Γράφει η Μαρία Παπαδοπούλου
(Οι ιστορίες της Μαρίας είναι ιστορίες της πόλης, των ανθρώπων της, δικά της αληθινά περιστατικά που αν τα δεις από μια άλλη οπτική γωνία μπορούν να σου διδάξουν πολλά. Η Μαρία γράφει τις ιστορίες της μέσα στο πράσινο λεωφορείο που παίρνει κάθε πρωί για να πάει στη δουλειά. Από Λάρνακα προς Λευκωσία)
Ανάσα…1..2..3..Ανάσα…
Καθυστέρησα να γράψω αυτή την ιστορία γιατί οι ανάσες μου ήταν διαφορετικές. Όμορφες, απλές σαν τους ανθρώπους που είναι στην ζωή μου. Που πάντα μου δίνουν την ενέργεια και την αγάπη τους και μου αρκεί για περνώ την κάθε δυσκολία και να πλημμυρίζω από ευτυχία.
Καθυστέρησα λίγο να γράψω αυτή την ιστορία μου γιατί μπήκε η Άνοιξη και πάντα τέτοια εποχή πρέπει να αφιερώνουμε χρόνο για να καθαρίζουμε τα ντουλαπάκια της μνήμης, να πετάμε στα σκουπίδια ότι δεν χρειαζόμαστε , να γυαλίζουμε τα ασημικά της ζωής μας και να ανοίγουμε τα παράθυρα για να μπει φρέσκος αέρας.
Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από το να μπαίνει στα πνευμόνια σου μια φρέσκια ανάσα , να καθαρίζεις τους καθρέφτες της ψυχής σου και να ανοίγουν τα παραθυρόφυλλα της καρδιάς σου… Γιατί τώρα ξέρεις , έχεις καταλάβεις τα πάντα και η πιο όμορφη στιγμή στην ζωή ενός ανθρώπου είναι όταν βλέπει την αλήθεια … Όποια κι αν είναι αυτή!
Γι’αυτό να προκαλείς την αλήθεια για να ξεμπερδεύεις …Μην φοβηθείς όσο άσχημη και αν είναι … Αυτό που θα καταφέρεις είναι να βγεις ανώτερος άνθρωπος και πολύ καλύτερος από ότι ήσουν παλιά.
Μετά από καιρό διαβάζεις τους ανθρώπους , νιώθεις ότι στο τέλος ότι πιο όμορφο και πιο αγνό είναι δίπλα σου. Αληθινοί Άνθρωποι, με Α κεφαλαίο.
Μην με ρωτήσεις για τους υπόλοιπους γιατί δεν χρειάζεται καν να ασχοληθείς.
Μικρότητες για ανασφαλείς και ανθρωπάκια που παλεύουν απελπισμένα για σημασία. Δεν είναι για εμάς.
Το αίσθημα της απελευθέρωσης από ότι μπορεί να σε βασάνιζε στο παρελθόν είναι ανεκτίμητο.
Αφήνεις πίσω τα καραγκιοζάκια της ζωής σου, τα βάζεις στο μαυροσάκουλλο και τα πετάς (ούτε καν στην ανακύκλωση), δεν αξίζουν ούτε μια ανάσα σου παραπάνω!
Η γιαγιά μου μου είχε πει κάποτε: Ποτέ μην συμβιβάζεσαι αγάπη μου για το λιγότερο από ότι αξίζεις, μου είχε πει η γιαγιά μου. Ο κόσμος τρομάζει με τους πραγματικά ασυμβίβαστους, με τους ανήσυχους. Μην σε νοιάζει για τα περίεργα βλέμματα , για το τι μπορεί να υποθέτουν. Λάθη θα κάνεις , θα πληγώσεις και εσύ αλλά πάντα θα νιώθεις το συγνώμη που θα λες. Αν είσαι αληθινός με τον εαυτό σου δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς. Η ηρεμία της ψυχής σου έρχεται την ώρα που γνωρίζεις ποιος είσαι και το αποδέχεσαι. Την ώρα που ολοκληρώνεσαι χωρίς να γυρεύεις κάποιον να γεμίσει τα κομμάτια που νομίζεις ότι σου λείπουν. Δύσκολο ταξίδι αλλά θα το κάνεις γιατί οφείλεις να μάθεις τον εαυτό σου.Όχι μόνο για εσένα αλλά και για τους γύρω σου. Δεν υπάρχει τίποτα πιο χειρότερο, τίποτα πιο επικίνδυνο από ένα άνθρωπο που έχει χάσει τον εαυτό του, που δεν μπορεί να αναγνωρίσει το ποιος πραγματικά είναι, που η ζωή τους καταντά μια γελοία παράσταση. Να προσέχεις μόνο από αυτούς τους ανθρώπους αγάπη μου, που στο σπίτι τους δεν έχουν ούτε ένα καθρέφτη για να μην βλέπουν το πως έχουν καταντήσει και για τους γύρω σου.
Τώρα πλέον χαμογελάς με όλη την καρδιά και την ψυχή σου.
Περήφανα δηλώνεις ότι οι πιο ωραίοι άνθρωποι είναι στην ζωή σου. Στους υπόλοιπους που δεν σεβάστηκαν τα στοιχειώδη απλά θα τους θυμίζεις για μια ζωή το πόσο μικροί ήταν!
Να θυμάστε οι πράξεις και η συμπεριφορά σας καθορίζουν το μέλλον σας και στο τέλος σε αυτή την ζωή ο καθένας παίρνει ότι του αξίζει…..και αυτό φίλε και φίλη μου δεν είναι απειλή, ούτε υπόσχεση, αυτό είναι κανόνας, απλός , λιτός και απαράβατος, σαν τους άγγραφους νόμους που πάντα βρίσκουν τρόπο και εκπληρώνονται.
Υ.Γ 1: 3.2.1 … Βαθιά Ανάσα … Ήρθε η Άνοιξη…. Έρχεται η Μαγεία να γεμίσει την ζωή σου… Αυτό που πάντα περίμενες… που πάντα ήσουν έτοιμος να δεχτείς .. γιατί πάντα το άξιζες!
Y.Γ 2: H φωτογραφία είναι Ανοιξιάτικη και πολύχρωμη, όπως την ανανεωμένη διάθεση μας!
Αφιερωμένο…στην “Ανοιξη”!
