My Bus Story “Ιστορία #10″

Γράφει η Μαρία Παπαδοπούλου
(Οι ιστορίες της Μαρίας είναι ιστορίες της πόλης, των ανθρώπων της, δικά της αληθινά περιστατικά που αν τα δεις από μια άλλη οπτική γωνία μπορούν να σου διδάξουν πολλά. Η Μαρία γράφει τις ιστορίες της μέσα στο πράσινο λεωφορείο που παίρνει κάθε πρωί για να πάει στη δουλειά. Από Λάρνακα προς Λευκωσία)

«Η καρδιά μου θα είναι πάντα μαζί σου. Η ψυχή σου θα είναι πάντα μαζί μου»
Κοιτάζω ψηλά. Ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από τα σύννεφα. Μου έκανε την χάρη  για να μπορώ να διαβάσω αυτά τα λόγια.
Σε μια μικρή πόλη. Σε ένα μέρος γεμάτο κυπαρίσσια. Χιλιάδες ψυχές γύρω μου διαβάζουν μαζί μου αυτή την έκφραση  ξανά και ξανά ένα πρωινό Κυριακής.
Τότε συνειδητοποίησα πόσο μικρή είμαι μπροστά σε αυτά τα λόγια που γράφτηκαν από ένα χέρι που ακροβατούσε στο σχοινί της μεγαλύτερης  αγάπης και  του μεγαλύτερου πόνου.

(Σκοτάδι)

Η απώλεια φίλε μου, η πραγματική απώλεια και όχι το «δράμα» που νομίζεις ότι ζεις καθημερινά μέσα στον μικρόκοσμο σου και αναγκάζεις και τους γύρω σου να ζουν.  Για την δουλειά σου, για τις ταλαιπωρημένες σχέσεις σου, για τους εγωισμούς σου για την φοβία σου να ζήσεις.

Ζούμε τις μέρες μας σε μια μικρή πόλη νομίζοντας ότι είμαστε αθάνατοι. Ότι και αύριο μέρα είναι για  να φτιάξουμε τα  λάθη μας. Λιώνουμε στην καθημερινότητα, στις αναλύσεις για το τι πάει λάθος στην ζωής μας. Εγκλωβιζόμαστε σε μαλακίες και το ψέμα το έχουμε αναγάγει σε επιστήμη για να νιώθουμε εμείς καλύτερα. Αναβολές, υποσχέσεις, θα ….

(Σκοτάδι.)

Πραγματική απώλεια. Την έχεις νιώσει; Δεν σου το εύχομαι και μακάρι να μην την νιώσεις ποτέ γιατί τότε θα καταλάβεις πόσο ηλίθιος είσαι.

Έλα να πεις το «δράμα» σου σε μια μάνα που έχασε το παιδί της. Μια μάνα που άφησε την καρδιά της πίσω και που πάλεψε χωρίς καμιά χημική ουσία για να φέρει πίσω το χαμόγελο της, για να μπορεί να συνεχίζει την ζωή της και να δίνει δύναμη σε άλλους. Που κάθε φορά που μπορεί να κλαίγομαι και να παραπονιέμαι  για τα «βασανα» μου, μου δίνει κουράγιο με το γέλιο της . Που ποτέ δεν  μου είπε ότι όλα αυτά είναι ασήμαντα μέχρι να το καταλάβω η ίδια. Μέχρι να το δω στα μάτια της, που κάθε χρόνο τέτοια εποχή και αυτή ακριβώς την μέρα τα αφήνει να δείξουν  τον πραγματικό πόνο της ζωής.

Πάντα θα θαυμάζω αυτή την μάνα που κάθε χρόνο γιορτάζει την ζωή του γιου της μέσα από τις αναμνήσεις τις δικές της και των φίλων του. Των φίλων που κάθε χρόνο δίνουν ραντεβού στο μέρος με τα κυπαρίσσια. Των φίλων που έχουν μεγαλώσει πια ενώ το δικό της παιδί έμεινε στην ίδια ηλικία  και που στις ζωές τους αυτή η μάνα προσπαθεί να φανταστεί πως θα μπορούσε να ήταν η ζωή του δικού της παιδιού σήμερα.

(Φως)

Θα ήμασταν τώρα περίπου στην ίδια ηλικία. Το περίεργο είναι ότι δεν σε γνώρισα ποτέ αλλά είναι σαν να σε ξέρω μέσα από τα μάτια , την ψυχή της μητέρας σου . Έχω νιώσει την παρουσία σου ένα πρωί στο σπίτι σου στην παραλία όταν καθόμουν με την μαμά  σου στην βεράντα και βλέπαμε το απέραντο γαλάζιο . Όταν ξαφνικά, ενώ το ράδιο  ήταν κλειστό άρχισε να παίζει  από μόνο του ένα αγαπημένο τραγούδι της και που μας έκανε να χορεύουμε μόνες μας σε μια ερημική παραλία. Έχω νιώσει την παρουσία σου πριν δυο χρόνια  όταν τυχαία βρεθήκαμε με όλους τους φίλους σου. Λέγανε ιστορίες για εσένα όταν ξαφνικά καταλάβαμε ότι εκείνη την μέρα είχες φύγει.  Είσαι εκεί για την μητέρα σου το ξέρω την προσέχεις, θέλεις  να είναι χαρούμενη. Εξάλλου ήταν νεαρή μητέρα όταν σε πήρε στην αγκαλιά της βρέφος. Μεγαλώσατε μαζί και πάντα θα είχατε ένα ξεχωριστό δέσιμο.

Το κατάλαβα και την περασμένη Κυριακή όταν ο ήλιος επέμενε να κρύβεται πίσω από ένα συννεφάκι για να μπορέσω να δω καλά. Είδα όλες τις φωτογραφίες σου με τους φίλους ,τους συγγενείς. Πέρασαν 8 χρόνια, ξεθώριασαν στον ήλιο και στις βροχές, πλέον δεν ξεχωρίζαν τα χαρακτηριστικά των προσώπων . Τότε πρόσεξα κάτι. Η μοναδική φωτογραφία που δεν ξεθώριασε , που ήταν σαν να τυπώθηκε εκείνη την ώρα ήταν αυτή που είσαι αγκαλιά με την μητέρα σου .

«Η καρδιά μου θα είναι πάντα μαζί σου. Η ψυχή σου θα είναι πάντα μαζί μου»

Αιωνία σου η μνήμη Φώτη.

Στην Αντρη που θαυμάζω για το κουράγιο της,  την ομορφιά της ψυχής της και το δυνατό της χαμόγελο.
Σε ευχαριστώ που μου δείχνεις με τον δικό σου τρόπο τι πραγματικά έχει σημασία.

Σήμερα, μετά από 8 χρόνια  ακριβώς δεν είναι τυχαίο που είσαι ανάμεσα στα σύννεφα. Ξέρω ότι κοιτάζεις έξω από το παράθυρο του αεροπλάνου και τον βλέπεις. Και είστε μαζί αγκαλιασμένοι σαν την φωτογραφία που δεν θα ξεθωριάσει ποτέ.

Υ.Γ1  Σε όλους όσους έχουν ζήσει την πραγματική απώλεια και ειδικά σε όλους τους γονείς που έχουν ζήσει τον χειρότερο πόνο. 

Υ.Γ2  Σε αυτούς που ζουν υποτιθέμενα «δράματα». Ξυπνήστε πριν να είναι αργά. Βγείτε έξω, ζήστε και πείτε και ένα σε αγαπώ σε αυτούς που υπάρχουν για να ομορφαίνουν την ζωή σας.