Γράφει ο David Fowles
david@skalatimes.com
Όλη μου την ζωή ένιωθα μόνος.
Ήξερα ότι είχα δίκαιο το πίστευα, το ήξερα, το ένιωθα. Αλλά, ήμουν μόνος. Ποιος θα με άκουγε;
Τόσοι με άκουγαν, αλλά ποιος θα με καταλάβαινε;
Λίγοι με καταλάβαιναν.
Αλλά αυτοί οι λίγοι δεν είχαν Θεό. Δεν με καταλάβαιναν, ήταν κομμάτι μιας νέας τάξης πραγμάτων. Ναι, από τότε.
Τώρα βλέπω κόσμο να αναρωτιέται….
Ο κόσμος αρχίζει να ξυπνά, να καταλαβαίνει και από μόνος του. |
Τι συμβαίνει; ρωτά.
Κάτι δεν πάει καλά, αλλά «εμείς πάμε καλά», «εμείς είμαστε καλά» λένε πολλοί από αυτούς και… γυρίζουν πλευρό.
Ο κόσμος όμως έχει γυρίσει άνω κάτω.
Ο κόσμος χρειάζεται μια…. επανάσταση.
Τώρα ξέρω ότι είχα δίκαιο, αλλά επίσης ξέρω ότι δεν ήμουν μόνος μου.
Κάπου πιο κάτω κάποια ψυχή ένιωθε και αυτή μόνη.
Κάποιος ένιωθε και ήξερε.
Τόσα χρόνια μετά, όλες οι ουλές της ψυχής μου αρχίζουν να γεμίζουν με ελπίδα. Ναι, υπάρχει ελπίδα.
Δεν είμαστε μόνοι μας.
Υπάρχει ζωή και αλλού.
Βλέπω ψηλά.
Ντρέπομαι.
Σκύβω το κεφάλι.
Όλες αυτές τις αμαρτίες τις έχει πληρώσει ήδη.
Έρχεται!
