Υπάρχουν πολλοί λόγοι για μια συνέντευξη με αυτό το ταλαντούχο κορίτσι που αγαπά τη δουλειά της σαν να πρόκειται για προέκταση του εαυτού της. Η Ιωάννα Πολυνείκη θυμίζει ηρωίδα βικτωριανού μυθιστορήματος, τραβά το δρόμο του ονείρου της, της υποκριτικής, μαζεύει εμπειρίες, (σαν αυτές που αποκόμισε τα 10 χρόνια που εργαζόταν στην Αθήνα) και προχωρά πάντα με τον ενθουσιασμό που κουβαλούν μόνο όσοι έχουν αληθινό πάθος γι αυτό που κάνουν. Τραβά το δρόμο του ονείρου της ακόμη κι όταν η ζωή την πληγώνει με χτυπήματα κάτω απ’ την μέση! Με αφορμή το μιούζικαλ στο οποίο θα πρωταγωνιστεί, την ολοκλήρωση της νέας της ταινίας, την συμμετοχή της στη τηλεοπτική σειρά “7 ουρανοί”, αλλά και τον τερματισμό της συνεργασίας της με το θίασο του Θεάτρου Σκάλα, βρεθήκαμε για καφέ και κουβέντα με την ηθοποιό, σε μια από τις καφετέριες της πόλης της, της Λάρνακας, που τόσο αγαπά. Μιλήσαμε για όλα χωρίς κανένα φόβο και για πρώτη φορά εκμυστηρεύεται την πικρία της για τον τερματισμό της συνεργασίας της με το θίασο του θεάτρου Σκάλα. “Νιώθω πικρία! Με διακατέχει μια τεράστια απογοήτευση καθότι ξόδεψα την ψυχή μου, έδωσα όλο μου το είναι, σ’ ένα θέατρο που για μένα σήμαινε πολλά, αφού ήταν και κομμάτι της πόλης μου, και αυτό όχι μόνο δεν εκτιμήθηκε αλλά το ποδοπάτησαν”. Με την Ιωάννα μιλήσαμε για πολλά, σε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη που έχει αρκετούς λόγους για να συζητηθεί!
Της Γιώτας Δημητρίου
Ιωάννα Πολυνείκη, αυτό το διάστημα που και πώς σε βρίσκουμε;
Αυτή την εποχή είμαι σε διακοπές από τα γυρίσματα της τηλεοπτικής σειρά “7 ουρανοί” και είμαι σε μια φάση ήρεμη θα έλεγα.
Η συνεργασία με το ΣΙΓΜΑ και τη τηλεοπτική σειρά “7 ουρανοί” πως ήταν μέχρι στιγμής;
Δεν είχα καλύτερη τηλεοπτική συνεργασία! Δουλεύω με εξαιρετικούς συνεργάτες, επικρατεί απίστευτο φιλικό κλίμα, χωρίς άγχος, χωρίς ιδιαίτερη πίεση, πραγματικά ήταν η καλύτερη τηλεοπτική μου δουλειά όσον αφορά το κλίμα και τον επαγγελματισμό, μαζί βέβαια με την δουλειά που είχα κάνει παλαιότερα στο ΡΙΚ, την “Λίμνη” που ήταν επίσης μια εξαιρετική συνεργασία απ’ όλες τις απόψεις.
Φέτος ήταν η πρώτη φορά, μετά από μια πενταετία, που απέχεις απ’ το θέατρο. Ήταν δική σου συνειδητή επιλογή;
Είναι γεγονός ότι μετά από πέντε σχεδόν χρόνια στο Θέατρο Σκάλα έχω σταματήσει. Δεν ήταν δική μου επιλογή! Καθόλου δεν το θέλησα εγώ! Αν και τελικά μου έκανε καλό που σταμάτησα από το συγκεκριμένο θίασο, καθότι ένιωσα ανανεωμένη και με λιγότερο άγχος και πίεση. Παρόλα αυτά θεωρώ ότι θα έπρεπε να συμμετέχω στα πολιτιστικά της πόλης μου και με λυπεί το γεγονός ότι απέχω. Αλλά, τον συνδυασμό αυτό δεν θέλω να τον ξαναδοκιμάσω!
Τον συνδυασμό;
Εμού και του συγκεκριμένου θιάσου θεάτρου.
Διακρίνω μια πικρία, θες να πεις περισσότερα γι αυτό;
Ναι, καλά διακρίνεις. Νιώθω πικρία! Με διακατέχει μια τεράστια απογοήτευση καθότι ξόδεψα την ψυχή μου, έδωσα όλο μου το είναι, σ’ ένα θέατρο που για μένα σήμαινε πολλά, αφού ήταν και κομμάτι της πόλης μου, και αυτό όχι μόνο δεν εκτιμήθηκε αλλά το ποδοπάτησαν!
Μάλιστα! Θα έλεγες ότι αυτά υπάρχουν γενικότερα στον χώρο ή δεν θα ήθελες να το γενικεύσεις;
Νομίζω ότι μετά από 16 χρόνια στο χώρο αυτό (εργάζομαι από το 1999) με δουλειές σε Ελλάδα και Κύπρο, τέτοια κατάσταση δεν έχω ξανασυναντήσει!
Δόξα το Θεό, φάνηκα τυχερή και δούλεψα και αξιόλογες θεατρικές παραστάσεις και τηλεοπτικές σειρές, αλλά κάτι τέτοιο, όχι δεν μου ξαναέτυχε!
Υπάρχει συναγωνισμός στο χώρο βεβαίως, υπάρχουν οι φιλίες και οι αντιπάθειες, ιδιαίτερα στη Κύπρο που είναι μικρός τόπος, υπάρχουν τα περί συγγένειας -να δουλεύει κανείς με τους συγγενείς του κτλ, αλλά το τι βίωσα στο θίασο του Θεάτρου Σκάλα, δεν το έχω ξαναπεράσει! Βίωσα ένα ανταγωνισμό (όχι συναγωνισμό, αλλά ανταγωνισμό) πάρα πολύ άσχημο.
Φιλίες στο χώρο έχεις;
Φυσικά! Έχω πολύ γερές και αληθινές φιλίες απ’ τον χώρο! Έχουν περάσει χρόνια και δεν έχουν αλλοτριωθεί καθόλου μέσα στον χρόνο.
Παρακολουθώντας την πορεία σου, ξέρω ότι αγαπάς το θέατρο, το επιλέγεις.
Κοίταξε, το θέατρο ήταν πάντα η προτεραιότητα μου, ανέκαθεν. Ακόμη κι όταν ζούσα στην Αθήνα για μένα σημασία είχε η θεατρική δουλειά και μετά η τηλεοπτική. Από εκεί έμαθα να εκφράζομαι καλύτερα και να μεταφέρω περισσότερα συναισθήματα. Και η τηλεοπτική μου σχέση είναι πολύ αγαπησιάρικη, αλλά για μένα το θέατρο είναι κομμάτι της ύπαρξης μου.
Άρα να υποθέσω πως σου λείπει το θέατρο;
Φυσικά μου λείπει! Αλλά δεν θα μου λείπει για πολύ…..
Δηλαδή;
Αν και δεν μπορώ να πω πολλά προς το παρόν, έχω κλείσει συνεργασία σε μια δουλειά για τη νέα σεζόν που πιστεύω πως θα είναι το γεγονός της χρονιάς. Είναι κάτι που θα έχει έδρα τη Λευκωσία, θα είναι κάτι μεγάλο για τα κυπριακά δεδομένα, αλλά επειδή δεν έχει ακόμη ανακοινωθεί επίσημα, δεν μπορώ να πω περισσότερα για την ώρα. Θα είναι τεράστιος θίασος, μεγάλη παραγωγή, μιούζικαλ με γνωστούς και αξιόλογους συναδέλφους. Και χαίρομαι που θα δουλεύω με πολλούς συναδέλφους. Κουράστηκα να είμαι με 4-5 ίδια άτομα με τα ίδια και τα ίδια. Δεν μπορεί ο ηθοποιός να μην ανανεώνεται, να μην εξελίσσεται. Δεν μπορεί να εργάζεται συνέχεια στα ίδια και με τα ίδια 4-5 άτομα. Το γεγονός ότι τώρα θα έχω την ευκαιρία να εργαστώ με νέους συναδέλφους, με πολλούς και αξιόλογους, για μένα είναι ευλογία!
Πριν ένα μήνα ολοκληρώθηκαν και τα γυρίσματα μια ταινίας στην οποία πρωταγωνιστείς. Να πούμε λίγα λόγια;
Ναι, ήταν μια καταπληκτική εμπειρία, πρόκειται για ταινία μεγάλου μήκους, “Ροζμαρί” λέγεται. Ο σκηνοθέτης, κατάφερνε να βγάλει τα πάντα μέσα από το μηδέν! Το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι του Άδωνι Φλωρίδη, ο βασικός χαρακτήρας είναι ο Γιάννης Κόκκινος και επίσης παίζουν οι Νιόβη Χαραλάμπους, Αντρούλα Ηρακλέους, Αντρέας Βασιλείου, Γιόλα Κλείτου, Μάριος Ιωάννου και άλλοι.
Ο κινηματογράφος στη Κύπρο εδώ και 5-10 χρόνια ξεκίνησε να κάνει κάποια θαρραλέα βήματα νομίζω. Ποια η
γνώμη σου;
Για μένα η ταινία “Ροζμαρί” είναι η πρώτη μου κινηματογραφική δουλειά στη Κύπρο και η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους στη καριέρα μου. Συμφωνώ με αυτό που λες, υπάρχει μια έντονη εξέλιξη και πιστεύω πως δίνεται μεγαλύτερη σημασία και βλέπουμε και πολλές ταινίες μικρού μήκους να ξεχωρίζουν εντός κι εκτός Κύπρου. Είμαι αισιόδοξη ότι όσο περνά ο καιρός ο κυπριακός κινηματογράφος θα εξελίσσεται ακόμη περισσότερο.
Και βεβαίως πρέπει να αντιληφθούν οι ιθύνοντες και οι αρμόδιες αρχές ότι μέσα από μια κινηματογραφική ταινία η οποία γυρίζεται στη Κύπρο αυτόματα διαφημίζει την ίδια την Κύπρο αλλά και το επίπεδο του πολιτισμού της χώρας!
Βέβαια! Καταρχάς πρέπει να καταλάβουν οι ιθύνοντες ότι πρέπει να δοθούν κονδύλια και σημασία στο θέμα πολιτισμός. Είμαστε μια χώρα που παράγει ελάχιστο πολιτισμό! Είμαστε ακόμη στη νοοτροπία του club, της καφετέριας, της ταβέρνας και του έξω, αυτό είναι ο “πολιτισμός” μας! Το θέμα πολιτισμός και τέχνες θα έπρεπε να μας απασχολεί ιδιαίτερα. Έχω την εντύπωση ότι σε εποχές οικονομικής κρίσης ενεργοποιούνται και άλλοι μηχανισμοί μέσα μας και ευαισθητοποιούμαστε σε πολλά θέματα, ίσως και να αντιλαμβανόμαστε καλύτερα τι έχει αξία και τι όχι και αυτό από μόνο του οδηγεί στα μονοπάτια των τεχνών. Πιστεύω ότι οι τέχνες μπορούν να μας γιατρέψουν ψυχικά!
Τα δικά σου προσωπικά προβλήματα γιατρεύονται μέσα από το επάγγελμα σου;
Κοίταξε να δεις, είναι πλέον γνωστό ότι πέρασα και περνώ μια πολύ δύσκολη κατάσταση μέσα στην οικογένεια μου. Τελικά όμως, σε απίστευτα δύσκολες καταστάσεις δημιουργούνται μέσα μας κάποιοι μηχανισμοί που μας δίνουν δύναμη. Μια δύναμη που λες “αυτό μόνο απ’ τον Θεό μπορεί να έρχεται”. Όμως, αν δεν είχα καλούς συνεργάτες στη δουλειά μου (στη σειρά “7 ουρανοί”) δεν ξέρω πως θα τα κατάφερνα. Ο τρόπος με τον οποίο με αντιμετώπισαν ήταν βάλσαμο. Ήταν ότι πιο πολύτιμο. Με βοήθησαν να σταθώ στα πόδια μου με αξιοπρέπεια και γενναιότητα. Ήταν χάρις σε αυτούς που δεν επηρεάστηκε η δουλειά μου, αλλά αντίθετα έγινε η φυγή και το φάρμακο μου. Οι συναδέλφοι μου, οι άνθρωποι αυτοί στους οποίους οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ….Είμαι ευγνώμων γι αυτό. Η καλοσύνη τους, η διακριτικότητα τους, η κατανόηση που υπήρχε χωρίς να πούμε λέξη, ήταν ένα δώρο απ’ το θεό!
Είναι και δύσκολο το επάγγελμα του ηθοποιού. Ό,τι κι αν νιώθεις οφείλεις να υποκριθείς σε ό,τι προστάζει ο ρόλος…
Ναι, φυσικά. Μπορεί να πονείς και να πρέπει να γελάς ή το αντίθετο. Ακόμη κι αν είσαι ετοιμοθάνατος οφείλεις να αναστηθείς, να παίξεις τον ρόλο σου και να πεθάνεις μετά! Επίσης, είναι μια δουλειά που απαιτεί το μυαλό σου να είναι στη θέση του για να θυμάσαι τα λόγια σου και ο ψυχικός σου κόσμος να έχει ηρεμία για να μπορείς να αποδώσεις τα μέγιστα! Αλλά, επιμένω ότι -για μένα τουλάχιστον- είναι και ψυχοθεραπεία η δουλειά του ηθοποιού. Μέσα από ένα άλλο χαρακτήρα λυτρώνεσαι, βγάζεις συναισθήματα και θεραπεύεσαι ψυχικά.
Τα δέκα χρόνια που έχεις εργαστεί στην Αθήνα έχουν καθορίσει την επαγγελματική σου πορεία; Αν δηλαδή ξεκινούσες από την Κύπρο ίσως να ακολουθούσες άλλη πορεία;
Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήμουν αν τελειώνοντας τις σπουδές μου ξεκινούσα τα επαγγελματικά μου βήματα απ’ την Κύπρο. Αυτό όμως που ξέρω είναι ότι επέστρεψα στη Κύπρο με πολλά εφόδια στις αποσκευές μου, επειδή φάνηκα τυχερή και δούλεψα δίπλα από σπουδαίους ηθοποιούς που συνάμα ήταν και σπουδαίοι άνθρωποι.
Όπως;
Όπως ο Λάκης Κομνηνός και ο Κώστας Καζάκος που αν και ήμουν μαζί τους μια μόνο σεζόν ήταν σαν να είχα παρακολουθήσει άλλα πέντε χρόνια μαθήματα υποκριτικής δίπλα τους! Όπως ο Χρήστος Βαλαβανίδης, όπως ο Μανουσάκης ο οποίος εκείνο τον καιρό ήταν ο κορυφαίος στις τηλεοπτικές σειρές.
Αγαπημένος Κώστας Καζάκος! Θυμάσαι κάποιο περιστατικό με τον σπουδαίο αυτό Έλληνα ηθοποιό που να αξίζει να μοιραστείς μαζί μας;
Ναι….Θυμάμαι ότι για κάποιους συνεχόμενους μήνες είχαμε μείνει απλήρωτοι και υπήρχε μια αναστάτωση. Είχαμε τότε μαζευτεί όλοι οι νέοι ηθοποιοί για να δούμε πως θα το αντιμετωπίζαμε. Τότε ήρθε ο Κώστας Καζάκος και είχε προτείνει να μην μιλήσει κανείς απ’ τους νέους και ότι αυτός και ο Λάκης Κομνηνός, θα το αναλάμβαναν το όλο θέμα αναγκάζοντας την παραγωγή να μας πληρώσει, όπως κι έγινε. Αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ! Το ότι ενδιαφέρθηκε για τα δικαιώματα των νέων παιδιών, ηθοποιών, με τόση αλληλεγγύη και συναδελφικότητα! Αυτό για μένα είναι ήθος! Ένα ήθος που πρέπει να έχει ο ηθοποιός αν θέλει να είναι φως!
Όταν επέστρεψες στην Κύπρο είχαν εκτιμηθεί οι συνεργασίες σου αυτές στην Αθήνα;
Στη Κύπρο μόλις επέστρεψα με είχαν αντιμετωπίσει σαν μια νέα ηθοποιό. Αλλά, απ’ τις πρώτες δουλειές κατάλαβαν ότι είχαν να κάνουν με μια έμπειρη ηθοποιό, άλλωστε στην Αθήνα δούλεψα για δέκα ολόκληρα χρόνια! Αλλά να σου πω κάτι; Πιστεύω πως αυτό που είμαι θα υπήρχε, είτε εργαζόμουν στην Αθήνα, είτε όχι. Επίσης πιστεύω πως οι άνθρωποι που βρέθηκαν στον δρόμο μου θα έρχονταν έτσι κι αλλιώς.
Πιστεύεις στη μοίρα; Έτσι μου ακούγεται…
Πιστεύω πάρα πολύ πως η ζωή έχει δικούς της τρόπους και ότι κάποιος πάνω από εμάς παρακολουθεί και φροντίζει για τις ζωές μας.
Τέλος θα ήθελα να σε ρωτήσω από που αντλείς δύναμη Ιωάννα Πολυνείκη;
Μήπως απ’ τον έρωτα;
Απ’ τον έρωτα; Όχι, όταν είμαι ερωτευμένη δεν είμαι ήρεμη, άρα ούτε δυνατή! Ο έρωτας με αποδιοργανώνει, με πελαγώνει, με μπερδεύει, με αποσυντονίζει.
Αντλώ δύναμη απ’ την σχέση μου με τον Θεό, απ’ την πίστη μου, και από ανθρώπους που έχουν φύγει, όπως την γιαγιά μου που είναι σαν να είναι ένας Άγιος πλέον για μένα. Επίσης παίρνω δύναμη απ’ τους φίλους μου που είναι η περιουσία μου. Οι φίλοι μου είναι το μεγαλύτερο μου επίτευγμα. Επίσης απ’ την φύση, ιδιαίτερα τη θάλασσα την οποία λατρεύω, καθώς και από τον ήλιο. Όταν έχει ήλιο είμαι ευτυχισμένη! A! Και βεβαίως απ’ το σκυλάκι μου τον Ικέρ.
