Κοιτάζει το ρολόι, έχει πάλι αργήσει, βάζει στους ώμους περισσότερα απ’ όσα μπορεί να αντέξει. Λες και κάποιος την έπεισε πως είναι δουλειά της να σώσει τον κόσμο, την ανθρωπότητα, την πατρίδα της, την πόλη της, τον γείτονα, τον φίλο.
Διαβάζει βιαστικά τις τελευταίες ειδήσεις, γράφει μηνύματα, τηλεφωνεί, κλείνει συναντήσεις και βρίζει αυτόν που αποκάλεσε τα θηλυκά “ασθενές φύλο”! Μαλάκας φαλλοκράτης θα ήταν που δεν είχε ιδέα πως είναι να είσαι γυναίκα, να βάζεις στους ώμους την ανθρωπότητα (να νιώθεις τελοσπάντων έτσι) και να ξαφνιάζεις την φύση με τις αντοχές σου.
Θυμάται τα λόγια του Tom Robbins σ’ ένα από τα βιβλία του, (είναι φανατική αναγνώστρια του, τα έχει διαβάσει όλα τα βιβλία του), που επιμένει ότι “ο Θεός είναι γυναίκα, απλά μέσα στους αιώνες μας το έχουν αποκρύψει” (μάλλον θα πρόκειται για κάποιους φαλλοκράτες ρασοφόρους).
Κοιτάζει το ρολόι, την ατζέντα της και σκέφτεται πως έχει συγχύσει την πραγματικότητα με το σουρεαλιστικό. (Πάλι!)
Δεν γίνεται κορίτσι μου να χωρέσεις ένα 48ωρο μέσα στο 24ωρο.
Μια ζωή εκτός πραγματικότητας, πάντα χαμογελαστή αλλά πάντα γελασμένη. Μήπως να γινόταν ρεαλίστρια, έτσι για αλλαγή;
Χτυπά το κινητό. Μήνυμα. Δεν έχει ώρα να το δει. Θα το κοιτάξει μετά.
Σταματά να οδηγεί, κατεβαίνει να πάρει ένα καφέ για το δρόμο (Λάρνακα, Λευκωσία). Ίδια διαδρομή όπως τότε που ήταν φοιτήτρια, τότε που θεωρούσε τον εαυτό της τυχερό στον έρωτα, τότε που θεωρούσε τον εαυτό της γενικά τυχερό (είναι άγγραφος νόμος -πιστεύει- οι τυχεροί στον έρωτα να είναι σε όλα τυχεροί -ή έτσι νιώθουν τελοσπάντων).
Κοιτάζει το ρολόι. Άργησε στην συνάντηση με τον καθηγητή της. Μόλις βλέπει κόκκινο στα φανάρια, πίνει λίγο καφέ και κοιτάζει το μήνυμα στο κινητό. “Το θέμα είναι ότι ξέχασες τον έρωτα…και θ’ αργήσεις….”. Ο κολλητός απ’ την Αθήνα την χαστουκίζει με 10 λέξεις, εκεί λίγο πριν φτάσει στο κολέγιο που κάποτε μπαινόβγαινε τρισευτυχισμένη.
Και τι είναι ο έρωτας για να τον ξεχάσεις; Γλυκό στον φούρνο;
Εκνευρίζεται. Αναρωτιέται… Δεν θα του απαντήσει.
Συναντά τον καθηγητή της. Μιλούν γι’ άλλα, σπουδαία. Της λέει (σαν ατάκα) “Η ζωή έχει πλάκα”.
Θέλει να τον ρωτήσει την άποψη του για τον έρωτα. Δεν κολλά όμως, με τα όσα λένε.
Η ζωή έχει πλάκα κι άλλα πολλά….Το ξέρει.
Αλλά δεν θέλει άλλο να τρέχει. Ούτε να έχει στους ώμους το βάρος της ανθρωπότητας. Θέλει να θυμηθεί τον έρωτα και μαζί του να σώσει την ανθρωπότητα και ό,τιδηποτε μπορεί να σωθεί.
Το ξέρει….έχει ξεχάσει τον έρωτα. Ίσως γιατί ο τελευταίος ήταν απογοητευτικός και πλάνη.
Ίσως γιατί αφέθηκε σ’ εκείνη την αόρατη ευθύνη να σώσει τον κόσμο, ίσως γιατί την είδε ξαφνικά μητέρα Τερέζα.
Μα αν είναι για κάτι φτιαγμένη, είναι για τον έρωτα….Και κουράστηκε τόσο να ζει μακριά του.
Έχει ξεχάσει τον έρωτα και έχει ξεχάσει την (αληθινή) ζωή…
