Είναι ένας παλαίμαχος ποδοσφαιριστής που αγάπησε την ομάδα του και αγαπήθηκε από τους φιλάθλους. Αποχώρησε από το γήπεδο στα 32 του για να αφοσιωθεί στη δουλεία, στην οικογένεια του, αλλά και στα κοινά της Λάρνακας. Σήμερα για δεύτερη θητεία ασκεί το λειτούργημα του Δημοτικού Συμβούλου στη Λάρνακα και προσπαθεί να είναι συνεχώς κοντά στο κόσμο της πόλης.
Το Skala Times συνομιλεί με τον Νικόλα Γεωργίου για το ποδόσφαιρο στην Κύπρο, για την πόλη του Ζήνωνα και για άλλα ενδιαφέροντα. Περισσότερα στη συνέντευξη που ακολουθεί.
Της Γιώτας Δημητρίου
Βλέποντας σήμερα την ποδοσφαιρική σκακιέρα πόσο διαφορετική είναι από τότε που ήσουν εσύ ποδοσφαιριστής;
Θα έλεγα ότι παλαιότερα υπήρχε εντονότερα το πάθος του κόσμου. Θυμάμαι το 2002 η Ομόνοια είχε σπάσει ρεκόρ πωλήσεων εισιτηρίων, αν θυμάμαι καλά είχε φτάσει τις 146 χιλιάδες από τις πωλήσεις εισιτηρίων σε όλη την σεζόν, σε πρωτάθλημα δύο γύρων. Για την Κύπρο ήταν ένα μεγάλος αριθμός. Έβλεπες στα μάτια των οπαδών το έντονο πάθος και την αγάπη για την ομάδα. Ίσως να συνέτεινε και το γεγονός ότι υπήρχαν περισσότεροι Κύπριοι παίχτες και οι 2-3 ξένοι που υπήρχαν ήταν παρά πολύ καλοί.
Άρα το πάθος του κόσμου υπήρχε εντονότερο όταν ήσουν εσύ ποδοσφαιριστής.
Ναι. Θυμάμαι πηγαίναμε τελικό κυπέλου και είχαμε συνοδεία από αυτοκίνητα μέχρι μοτοσικλετιστές βαν και οτιδήποτε άλλο φανταστεί… νιώθαμε ότι ήμαστε κάτι το ξεχωριστό για τον κόσμο.
Ίσως βέβαια και τα τόσα σκάνδαλα που είδαν το φως της δημοσιότητας όσον αφορά στο ποδόσφαιρο να ήταν οι υπαίτιοι να χαθεί το πάθος του κόσμου για το ποδόσφαιρο.
Μα πάντα υπήρχαν τα σκάνδαλα! Πιστεύω ότι ο κόσμος θέλει να δει την αγάπη των παιχτών προς την ομάδα και ελκυστικό ποδόσφαιρο και τότε θα τρέξει και πάλι με τον ίδιο ενθουσιασμό. Αν μιλήσουμε για την δική μου ομάδα, την Ομόνοια, πέρσι το καλοκαίρι στα ευρωπαϊκά παιχνίδια κατάφερε να πουλήσει 20 χιλιάδες εισιτήρια. Άρα, όταν ο κόσμος δει κάποια πράγματα όπως τα θέλει, πάλι θα τρέξει όπως παλιά με την ίδια αγάπη, πάθος και ενθουσιασμό. Επιμένω ότι είναι σημαντικό να νιώσει την αγάπη και τον σεβασμό των παιχτών προς την ομάδα. Επίσης η περισσότερη συμμετοχή Κύπριων παιχτών λειτουργεί πιστεύω θετικά. . Δεν γίνεται να βλέπεις μια ομάδα με 18 ξένους! Αν πάρουμε παράδειγμα την Barcelona οι μισοί είναι Ισπανοί! Μια ομάδα δεν μπορεί να αποτελείται από περισσότερους ξένους και λιγότερους ντόπιους!
Αυτά είναι διαχρονικά προβλήματα και πιστεύω ότι τώρα με την οικονομική κρίση, οι ομάδες έχουν αντιληφθεί τι γίνεται. Ο κόσμος αγαπά παθολογικά το ποδόσφαιρο, αλλά δεν θέλει να τον κοροϊδεύει κανένας!
Νικόλα εσύ νιώθεις ότι άξιζε η διαδρομή σου στο ποδόσφαιρο;
Καταρχάς να σου αναφέρω ότι έχω κάνει τιμητική και με την βοήθεια του φίλου και δημοσιογράφου Μιχάλη Γαβριηλίδη έχουμε εκδώσει ένα βιβλίο με τον τίτλο «Κατάθεση Ψυχής». Το ποδόσφαιρο είναι κάτι που το ζεις πολύ γρήγορα, η οποιαδήποτε πορεία του ποδοσφαιριστή είτε είναι σπουδαία, είτε όχι, λήγει γρήγορα. Θυμάμαι τον Σαβέβσκι που μας έλεγε «να απολαύσετε το ποδόσφαιρο διότι θα τελειώσει γρήγορα, θα είναι σαν όνειρο». Και κάποτε τον σκέφτομαι, σαν να τον ακούω τώρα να το λέει στην προπόνηση.. Είχε απόλυτο δίκαιο, το ποδόσφαιρο τελειώνει γρήγορα.
Τώρα για να απαντήσω στην ερώτηση σου, ναι φυσικά και άξιζε! Στο τέλος της ημέρας μένουν όλα τα ωραία τα όμορφα τα δύσκολα, το κλάμα, η χαρά… Τι να πρωτοθυμηθώ; Απλά ευχαριστώ τον Θεό που έζησα όλα αυτά.
Ρίσκαρες κάτι για χάριν της στρογγυλής θεάς;
Νομίζω ναι, όπως και οι περισσότεροι άλλωστε. Ίσως ένα από τα πολλά που ρίσκαρα ήταν το σχολείο. Η μπάλα μπήκε πάνω απ’ τα διαβάσματα. Αλλά δεν μετανιώνω. Νιώθω ότι κέρδισα κάτι σπουδαίο, την αγάπη του κόσμου, την υστεροφημία, περπατώ στο δρόμο σήμερα, 7 χρόνια μετά την αποχώρηση μου απ΄τα γήπεδα και έρχεται κόσμος να μου μιλήσει και να μου πει μια καλή κουβέντα. Για μένα αυτό είναι επιτυχία. Αυτό κέρδισα απ’ το ποδόσφαιρο. Ούτε μεγάλα ποσά, ούτε τίποτα άλλο, μόνο την αγάπη του κόσμου κάτι που θα με συντροφεύει μέχρι την μέρα που θα πεθάνω.
Εμπεριέχει βέβαια ένα είδος θλίψης το γεγονός ότι η καριέρα του ποδοσφαιριστή έχει μικρή διάρκεια. Στα 30-35 αναγκάζεται να σταματήσει.
Ναι, σωστά. Γι αυτό και πρέπει ο κάθε ποδοσφαιριστής όσο ψηλά κι αν φτάσει, να είναι προσγειωμένος.
Εσύ πως αντιμετώπισες το δικό σου τέλος στο ποδόσφαιρο;
Πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν πάρα πολύ δύσκολο για μένα να σταματήσω. Θυμάμαι λίγο πριν σταματήσω είχε ξεκινήσει μια νέα κατάσταση στην ομάδα, είχε έρθει ο Μιλτιάδης Νεοφύτου στην Ομόνοια, ήρθαν πολλά λεφτά. Ήμουν συναρχηγός και 32 ετών άρα μπορούσα να συνεχίσω ακόμη λίγο. Όμως, είχα και άλλα σημαντικά στην ζωή μου, την οικογένεια μου, το Δημοτικό Συμβούλιο Την δουλειά μου .Μια βδομάδα μετά που γεννήθηκε η κόρη μου, σταμάτησα. Φυσικά πρόλαβα να της αφιερώσω και ένα γκολ που ήταν και το τελευταίο της καριέρας μου… Κοίταξε, αν δεν έχεις κάτι άλλο να κρατηθείς, είναι δύσκολο να αποχωρείς απ’ το ποδόσφαιρο. Εγώ δόξα το Θεό, είχα την οικογένεια μου, την δουλειά μου και το ρόλο μου ως δημοτικός σύμβουλος. Επίσης, όταν είσαι στο ποδόσφαιρο δεν μπορείς να ασχολείσαι με άλλα πράγματα, το ποδόσφαιρο απαιτεί αφοσίωση και το 100% του εαυτού σου.
Φίλους από το ποδόσφαιρο απέκτησες;
Με τους συμπαίχτες μου, με τον Θεοδότου, τον Χάρη Νικολάου, τον Άκη τον Καϊάφα Ραουφμαν, Κοσλεη ,ο Μηνάς, Παπαιωάννου με τον Οκκά είμαστε φίλοι και κουμπάροι,. Ναι, φυσικά απέκτησα φίλους απ’ το χώρο του ποδοσφαίρου.
Ανέφερες το ρόλο σου ως Δημοτικός Σύμβουλος. Αλήθεια, το ότι ο κόσμος της πόλης σε έχει εκλέξει για δυο συνεχόμενες θητείες για να τον εκπροσωπείς στο Δημοτικό Συμβούλιο (στην Δημοτική Ομάδα του ΑΚΕΛ) πώς σε κάνει να νιώθεις;
Πάντα σε όποια θέση κι αν είσαι νιώθεις ένα είδος ευθύνης. Όταν μου έγινε η πρόταση, από το ΑΚΕΛ Λάρνακας, μου φάνηκε ενδιαφέρουσα. Σίγουρα αρκετός κόσμος της Ομόνοιας και της ΑΕΚ (της οποίας υπήρξα παίχτης πριν πάω στην Ομόνοια) και του ποδοσφαίρου γενικότερα στήριξε την υποψηφιότητα μου και έτσι εκλέγηκα. Δεν ήταν εύκολο από το ποδόσφαιρο να βρεθώ στο Δημοτικό Συμβούλιο και στην οικογενειακή επιχείρηση της συζύγου μου. Αλλά έμαθα να είμαι πειθαρχημένος και αφοσιωμένος σε ό,τι κάνω. Ίσως αυτά να είναι κάποια χαρακτηριστικά τα οποία κερδίζεις ή καλλιεργείς και μέσα από το ποδόσφαιρο. Πειθαρχία, αφοσίωση και προσανατολισμός στον στόχο. Να σου πω ένα παράδειγμα; Σε όλες τις συνεδρίες του Δημοτικού Συμβουλίου είμαι εκεί πριν απ’ την καθορισμένη ώρα. Όπως γινόταν και με τις προπονήσεις όταν ήμουν ποδοσφαιριστής, πήγαινα μισή ώρα πριν ξεκινήσει η προπόνηση! Και σήμερα στο ραντεβού μας για τη συνέντευξη ήρθα 15 λεπτά νωρίτερα απ’ την ώρα που καθορίσαμε! (Γέλια!)
Η οικογενειακή επιχείρηση της συζύγου σου είναι τα κτηματικά. Πόσο εύκολα ή δύσκολα είναι τα πράγματα τώρα με την οικονομική κρίση και ιδιαίτερα στη Λάρνακα όσον αφορά στο τομέα αυτό;
Η εταιρεία μας PANICOS LIVADIOTIS DEVELOPER είναι μια εταιρεία η οποία άντεξε στον χρόνο και τώρα σε καιρούς κρίσης είναι από τις πιο δυνατές στον κλάδο της κτηματαγοράς. Δύσκολες εποχές, αλλά μάθαμε στα δύσκολα και νομίζω θα βγούμε πιο δυνατοί από την κρίση όταν αυτή με το καλό τελειώσει. Η Λάρνακα προσφέρετε για επενδύσεις στα ακίνητα γιατί είναι μια πόλη με προοπτικέςφτάνει βέβαια οι αρμόδιοι να την δουν σαν τουριστικό , επενδυτικό προορισμό και όχι σαν προορισμό των βιομηχανικών αποριμμάτων.
Νικόλα, τι θα έλεγες ότι σε χαρακτηρίζει ως άνθρωπο;
Πολλά πράγματα! Ένα από αυτά είναι το πάθος. Πάθος για ό,τι κάνω! Ποδόσφαιρο, δημοτική ομάδα, κτλ. Αν κάτι δεν μου βγάζει πάθος, τότε το αφήνω, δεν ασχολούμαι!
Το Δημοτικό Συμβούλιο της Λάρνακας και ο Δήμαρχος καλούνται να έρθουν αντιμέτωποι με ιστορικά γεγονότα για τη πόλη. Αναφέρομαι βέβαια στην βιομηχανοποίηση του λιμανιού Λάρνακας η οποία παράνομα έχει ξεκινήσει (παράνομα λόγω της καταπάτησης Σύμβασης Άαρχους κτλ). Εσύ Νικόλα αντιλαμβάνεσαι ότι η Λάρνακα διανύει την κρισιμότερη καμπή στην ιστορία της;
Καταρχάς η δική μου δημοτική ομάδα έχει εκφραστεί ουκ ολίγες φορές για το βαρυσήμαντο αυτό ζήτημα, είτε μέσω επιστολών, είτε μέσω αρθρογραφίας στα ΜΜΕ, είτε σε δημόσιες συζητήσεις. Κατανοητό ότι θα ανοιχτούν 50 ή 100 θέσεις εργασίας, αν και μας μιλούσαν για 500-1000! Αλλά εμάς, πάνω απ’ όλα, μας ενδιαφέρει αν θα τεθεί σε κίνδυνο η ασφάλεια ή η υγεία μιας ολόκληρης πόλης. Πώς μπορούμε μέσα σε μια κατοικημένη περιοχή, δίπλα από τις καλύτερες μας παραλίες, να τοποθετούμε ένα βιομηχανικό λιμάνι με όλα τα συνεπακόλουθα του; Επίσης σε περίπτωση ατυχήματος τι θα γίνει; Δεν είμαι ειδήμων σε αυτά, αλλά κάποια πράγματα είναι ηλίου φαεινότερο! Δίπλα από σπίτια τοποθετούμε μια ωρολογιακή βόμβα; Γιατί να ρισκάρουμε τις ζωές των ανθρώπων; Γιατί με τόση επιπολαιότητα έγιναν όλα αυτά εν αγνοία του κόσμου της πόλης; Και εν αγνοία του Δημοτικού Συμβουλίου και του κόσμου της Λάρνακας!
Πέρσι τέτοιο καιρό το Δημοτικό Συμβούλιο, ο Δήμαρχος και άλλοι φορείς την πόλης είχαν πάει στον ΠτΔ για το θέμα αυτό.
H Δημοτική μου ομάδα ήταν ξεκάθαρη. Πηγαίναμε στον πρόεδρο με σκοπό να του επαναβεβαιώσουμε την απόφαση της επιτροπής ανάπτυξης της πόλης ότι δεν δεχόμαστε οτιδήποτε άλλο εκτός από την ενιαία ανάπτυξη του λιμανιού Μαρίνας. Αντί αυτού ο πρόεδρος αποφάσισε ετσιθελικά χωρίς εμάς για εμάς. Το χειρότερο είναι ότι δεν έγιναν ,οι απαραίτητες μελέτες.! Προχειρότητα σε όλο της το μεγαλείο!
Δεν μπορεί κανένας ΠτΔ, κανένας, να παίρνει τέτοιες αποφάσεις ρισκάροντας μια ολόκληρη πόλη και παραβιάζοντας νομοθεσίες, τη Σύμβαση του Άαρχους. Δεν έγιναν μελέτες, μετρήσεις, απαραίτητοι έλεγχοι! Προσευχόμαστε να μην γίνει κανένα κακό!
Ναι αλλά εσείς είστε το Δημοτικό Συμβούλιο!
Ναι, ένα δημοτικό συμβούλιο το οποίο ζει στο σκοτάδι και δεν ενημερώνεται! Αλλά επειδή αυτό είναι ένα ζήτημα το οποίο συζητάμε αυτές τις μέρες με την δημοτική μου ομάδα, δεν θα ήθελα να πω κάτι περισσότερο για την ώρα.
Εσύ Νικόλα ανέμενες ότι ο ΠτΔ θα συμπεριφερόταν με τέτοιο τρόπο στο Δημοτικό Συμβούλιο;
Φυσικά! Αφού ετσιθελικά είχε ήδη αποφασίσει για την Λάρνακα! Η μόνη περίπτωση για να μας άκουγε το Υπουργικό Συμβούλιο και ο ΠτΔ ήταν να δείξει πυγμή ο Δήμαρχος της πόλης και να φωνάξει ότι θα θέσουμε την υγεία και την ασφάλεια της πόλης πάνω από τους οποιουσδήποτε σχεδιασμούς. Δυστυχώς, όπως όλοι ξέρετε, αρχικά ο Δήμαρχος φαινόταν ότι ήταν μαζί μας, ότι ήταν κατά της βιομηχανοποίησης του λιμανιού της πόλης, αλλά μόλις βγήκε από το Προεδρικό άλλαξε γνώμη, με αποκορύφωση την γνωστή πλέον ατάκα του «μου άνοιξε τα μάτια ο ΠτΔ». Εξέφρασε προσωπική άποψη γιατί δεν είχαμε ποτέ απόφαση δημοτικού συμβουλίου για την βιομηχανοποίηση του λιμανιού.
Και επίσης άνοιξε και τον τάφο της Λάρνακας.
Δυστυχώς… Ο αγώνας βεβαίως συνεχίζεται.Αλλά ξανατονίζω, για να ξέρει ο κόσμος, ότι ακόμα αναμένουμε να γίνει μια συνεδρία του Δημοτικού Συμβουλίου για το θέμα! Δεν υπάρχει ενημέρωση και απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου. Αυτό να το ξέρει ο κόσμος κάθε φορά που μας βάζει όλους στο ίδιο καζάνι. Δεν αποφάσισε το Δημοτικό Συμβούλιο για την βιομηχανοποίηση του λιμανιού της πόλης, αντιθέτως κάποιοι αγωνιζόμαστε κατά! Αποφάσισε μόνος του ο ΠτΔ και ο Δήμαρχος της πόλης! Απλά και ξεκάθαρα!
Και βεβαίως σερβίρουν το παραμύθι για θέσεις εργασίας…
Μα είναι γελοίο να πιστεύει κάποιος ότι για 50-100 θέσεις εργασίας αξίζει να ρισκάρουμε τις ζωές και την ασφάλεια μιας πόλης! Επιπλέον, αν προχωρήσουμε σε τουριστική ανάπτυξη, με 3-5 ξενοδοχεία, δεν θα είναι περισσότερες οι θέσεις εργασίας; Δεν θα έχουμε και περισσότερο τουρισμό;
Ή μήπως έχουμε την ψευδαίσθηση ότι η βιομηχανοποίηση της πόλης δεν θα επηρεάσει τον τουρισμό της; Το όραμα της Λάρνακας ήταν ανέκαθεν η τουριστική ανάπτυξη, τον εφιάλτη της βιομηχανοποίησης εμείς δεν τον διανοηθήκαμε ποτέ!
Νικόλα αλήθεια, υπάρχει ελπίδα γι αυτή τη πόλη; Ή θα μπει η ταφόπλακα με την βιομηχανοποίηση του λιμανιού;
Δεν θα σου πω ψέματα Γιώτα! Τα πράγματα είναι τραγικά δύσκολα, ιδιαίτερα επειδή αυτοί που θα έπρεπε να θέσουν κόκκινες γραμμές και να υπερασπιστούν την πόλη κάνουν άλλα!
Δεν γίνεται να είσαι «Τουριστική Ανάπτυξη», «ΕΒΕΛ» και «Δημαρχείο» και να αποδέχεσαι για οποιουσδήποτε λόγους, έστω και τάχατες προσωρινά, την βιομηχανοποίηση της πόλης σου! Και τονίζω ότι δεν είναι θέμα αντιπολίτευσης, και ας ξεκολλήσουν κάποιοι από τα γνωστά τετριμμένα παραμύθια! Δεν είναι αντιπολίτευση, είναι το καλό της πόλης!
Ελπίδα θα υπάρξει όταν ο σκαλωτής επιτέλους ΘΑ βρεθεί στο ίδιο χαράκωμα και αγωνιστεί ενωμένος για το καλο αυτης της πανεμορφης πόλης που λέγεται Λάρνακα!
Τέλος, δεν μπορώ να μην το σχολιάσω, ήρθες στη συνάντηση μας με κουστούμι, αλλά χωρίς γραβάτα. Τελικά έχεις επηρεαστεί κι εσύ απ΄τον Αλέξη; (Γέλια)
Δεν συνηθίζω να φορώ γραβάτες, αλλά δεν είναι λόγω Αλέξη Τσίπρα, έτσι ήμουν πάντοτε. Ο Τσίπρας, αφού τον ανέφερες, προσπαθεί για το καλύτερο, αλλά είναι αρκετά δύσκολο να πετύχει πολλά εντός της ΕΕ.
Ελπίζω όμως ότι θα βρεθεί ένα plan Β και ίσως η Ελλάδα δείξει ένα δρόμο και στους άλλους λαούς και βεβαίως και σε εμάς εδώ στη Κύπρο. Κάποια στιγμή πρέπει να αλλάξει η κατάσταση και να λειτουργεί προς όφελος των λαών, να επέλθει μια νέα τάξη πραγμάτων που θα οφελεί τους πολλούς κι όχι τους λίγους. Μια νέα τάξη πραγμάτων η οποία επιτέλους θα είναι υπέρ των λαών!
