Της Γιώτας Δημητρίου
Οι δολοφονικές πολιτικές της ΕΕ για τους μετανάστες είναι ο λόγος που το ναυάγιο που σημειώθηκε την Κυριακή 19 Απριλίου στα ανοικτά των ακτών της Λιβύης στοίχισε τη ζωή σε χίλιους περίπου ανθρώπους, είναι ο λόγος που τα ναυάγια με μετανάστες από την αρχή του χρόνου έχουν φτάσει στους 1.600 νεκρούς στη Μεσόγειο.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει συγκαλέσει έκτακτη σύνοδο κορυφής, αύριο Πέμπτη, ενώ ο γαλλικός Τύπος κάνει λόγο για μία «Ευρώπη χωρίς λύσεις» και απευθύνει έκκληση για κινητοποίηση.
Η μεσόγειος μετατρέπεται σε ένα απέραντο νεκροταφείο όταν άνθρωποι στην προσπάθεια τους να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο αύριο, μακριά από πολέμους και πείνα, βρίσκονται να βυθίζονται σε ναυάγια που βάζουν τέλος στις ζωές τους με τον πιο τραγικό τρόπο.
«Μια τραγωδία εκτυλίσσεται στη Μεσόγειο και, αν η ΕΕ και ο κόσμος συνεχίσουν να κλείνουν τα μάτια, θα κριθούν με τον χειρότερο τρόπο, όπως κρίθηκαν και στο παρελθόν όταν έκλεισαν τα μάτια τους σε γενοκτονίες, όταν οι βολεμένοι δεν έκαναν τίποτε», είπε αγανακτισμένος ο πρωθυπουργός της Μάλτας Τζόζεφ Μάσκατ.
Τα μάτια είναι κλειστά, τα μυαλά αποχαυνωμένα απ’ τα ΜΜΕ και το δράμα θα συνεχιζεται μέχρι τη μέρα που η ανθρωπότητα θα ξυπνήσει και θα καταλάβει πως μόνο όταν φτάσουμε στο σημείο ο ένας νοιάζεται για όλους και όλοι να νοιάζονται για τον ένα θα μπορέσει να αναγεννηθεί η ελπιδα και τότε μονο θα μας αξίζει να λεγόμαστε Άνθρωπο (με Α κεφαλαίο).
Μέχρι τότε, σκασκός οι ρήτορες, πολύ μιλήσατε!
Υ.Γ “Η Γερμανία και οι Ευρωπαίοι εταίροι της πρέπει να εντείνουν τις προσπάθειες για να αποτρέψουν τις ναυτικές τραγωδίες με μετανάστες στη Μεσόγειο,το χρωστάμε στους εαυτούς μας να κάνουμε περισσότερα. Θα κάνουμε τα πάντα για να αποτρέψουμε περισσότερα θύματα από το να χαθούν με τον πιο δραματικό τρόπο στο κατώφλι μας στη Μεσόγειο”, είπε η Μέρκελ…
ΜΗΝ ΜΕ ΦΩΝΑΖΕΙΣ ΞΕΝΟ
Επειδή άλλη μάνα με γέννησε
και σ’ άλλη γλώσσα άκουσες εσύ
τα όμορφα παιδικά σου παραμύθια…
μη με φωνάζεις «ξένο»
το ψωμί σου δε διαφέρει απ’ το δικό μου
το χέρι σου είναι όμοιο με το δικό μου,
σαν τη φωτιά καίει
και η δική μου φωτιά.
Γιατί λοιπόν με φωνάζεις «ξένο»;
Επειδή σ’ άλλους δρόμους βρέθηκα
και σ άλλο λαό γεννήθηκα
και άλλες θάλασσες γνώρισα
και απ’; αλλού σάλπαρα;
Αλλά το ίδιο άγχος κρύβουμε κι οι δυο
η ίδια εξάντληση
στην πλάτη μας βαραίνει,
αυτή που συντρίβει το κάθε θνητό
μέσ’ απ’ του χρόνου τα σκοτάδια
από τότε που σύνορα δεν είχαν τεθεί
κι ανάμεσά μας ακόμη δεν είχαν φθάσει
όσοι διχάζουν
και σκοτώνουν το φτωχό,
αυτοί που κλέβουν
και μοιράζουν ψέμματα,
αυτοί που εμπορεύονται κι εμάς
και θάβουν αδίστακτα τα όνειρά μας
όσοι εφεύραν αυτή τη λέξη
τη σκληρή: «ξένος».
Λέξη παγωμένη και γεμάτη θλίψη
που θυμίζει αλησμοσύνη κι εξορία.
Αν θέλεις το καλό μου να είσαι καλός
σταμάτα τώρα να με φωνάζεις «ξένο»
αν θέλεις, κοίταξέ με στα μάτια,
πιο πέρα απ’ το μίσος
ας φθάσει η ματιά σου,
ας ξεπεράσει φόβο, εγωισμό.
Για δες, άνθρωπος είμαι κι εγώ
Όχι, δεν είμαι «ξένος»!
– Άγνωστος μετανάστης
ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
Λαθεμένο μού φαινόταν πάντα τ’ όνομα που μας δίναν:
«Μετανάστες».
Θα πει, κείνοι που αφήσαν την πατρίδα τους. Εμείς, ωστόσο,
δε φύγαμε γιατί το θέλαμε,
λεύτερα να διαλέξουμε μιαν άλλη γη. Ούτε
και σε μιαν άλλη χώρα μπήκαμε
να μείνουμε για πάντα εκεί, αν γινόταν.
Εμείς φύγαμε στα κρυφά. Μας κυνηγήσαν, μας προγράψανε.
Κι η χώρα που μας δέχτηκε, σπίτι δε θα ‘ναι, μα εξορία.
Έτσι, απομένουμε δω πέρα, ασύχαστοι, όσο μπορούμε πιο κοντά
στα σύνορα,
προσμένοντας του γυρισμού τη μέρα, καραδοκώντας το παραμικρό
σημάδι αλλαγής στην άλλην όχθη, πνίγοντας μ’ ερωτήσεις
κάθε νεοφερμένο, χωρίς τίποτα να ξεχνάμε, τίποτα
ν’ απαρνιόμαστε,
χωρίς να συχωράμε τίποτ’ απ’ όσα έγιναν, τίποτα δε συχωράμε.
Α, δε μας ξεγελάει τούτη η τριγύρω σιωπή! Ακούμε ίσαμ’ εδώ
τα ουρλιαχτά που αντιλαλούν απ’ τα στρατόπεδά τους. Εμείς
οι ίδιοι
μοιάζουμε των εγκλημάτων τους απόηχος, που κατάφερε
τα σύνορα να δρασκελίσει. Ο καθένας μας,
περπατώντας μες στο πλήθος με παπούτσια ξεσκισμένα,
μαρτυράει την ντροπή που τη χώρα μας μολεύει.
Όμως κανένας μας
δε θα μείνει εδώ. Η τελευταία λέξη
δεν ειπώθηκε ακόμα.
– Μπ. Μπρέχτ, μετάφραση Μάριος Πλωρίτης, Θεμέλιο
