Γράφει ο Grande Tirelire
Το ξέρω θα σε έχουν πείσει πια πως δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης, νεραΐδες, πρίγκιπες… λίγο οι φίλοι, λίγο η οικογένεια, λίγο οι ταλαίπωρες σου σχέσεις, λίγο τα μάταια δοσίματα, λίγο η ζωή η ίδια θα σε έχει «ωριμάσει» όπως θα λέγε και η μανά μου… Θα πιστεύεις πως μπορείς να νοικοκυρευτείς χωρίς τον αλήτη σου, χωρίς μαγεία στην ζωή σου. Θα ‘ναι και στιγμές που θα ‘σαι βέβαιη ότι αρκετά πέρασες, αρκετά έδωσες και είναι καιρός να «τακτοποιηθείς» έστω και αν αυτό σημαίνει να συμβιβάσεις την ζωή σου, τα φιλία σου, τις ενοχές σου… Δεν σε αδικώ ούτε καν που θα προσπαθήσεις να σκίσεις όλες τις φωτογραφίες, να θάψεις σε ένα χρονοντούλαπο όλα τα ενθύμια, που θα αδειάσεις σε μια θάλασσα τα μάτια σου για να πνιγούν.. Μα άμα ο αλήτης σου δεν σε αδικεί, εσύ γιατί να σε αδικείς? Αν μόνο αυτό είχες με τον αλήτη σου, ορισμένες φωτογραφίες, κάποια ενθύμια και λίγη θάλασσα, τότε τι ήταν αυτό που σε κρατούσε εκεί…. και για να ‘μαστε ειλικρινείς σε κρατά ακόμα? Σε κρατά ένα κράμα απόκοσμης αγάπης, αντισυμβατικού ερώτα, γνώσης, συνήθειας και αστερόσκονης, ποτέ δεν ήταν «μια σαν τις άλλες σχεσεις», δεν σταμάτησες στιγμή να χάνεσαι στα μάτια του αλήτη, του μαλάκα, αυτού που έχεις κάθε λόγο να κρατήσεις μακριά και κανένα λόγο να επιστρέψεις. Σε πληγώνει που στο λέω, μα είναι αλήθεια το ξέρω ότι κουράστηκες να περιμένεις, να μετράς πληγές και να πηγαίνεις για καφέ με αγνώστους, να μετράς ‘‘ευτυχείς μέρες’’. Να λες ψέματα και να βρίσκεις δικαιολογίες για να κρατήσεις το κορμί σου ανέπαφο για αυτόν. Οπού και να πας, σε οποίο μαξιλάρι και αν ξυπνήσεις θα ξυπνάς στο στέρνο του, θα μυρίζεις το άρωμα του σε ξένα σεντόνια. Μα τον θες να φύγεις… είσαι σίγουρη πως τον μισείς. Μα να’ταν τόσο απλό… οι αλήτες έχουν μια μαγεία να τρυπάνε τις καρδιές και να μένουν, να φωλιάζουν, να αλητεύουν μέσα τους, να λεηλατούν το μυαλό και να στοιχειώνουν τις σκέψεις και εσένα αυτό σ’ αρέσει ακόμα και αν δεν το παραδέχεσαι.. και το ξέρεις πως μοναχά για χάρη σου ο αλήτης θα γίνει πρίγκιπας, το ξέρεις καλά το δες στις πληγές του, στις ουλές και στις φοβίες του. Μα την είδα στα μάτια σου ένα βράδυ που μετρούσα τα άστρα μέσα τους, είδα αυτή την σπίθα μέσα σου, που την κρατάς βαθιά μέσα σου, που ακόμα φορεί τα ψηλοτάκουνα της μάμας και με ένα πουκάμισο του μπαμπά χοροπηδά στο κρεβάτι και γίνεται υπερηρωας… Χαράμι οι καρδιές και αν ραγίζουν… για αυτό φτιαχτήκαν για να σπανέ, να ραγίζουν να γίνονται κομμάτια να μουσκεύουν στα πρωτοβρόχια και να στεγνώνουν στις αμμουδιές του καλοκαιριού. Τι να την κανείς καινούρια κάρδια όταν ασπρίσουν τα μαλλιά σου? Την κάρδια σου την θέλω αλητισσα μωλωπισμένη, ματωμένη να ‘χουμε να ψηλαφούμε στα χρονιά που έρχονται.. Το ξέρω έχεις να υπερβείς μια ολάκερη τρικυμία από άλογες ένοχες, αδικαιολόγητες ανοχές, λάθη, πάθη, πληγές μα μ’εχεις μάθει να χαμογελάς σε κάθε τρικυμία… δεν ξέρω αν θυμάσαι μα στο ΄χα πει ότι εγώ δεν ερωτεύομαι με Ήλιο άλλα στο καταχείμωνο.. ερωτεύομαι χαμόγελα σε τρικυμιές, τα αλητεύω, τα τρελαίνω και παρόλα τα κύματα δεν παύω ποτέ να είμαι η στεριά σε κάθε σου τρικυμία. Ταξιδιάρικοι χειμώνες, με ουρανούς συννεφιασμένους, με σύννεφα που τονίζουν με την παρουσία το απέραντο γαλάζιο κενό, έχουν το σχήμα της εικόνας σου, της απουσίας σου και άμα ούτε στον ουρανό δεν μπορεί να βρεις διέξοδο το ξέρεις καλά… «όσο αλήτεψες, αλήτεψες..» καιρός να γίνεις πρίγκιπας, έστω και αν δεν υπόσχεται να πάψει να ‘ναι αλήτης, το ξέρεις πως ήρθε η στιγμή να ‘ναι για πάντα ο κατάδικος σου αλήτης… Μάζεψε το κορμί σου από ξένες αγκαλιές που μέλλον δεν έχουν, μάζεψε από κάτω τα μεθυσμένα σου βράδια, κράτα το κορμί σου σε παγερούς χειμώνες, στην μοναξιά, στις ένοχες βραδιές. Ξόδεψε όλα σου τα σ’ αγαπώ σε ένα αλήτη, μοίρασε όλη την αστερόσκονη και ας είναι όλα αβέβαια για σένα… όταν όλα είναι αβέβαια τότε είναι που όλα είναι πιθανά… Η βεβαιότητα φθείρει λειτούργει στο τετριμμένο οδηγεί στο δεδομένο, σε μια συμβιβασμένη ζωή σε ένα μαξιλάρι που δεν θες να ιδρώνεις, που δεν θες να χώνεις με ασέλγεια τα χεριά σου μέσα… Μην αφήσεις ποτέ την ανάμνηση ενός αλήτη να γίνει μεγαλύτερη από την προσδοκία να γίνει ο πρίγκιπας σου… ζήσε το μέλλον σου, άδραξε τον αλήτη σου, γίνε η νεράιδα του, το ξέρει καλά ότι μονό εσύ μπορείς.. Το ξέρεις πια καλά ο αλήτης πάντα σε εσένα θα γυρνά γιατί είσαι η μονή του ελπίδα του να γίνει πρίγκιπας και όλη κάποια στιγμή γινόμαστε πρίγκιπες τουλάχιστον στο δικό μας παραμύθι. Υ.Γ.: ‘‘Μοναχά για χάρη σου ο αλήτης θα γίνει πρίγκιπας’’ μην το στερήσεις σε κανένα από του δυο σας.
