Γράφει η Μυράντα Ορθοδόξου
orth_miranda@hotmail.com
Μια διαπίστωση, ένα συμπέρασμα που είχα βγάλει κάποια χρόνια πριν είναι το εξής: Το ψέμα είναι δημοφιλέστερο της αλήθειας σε όλες τις ηλικίες, σε όλους τους τομείς της ατομικές και κοινωνικής μας ζωής, στον μικρόκοσμο ακόμα και στον μακρόκοσμο, σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και βαθμίδες, σε όλες τις σχέσεις και αλληλεξαρτήσεις. ΨΕΜΑΤΑ!
Μάλιστα, το ανθρώπινο είδος, μέσα στα άλλα σπουδαία επιτεύγματά του κατόρθωσε να αναβαθμίσει και την «ποιότητα» του ψέματος! Αμ τι! Εδώ φτάσαμε στο φεγγάρι τόσες δεκαετίες πριν, την τέχνη του ψέματος θα αφήναμε ακαλλιέργητη; Σιγά μη μέναμε στον Μεσαίωνα και στις απλές δολοπλοκίες και απάτες… Τι είμαστε; Τίποτα χαζοί ρομαντικά ειλικρινείς;
Οπωσδήποτε, γνωστό είναι ότι λίγο- πολύ όλοι είμαστε ψεύτες. Ντυνόμαστε τον μανδύα του «λευκού ψέματος», του «αθώου ψέματος», του «αναπόφευκτου ψέματος» του «μικρού» ή «μεγάλου» ψέματος και περιφερόμαστε σαν άλλοι Καίσαρες στη Ρώμη επιβλέποντας την αυτοκρατορική μας ζωή παραγνωρίζοντας ότι όπως εμείς ψευδόμαστε (λίγο ή πολύ) ανάμεσα στους γύρω μας, υπάρχει και ο «Βρούτος», δηλαδή ο αυλοκόλακας, ο δουλοπρεπής τυπάκος (κοινώς ο ψευτάκος- γλείφτης) που μας την ετοιμάζει την κουτσουκέλλα. Ας μην ξεχνάμε ότι στο τέλος όταν γίνουν τα αποκαλυπτήρια της ταυτότητας του «Βρούτου» της ζωής μας, θυματοποιούμαστε, νιώθουμε ευάλωτοι και προδομένοι και πέφτουμε άρρωστοι στο κρεβάτι της χαμένης πρώην ειλικρινούς μας σχέσης.
Ψεύτες υπάρχουν πολλών λογιών και ποιοτήτων βέβαια. Πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι. Δεν είναι όλοι οι ψεύτες το ίδιο! Ωστόσο, η ουσία είναι μία: Ή είσαι ψεύτης ή δεν είσαι! Δεν έχει είμαι λίγο ή πολύ ψεύτης. Είναι όπως την έγκυο γυναίκα: Δεν υπάρχει πολύ έγκυος και λίγο έγκυος. Ή εγκυμονείς ή όχι! Το πράγμα αλλάζει στο πόσο «τεχνίτης ψεύτης» είσαι!
Ε λοιπόν, βρέθηκα τελευταία να «εγκυμονώ» κι εγώ ένα σωρό ψέματα, τα οποία ομολογουμένως έλεγα συνειδητά. Έτσι γενικευτικά να πω, ότι αφορούσε ένα θέμα συζήτησης εν ώρα μαθήματος. Ήμουν κι εγώ στα πρώτα στάδια της «εγκυμοσύνης» του ευτραφούς ψέματός μου, το οποίο είχα σαφείς οδηγίες να ταΐσω τόσο όσο να γίνει παχουλό, τορφαντό ώστε να μας αποδώσει μια αξιόλογη βαθμολογία σε έκθεση! Ώσπου, όταν έφτασα στα τελευταία στάδια του γαρνιρίσματος της φασματικής πραγματικότητας που σέρβιρα εντέχνως (με ιδιαίτερο πάθος και πειθώ μπορώ να πω) ακούστηκε μία μόνο λέξη «ΨΕΜΑΤΑ» δια στόματος μιας μικρόσωμης, καστανούλας έφηβης (ιδιαίτερη αδυναμία της έχω, το δηλώνω) που δεν την παραπλάνησαν οι ηχηρές και φανταχτερές λέξεις, ούτε το πομπώδες ύφος μου. Ωχ! Μας έπιασαν, λέω! Ένιωσα γυμνή, εκτεθειμένη και κυρίως ταπεινωμένη! Όχι τόσο ως εκπαιδευτικός, όσο σαν άνθρωπος, συζητητής, συνομιλητής. Το θετικό ήταν πως ούτε καν εγώ δεν τα πίστεψα τα ψέματά μου οπότε δεν μπήκα στη διαδικασία διάσωσής τους και περαιτέρω εξευτελισμού μου. «Απέβαλα» από πάνω μου τα ψεύτικα λόγια σαν τερατογενή εκτρώματα κι ένιωσα πιο ανάλαφρη. Πήρα το μάθημά μου εγώ (για άλλη μια φορά) εκείνη την ενδιαφέρουσα μέρα διδασκαλίας.
Από τότε, παρατηρώ πιο έντονα την ψευτιά γύρω μου και με ενοχλούν ακόμα περισσότερο! Γιατί; Βρέθηκα στη θέση του ψεύτη και ένιωσα ην αίσθηση της τύψης και της ενοχής του ψέματός μου- απαίσιο και ανυπόφορο βάρος! Πώς μπορείς ρε φίλε να το κουβαλάς και να συνεχίζεις να υφαίνεις συχνά, τακτικά και επί μονίμου βάσεως το βάρος των ψεμάτων σου. Αυτό με ενοχλεί! Πώς μπορείς να ανασαίνεις μαζί του, να κοιμάσαι και να ξυπνάς έχοντάς το στην καμπούρα σου. Γίνεσαι γελοίος, μικρός και αναξιοπρεπής! Ο καραγκιόζης της παρέας!
Αφού ακόμα κι αν καταφέρεις να κρατήσεις το ψέμα σου για λίγο κρυφό, αργά ή σύντομα θα αποκαλυφθεί! Και συνήθως η αποκάλυψη γίνεται την κατάλληλη στιγμή ώστε να γίνεις ξευτίλα- μεγαλειωδώς! Ή στην άλλη- την τραγικότερη- περίπτωση, αυτό που θα συμβεί είναι εσύ να νομίζεις πως καλά παραμυθιάζεις την κατάσταση ενώ όλοι οι γύρω σου ξέρουν την αλήθεια! Ωωω, εκεί γίνεται και διασκεδαστικό το θέ(α)μα! Εκτοξεύεις τις παραγεμισμένες σου ψευτιές, τις πιστεύεις στο τέλος και εσύ ο ίδιος, τις ζεις, τις κάνεις βίωμά σου ενώ οι τριγυρινοί σου γνωρίζουν. Εκεί φτάνεις στην τελευταία βαθμίδα του ελεεινού κορόιδουστο ίδιο σου το ψέμα… καταδικασμένος να το ζεις καθημερινά μόνος σου γιατί οι άλλοι είναι απέξω και σε κοιτούν σαν τον αποκρουστικό εκείνο κλόουν του τσίρκου που κάνει κωλότουμπες και πέφτει κτυπάει κάτω ατσούμπαλα ενώ νομίζει ότι έχει κάνει ΤΟ ΘΕΑΜΑΤΙΚΟ ΣΟΟΥ της καριέρας του.
Ε λοιπόν, εσύ που νομίζεις πως καταπίνουμε σαν γλυκές καραμέλες φράουλας τις κρυφά διαγραμμένες απατεωνιές και λαμογιές σου, εσύ που παρουσιάζεις τη ζωή σου ως την τέλεια ολοκλήρωση κι ευτυχία ενώ μέσα σου υποφέρει από αδιέξοδα βαρεμέρας και έλλειψη ενδιαφερόντων, εσύ που γυαλίζεις από τα μαλλιά μέχρι τα νύχια για να κρύψεις τη ανήθικη χωριατίλα και ηθική φτώχεια σου, εσύ που ζεις μέσα σε ψέματα γιατί οι αλήθειες σε πληγώνουν και τις έχεις κρύψει σε κρυφές φωτογραφίες και αναμνήσεις… εσύ λοιπόν κι εσύ κι εσύ…. Σας έχω μια βασική αλήθεια: Θα έρθει η στιγμή που αυτό που απέφευγες λέγοντας ψέματα, θα μοιάζει πιο ελκυστικό από την ίδια σου την ψευτιά, από την ίδια σου τη ζωή και την ίδια σου την ύπαρξη! Γιατί το ψέμα έχει την υπόσταση μιας δροσοσταλιάς- ανύπαρκτη δηλαδή. Μέσα στην ασήμαντη δροσοσταλιά μια αντανάκλαση της πραγματικότητας βλέπεις μόνο. Και το κυριότερο… πέφτει στο τζάμι είναι στρουμπουλή και γυαλιστερή, όμως αργά ή γρήγορα εξατμίζεται!
