Single and the City «”Μου” σαν κουταλιές nutellas»

Έχουμε χάσει την ουσία και αλατίζουμε το κέικ,  ξεχνάμε να ρίξουμε ζάχαρη και βάζουμε αλάτι!
Οδηγούμε τα μυαλά μας στις λεωφόρους του παραλόγου και μας χρειάζονται ντιβάνια με πολλά sessions ψυχανάλυσης.
Λίγο η παράνοια της εποχής, λίγο η αποχαύνωση των ΜΜΕ που επιδιώκουν νυχθημερόν να δημιουργήσουν μια κοινωνία η οποία θα ακροβατεί ανάμεσα στο χαζό και στη ψευδαίσθηση («το τάδε προϊόν προσθέτει ομορφιά στις μέρες σας», «αυτή η μάρκα θα τρελάνει τους γύρω σας»,  «με αυτό το προϊόν θα νιώσεις σαν πρωταγωνίστρια στο sex and the city» κ.ο.κ)
Όχι ρε φίλε!
Δε ζούμε στο Brooklyn (sorry που στο χαλαώ).

Και για να πάμε στο θέμα μας: Κανένα κορίτσι («νούσιμο», που θα ‘λεγε κι η γιαγιά μου), δεν ψάχνει για κάποιον αλήτη που θα της κάνει τη ζωή κόλαση! Ούτε τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο (άσε που η PETA απαγόρευσε την αδυσώπητη χρήση των αλόγων στις πόλεις).
Ούτε αστερόσκονες, ούτε ψευδαισθήσεις, ούτε κανένα που θα την πληγώνει, ούτε τον μαλάκα που θα την ρίχνει απ’ τον πόνο στην ελπίδα κι απ΄την ελπίδα στον πόνο λες και πρόκειται για τουρνουά τέννις με τον Roger Federer στο γήπεδο (τόση αγωνία!)

Στον έρωτα και στην αγάπη κάθε σώφρων άνθρωπος, οποιασδήποτε ηλικίας (ναι και στα 20) ψάχνει χαρά, χαμόγελα, έρωτα, αγάπη, σεβασμό και σιγουριά ρε φίλε. Εκείνη τη σιγουριά που λες «μου» και γεμίζεις απέραντη  ευτυχία.
Λες πχ «ο Γιάννης μου» και γεμίζει το στόμα κουταλιές Nutella (πέθανε πρόσφατα, o Pietro Ferrero jr, ο “κύριος nutella” , Θεός σχωρέστον).
Γιατί ξέρεις πως το «μου» σημαίνει δικός σου. Δεν τον μοιράζεσαι τον Γιάννη ΣΟΥ και τον κάθε σου ΜΟΥ. Δεν είναι «μια έτσι και μια γιουβέτσι».

Τα σαδιστικά παιχνιδάκια, τα κόλπα, τα «ναι, αλλά», το «θα δούμε» και τα διάφορα «it’s complicated» είναι για λειψούς.
Τα αληθινά είναι αλλιώς.

Κάθε έξυπνο κορίτσι θέλει έναν Άντρα που θα τολμά να διαλαλεί «μου», θα παρουσιάζει το κορίτσι σαν θησαυρό του, θα το προσέχει σαν ζωή του.

Τα περί αλητων «κόλπα ζόρικα» κι άλλα Sex and the City (τότε που οι Νεουρκέζοι γκόμενοι έκαναν την ζωη της Carrie κόλαση) είναι περιπτώσεις για ντιβάνια ψυχανάλυσης.

Το ‘χει πει και η Μαλβίνα (μία είναι η Μαλβίνα: Μαλβίνα Κάραλη) : «Σημασία δεν έχει με ποιους κοιμάσαι, αλλά ποιος σου χαρίζει έναν ήσυχο ύπνο. Και από τι υλικά σου φτιάχνει τον ύπνο σου».

Κατάλαβες ρε φίλε που παιδεύεις το κορίτσι;
Εκείνο το «μου» ρε φίλε που θα είναι σαν κουταλιές nutellas κι όχι γλυκανάλατες ανασφάλειες!