ενθουσιάζει.Η ιδιοκτήτρια της γκαλερί Μαρία Αντύπα είναι ελληνίδα, πρόεδρος του οργανισμού Ioniansociety και η φιλοξενία της είναι εξαιρετική.Θα ήθελα επίσης να αναφέρω ότι τα κοστούμια είναι της Μαγιού Τρικεριώτη, οι φωτογραφίες της παράστασης της Ηλέκτρας Μιχαήλ και ο πίνακας της αφίσας του Σπύρου Γεώργα.
Πότε μετακόμισες στην Βρετανική πρωτεύουσα και πώς είναι για μια Κύπρια ηθοιποιό η οποία έχει εργαστεί για χρόνια στην Ελλάδα, έχει εργαστεί και 2-3 χρόνια στην Κύπρο, τώρα να ανοίγει τα φτερά της στη μητρόπολη της Ευρώπης την Πολυπολιτισμική Πρωτεύουσα της Βρετανίας;
Μετακόμισα στο Λονδίνο πριν πέντε μήνες περίπου και η εμπειρια μου εδώ θα έλεγα ότι είναι πολύ πλούσια και ενθουσιώδεις. Είναι από τη μια τρομακτικό και από την άλλη βαθειά εκστατικό να ξεκινάς από την αρχή σε μια ξένη χώρα. Είναι τόσα πολλά τα ερεθίσματα στο Λονδίνο, τόσο έντονες οι εικόνες και οι αισθήσεις που σου προκαλεί αυτή η πολή που σε ενεργοποιεί να εξερευνήσεις όλες σου τις δυνατότητες, να επικοινωνήσεις με άλλες κουλτούρες και πολιτισμούς, να δεις πολύ θέατρο, να ακούσεις πολλή μουσική. Επειδή πριν ζούσα στην Ελλάδα, μετά στην Κύπρο και τώρα στην Αγγλία κάθε φορά η αλλαγή αυτή, που είναι έντονη και νιώθεις σχεδόν σαν να ξεριζώνεσαι, άρχισα να νιώθω σωματικά τους στίχους του Καβάφη που λένε πως όπου και να πας η πόλη θα σε ακολουθεί.Ένιωσα ότι ο κόσμος που έχω μέσα μου, κάθε φορά που μετακινούμε σε ένα ακόμα πιο ξένο περιβάλλο από ότι το προηγούμενο, γίνεται όλο πιο καθαρός και ορατός. Αποκτώ σιγά- σιγά μια εστία μέσα σου. Στην αρχή όταν είχα πάει στην Ελλάδα ένιωθα άπατρης και χαμένη, στην Κύπρο όταν γύρισα ένιωθα φιλοξενούμενη στην πατρίδα μου και τώρα νιώθω ότι έχω μέσα μου μια πατρίδα, τον εαυτό μου που έχει όλα τα στοιχεία που έζησα: τις παπαρούνες του χωριού μου, των Τρούλλων, τη θάλασσα της Λάρνακας, την κυπριακή διάλεκτο, την Ακρόπολη, την ελληνική φιλοσοφία και γλώσσα, την κλασική μουσική, την παραδοσιακή μουσική, τα λάθη μου, τις περιπέτειες μου, τους ρόλους μου, τις παραστάσεις μου, τα προσωπα όλων αυτων που γνώρισα και γνωρίζω και τώρα τα καινούρια προσωπα, τον Τάμεση και τις γέφυρες του, τα ελληνικά σχολεία, την βροχή του Λονδίνου. Ξαφνικά ένιωσα πιο έντονα από ποτέ την ελληνικότητα μου αλλά και την ιδιαίτερη κυπριακή μου καταγωγή, τη διαφορά σκέψης μου με τον απένατι μου ξένο αλλά ταυτόχρονα και την σπαρακτικά ίδια όμορφη ομοιότητα μου και πώς ο άνθρωπος πέρα από φυλή καταγωγή χρώμα και ράτσα μπορεί να έχει την ίδια κοσμοθεωρία αλλά και την ίδιες ανάγκες με κάποιον που έφτασε από μια εντελώς διαφορετική τροχιά. Κατάλαβα πως τίποτα δεν χάνεται αν ξέρεις να το διαβάζεις και να επιλέγεις πια συνειδητά αυτό που θέλεις να δεις και να ζήσεις σεβόμενη τον βαθύτερο εαυτό σου που είναι πέρα από τις αχόρταγες κοινωνικές μας φιλοδοξίες. Ένιωσα πως η ζωή είναι απρόβλεπτη και παράξενη και ό,τι πολλές φορές ένα φαινομενικά δύσκολο και χαοτικό περιβάλλον σε αναγκάζει να ξαναδείς ποιος είσαι, να σε αγαπήσεις ακόμη πιο πολύ, να σε δυναμώσεις και να καταλάβεις πως εσυ είσαι το ταξίδι όπως λέω κα στην παράσταση μέσα από τα λόγια του Φερνάντο Πεσόα. Το ταξίδι είναι ο ταξιδιώτης. Αυτό που βλέπουμε δεν είναι αυτό που βλέπουμε αλλά αυτό που είμαστε.
Εκτός απο την παράσταση έχεις κάνει και κάποιες άλλες δουλειές στο Λονδίνο;
Έχω κάνει την πρωτη μου ταινία μικρού μήκους εδώ στο Λονδίνο με τον Χρήστο Ζαχαράκη. Εξαιρετική εμπειρία. ¨ολοι οι συνεργάτες ητα εξαιρετικοί. Σε ένα πάρκο του Λονδίνου έπαιξα ένα ρόλο παράξενο και άλογο που έχει να κάνει με τις εξαφανίσεις παιδιών όπου εκεί η λογική δεν μπορεί να συλλάβει την παράνοια του ανθρώπου να σκοτώσει ό,τι πιο όμορφο και αθώο. Αλλά εγώ ως ερμηνεύτρια καλούμαι να το ερευνήσω και να το δω μέσα από τα άλλα μάτια, της ηρωίδας που βλέπουν πάρα μόνο το σκοτάδι. Επίσης, είχα μια μουσικη παράσταση στην Κύπρο τον Νοέμβριο πάνω στον Κώστα Μόντη όπου μίλησε ο Γεώργιος Μπαμπινιώτης για τη γλώσσα στο Μόντη. Ξεκίνησα και εκπομπές στο LGR κάθε Πέμπτη 12.00 με 14.00 με αγαπημένες παλιές μουσικές επιτυχίες μαζί με ποίηση και λογοτεχνία. Και τώρα η πρώτη μου παράσταση στο Λονδίνο, η πρώτη μου παράσταση στα αγγλικά.
H μεγάλη επιτυχία του μονόλογου “Γράμματα στη Μητέρα” του Κώστα Μόντη φημολογείται οτι θα ταξιδέψει και στην Αθήνα. Είναι αλήθεια;
Δεν είναι φήμη. Είναι πια γεγονός.18 Φεβρουαρίου, ημέρα γενεθλίων του ποιητή στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Είναι μια εξαιρετικά απαιτητική παράσταση.Ένας καταιγιστικός μονόλογος, με πολύ δυνατό λογο, εικόνες και ζωντανη μουσική.Από την πρώτη στιγμή που διάβασα τους πρώτους στιχους από τα “Γράμματα στη Μητέρα” ένιωσα τις λέξεις να με χτυπάνε δυνατά και να μου δημιουργούν κύμματα ανάμικτων συναισθημάτων.Και δεν είναι τυχαίο όταν ήρθε την μέρα της παραστασης η γυναίκα του ποιητή, Έρση Μόντη, μου είπε ότι ο Κώστας Μόντης όταν το έγραφε έκλαιγε ασταμάτητα.Και αυτό συνέβει και στους θεατές στην Λευκωσία όταν παίχτηκε η παράσταση, στον υπεροχο προαύλιο χώρο της Εταιρείας Κυπριακών Σπουδών, σε απόσταση αναπνοής από τα συρματοπλέγματα κλαίγαμε μαζί, κοινό και συντελεστές. Λέγονται πολύ μεγάλες αλήθειες της ιστορίας μας, της προσωπικής, της τοπικής και της οικουμενικής. Ο ποιητής μιλάει στη “μητέρα” το μόνο καταφύγιο του – για τον εγκλεισμό που νιώθει, γιατί έβλεπε τα τείχη που υψώνονταν γυρώ του, “το κακό” που συνέβαινε και “το κακό” που ερχόνταν. Σε ένα συνεχή διάλογο με τη μουσική ξαναζούμε σχεδόν σαν εφιάλτη σημαντικές στιγμές της κυπριακής και ελληνικής ιστορίας, τη περικοπή των συναισθημάτων και των ονείρων, τα ανδρείκελα των ανθρώπων που κρύβονται πίσω απ τα τζαμια και οδοιπορούν σαν μυρμήγκια υπακούοντας σε μια απροσωπη εξουσία, το άδοξο τέλος του αγώνα 1955-1959 αλλά και η τουρκική εισβολή του 1974. Η μουσική είναιτου Γιώργου Καλογήρου ο οποίος παιζει και ζωντανά στην παράσταση λαούτο, κιθάρα και ούτι. Ενώ η Σταυρούλα Σπανού παίζει σαντούρι και η Ιωάννα Γεωργίου φλάουτο. Σκηνογραφική και ενδυματολογική επιμέλεια έκανε η Μιράντα Θεοδωρίδου, σχεδιασμό Φωτισμού ο Μιχαλης Γεωργιάδης και την επιλογή κειμένων ο καθηγητής του πανεπιστημίου Κύπρου Παντελής Βουτουρής. Τώρα στην Αθήνα θα πρέπει να στηθεί από την αρχή γιατι ο χώρος είναι πολύ διαφορετικός αλλά ανυπομονώ.Μόλις γινει η πρεμιέρα εδώ ξεκινάω διάβασμα.
Αυτή τη στιγμή Έλενα με όλα αυτά που έχεις πετύχει και όλα αυτά που κάνεις σήμερα στο Λονδίνο θα έλεγες ότι έχεις αγγίξει τα όνειρα σου ή μήπως τα έχεις ξεπεράσει;
Ξέρεις είναι παράξενη αυτή η ερωτηση γιατί σε βάζει αντιμέτωπο με την αχαριστία ή τη γενναιοδωρία σου.Κάποιες στιγμές νιώθω ότι ξεπέρασα τις προσδοκίες μου σε αυτό που ειχα ευχηθεί και συνεβει με μεγαλύτερη ένταση και δόνηση απο αυτή που μπορούσα να φανταστώ. Και κάποιες φορές νιωθω ότι θέλω τόσα άλλα να ανακαλύψω, να κάνω, να δοκιμάσω, να γευτώ σαν καλλιτέχνης αλλά και σαν άνθρωπος. Μου αρέσει αυτή η διαδικασία γιατί η γνώση δεν έχει τέλος και εκπλήσομαι καθημερινά με κάτι καινούριο που πετυχάινω ή καταλαβαίνω.Το μαγικό με την τέχνη είναι ότι είναι αξεπέραστη και από ότι μια νιώθεις ένα μυρμηγκι που σιγα σιγα σπόρο σπορο μεταφέρεις στο μπαούλο του καλλιτέχνη σου αυτό που έμαθες και μετα νομίζεις ότι αδειάζει και ότι τίποτα δεν ξέρεις και ξεκινάς πάλι απ΄την αρχή.Και από την άλλη αυτο το αξεπέραστο, το πιο μεγάλο από σένα σε αγκαλιάζει, σε τροφοδοτεί , σε οδηγεί να μεγαλώσεις και εσυ, να απλώσεις κι αλλο και άλλο τον εαυτό σου και εν τελει σου χαρίζει ευτυχία, για να είμαστε και στο θέμα της παράστασης. Οι δυνατότητες μας είναι πέρα από την αφαντασία μας. Είχα την τύχη και παρακολούθησα πριν μια βδομάδα μια παράσταση από το cirquedusoleil.Ο καλός μου φίλος και συνεργάτης μουσικός Νίκος Ευαγγέλου μου είχε πει μην το χάσεις όταν πας στο Λονδίνο, γιατί δουλευαμε ένα τραγούδι από μια άλλη παρασταση τους. Και πραγματκά δεν πίστευα τι δυνατότητες έχει το ανθρώπινο σώμα.Τι μπορούμε να κάνουμε όταν υπάρχει απόλυτη ισορροπία, θείο μέτρο και πως τα αντίθετα μέσα μας μπορούν να δημιουργήσουν αρμονίακαι ομορφιά. Η παράσταση ήταν ένας ύμνος στο ανθρώπινο σώμα, στην δουλειά, την ανακάλυψη και την βαθειά εμπιστοσύνη στο κέντρο μας. Αρά ότι μπορέσω να αγγίξω απ’ τα όνειρα μου θα το αγγίξω.
Τι έχεις κάνει μέχρι στιγμής στην καριέρα σου σε Ελλάδα και Κύπρο;
Τι έχω κάνει… Έπαιξα πολύ.Απο τα πιο μαγικά ήταν φυσικά οι δυο φορες που έπαιξα στην Επίδαυρο και σε όλα τα αρχαία θέατρα της Ελλάδας που εκεί γινεσαι κομμάτι της φύσης, νιώθεις το θείο να σε πλημμυρίζει και είσαι ταυτοχρονα θνητός και αθάνατος. Τραγούδησα στο Ηρώδειο, έκανα οπερέττα, έπαιξα έργα πάνω στην φιλοσοφία του Κάντ και του Χιουμ στο Μέγαρο μουσικής Αθηνών,στην ταινία “JACE” του Μενέλαου Καραμαγκιώλη, στην τηλεοπτική σειρά “Εκείνο το καλοκαίρι” στην Κύπρο, στο παιδικό μιούζικαλ “ Άρα Μάρα Κουκουνάρα” όπου ήμουν η Μάγισσα Κρισάρα, τον μονόλογο “Αιώνες μακριά απο την Αλάσκα” του Άκη Δήμου στο Θέατρο Διόνυσος, παράσταση για τη Γυναίκα, συναυλίες με την παιδική χορωδία Λάρνακας και άλλα πολλά. Επίσης ήμουν υποψήφια ηθοποιός της χρονιάς στα Madame’sFigaroawards όπου….τραγούδησα με τη αείμνηστη σπουδαία Μαρία Κάλλας, εκείνη βέβαια στο βίντεο πριν τόσα χρονια, και εγώ στο σήμερα. Ήταν σαν σε όνειρο.
Πώς είναι παράλληλα να είσαι εκπαιδευτικός και μάλιστα σε παιδιά που τα ελληνικά δεν είναι η πρώτη τους γλώσσα;
Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα εργασία που σε κάνει συνένοχο σε μια εθνική ανάγκη θα έλεγα.Υπάρχουν αρκετές δυσκολίες, θέλει αρκετή προετοιμασία γιατί όλοι μας δουλεύουμε σε τέσσερα σχολεία.Οπότε τέσσερα διαφορετικά επίπεδα και ακομα πιο πολλά διαφορετικά επίπεδα μέσα στην τάξη.Το κάθε παιδί προέρχεται από διαφορετική γενιά μεταναστών. Άλλα μιλάνε άπταιστα ελληνικά άλλα καθόλου.Έτσι πρέπει να προσαρμοστεί ο εκπαιδευτικος αναλόγως.
Εδώ είδα ξεκάθαρα ότι η γλωσσα μας, καθορίζει τον τρόπο σκέψης μας, γι αυτο και τα δίγλωσσα παιδιά είναι ευελικτα και πολύτροπα.Τα ελληνικά είναι μια γλωσσα που μπορείς να πεις κάτι με πάρα πολλούς τρόπους, αλλάζοντας τη σειρά των λέξεων, τον τονισμό.Και από την άλλη τα αγγλικά είναι μια πιο συγκεκριμένη γλώσσα και πιο σύντομη.Τα ελλήνικά προσφέρονται για πολλές περιγραφές ενώ τα αγγλικά για να μιλήσεις περιεκτικά.Τα ελληνικά θέλουν ανοιχτό στόμα και τα αγγλικά κλειστό.Πολύ ενδιαφέρον είναι αυτό.Δεν είναι κάτι καλύτερο από το άλλο αλλά απλά διαφορετικό και το να μαθαίνεις πολλούς τρόπους σε κάνει πλούσιο και έξυπνο.
Επίσης συγκινητικό να βλέπεις τους γονείς να θέλουν τα παιδιά τους να μάθουν ελληνικά,γιατί η γλώσσα είναι από τους πιο δυνατούς δεσμούς με την καταγωγή μας. Μερικές φορές νιώθω ότι είμαι στο κρυφό σχολειό. Εννοώ ότι έχει μια τέτοια ενέργεια το μάθημα, σαν να προσπαθώ να βάλω στην ψυχή των παιδιών την αγάπη για την ελληνικότητα τους σε έναν κόσμο απόλυτα αγγλικό όπου ενώ τα ελληνικά είναι μια σημαντική βάση του σύγχρονου κόσμου και της ίδιας της αγγλικής γλώσσας, για την ηλικία τους φαντάζουν περιττά.
Εδώ το θέατρο και η μουσική μεγαλουργούν. Η τέχνη τα πείθει να εκφραστούν στα ελληνικά.
Γι αυτό και με πρωτοβουλία της κυρίας Μαρίας Παπαλούκα κάθε Δευτέρα λειτουργεί θεατρικό εργαστήρι στα ελληνικά στην Κυπριακή αδελφότητα στο Finchley με εμένα εμψυχώτρια.Είναι δωρεάν και είναι ανοιχτό για παιδιά όλων των ηλικιών. Από τις 17.00 μέχρι τις 18.30 είναι παιδιά μέχρι 10 χρονών και από τις 18.30 μέχρι τις 20.00 παιδιά από 11 χρονών και πάνω. Ξεκινήσαμε σιγά σιγά και όσο πάνε αυξάνονται οι συμμετοχές.
Πώς περέμενες την ζωή στο Λονδίνο και πώς είναι τελικά;
Δεν περίμενα να μου αρέσει τόσο πολύ το Λονδίνο και ούτε ότι θα έκανα τόσο γρήγορα παρασταση, ούτε θα γνώριζα τόσο σημαντικούς ανθρώπους για τη ζωή μου. Εδώ υπάρχουν εξαιρετικά ταλέντα με τα οποία έχω την τύχη να συνεργάζομαι. Με τον Άγγελο Γεωργάκη, τον Χρήστο Γεωργάκη και τον Κώστα Βόρο κάναμε ήδη μια ελληνική βραδιά και έπονται κι άλλα.
Με την Χρύσω Χαραλάμπους και τον Μιχάλη Κουλουμή φιλοδοξούμε να παρουσιάσουμε τα “Γράμματα στη Μητερα” στα αγγλικά.Επίσης με τη Μαρία Γεροσίμου θα ετοιμάζουμε μια εναλλακτική παράσταση για τον Μάρτιο με άρπα και ποίηση ενώ με την Ελένη Κοκκή στο πιάνο θα κινηθούμε σε πιο κλασικά μονοπάτια.
Τι είναι αυτό που σε συναρπάζει στο Λονδίνο το οποίο δεν είχες βρει σε Ελλάδα και Κύπρο;
Δύσκολη ερώτηση. Κάτι χάνεις κάτι κερδίζεις σε κάθε μέρος.Στο Λονδίνο με συναρπάζουν τα μεταμοντέρνα του στοιχεία που εναρμονίζονται όμως με τα ιστορικά του στοιχεία. Δηλαδή, τα πολύ ψηλά γυάλινα κτίρια, οι γέφυρες με τα φώτα τους αλλά και τα μουσεία, τα ιστορικά του θέατρα, οι γκαλερί.
Πόσο δύσκολο είναι να ασκείς το λειτούργημα του ηθοποιού σε μια εποχή οικονομικής ύφεσης;
Αν το δω ρεαλιστικά είναι μια τρέλλα, μια ουτοπία να επιβιώσεις.Θα έπρεπε να το έχω παρατήσει από καιρό αν το έβλεπα με στενούς οικονομικούς όρους.
Είναι πολύ δύσκολο και σε εξαντλει ψυχικά η στάση κάποιων ανθρώπων σε ότι φορά την αμοιβη του καλλιτέχνη.
Υπάρχει μια άγνοια για το πόσα λεφτά δίνει ένας καλλιτέχνης καθημερινά για να εξασκεί την τεχνή του δουλευοντας το σωμα του, τη φωνή του, την αναπνοή του αλλά και πόσες ώρες χρόνου προσωπικού του αφιερώνει για να μπορεσει να παίξει όχι 10 λεπτά στην σκηνή αλλά έστω και ένα λεπτο.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά στην Κύπρο ένα βράδυ που μιλούσα με κάποια παιδιά νεαρά, γυρω στα είκοσι και τους ειπα ότι πρέπει να φύγω γιατι εχω πεντάωρη πρόβα. Και μου είπαν όλο απορία: “Καλά, διαβάζεις για να τραγουδήσεις;”
Κάπως η τέχνη θεωρείται ότι δεν είναι επάγγελμα και δεν πρεπει να έχει οικονομικό αντίτιμο.Και ότι όταν θέλεις να πληρωθείς δεν είσαι καλλιτέχνης και ότι πρέπει να πεθαίνεις στην ψάθα για να κάνεις πραγματικά αυτό που σου αρέσει σαν επάγγελμα. Όχι. Είναι εξίσου δύσκολο επάγγελμα που απαιτει γερό στομάχι, ατσάλινη θέληση και πρέπει να αμοίβονται οι καλλιτέχνες για να μην κάνουν άλλες τόσες δουλειές για να επιβιώσουνε.
Αν δεν ήσουν ηθοποιός τι άλλο θα μπορούσες να είσαι;
Νομίζω θα μπορούσα να είμαι θεραπεύτρια.Να θεραπεύω κόσμο χωρίς φάρμακα, με διάλογο, μασάζ και καλή ενέργεια.
Τέλος, τι θα έλεγες σε όλους αυτούς που πασκίζουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους;
Να πεισμώνουν και να συγκεντρώνονται στο ταξίδι και όχι στο αποτέλεσμα, να κάνουν ευχές, να οραματίζονται αυτο που θέλουν και να πιστεύουν ότι τους αξίζει.
