Είναι ένα ταλαντούχο κορίτσι που έχει διαπρέψει ως ηθοποιός εντός και εκτός Κύπρου. Είναι απόφοιτος της Δραματικής σχολής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και έχει δίπλωμα στο κλασικό τραγούδι από το Ελεύθερο Ωδείο Αθηνών. Επίσης, είναι απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΑΠΘ, έχει Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Ειδίκευσης στο Θέατρο και την Εκπαίδευση από το Εθνικό & Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και σήμερα εκπονεί διδακτορική διατριβή γύρω από τον Σαίξπηρ.
Στην καλλιτεχνική της πορεία έχει δουλέψει στο θέατρο στην Κύπρο, στην Αθήνα και στην Ιταλία.
Έχει κάνει κινηματογραφικές και τηλεοπτικές δουλειές. Επίσης έχει συνεργαστεί με μουσικούς όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Χαράλαμπος Γωγιός κ.ά. και έχει τραγουδήσει έντεχνο, λαϊκό, ρεμπέτικο και κλασικό τραγούδι σε μουσικές σκηνές και θέατρα. Αν συνεχίσουμε να γράφουμε για το βιογραφικό της θα χρειαστούμε αρκετές σελίδες. Η Έλενα Χατζηαυξέντη εδώ και 9 μήνες ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. Τον Μάιο θα βρεθεί στη Κύπρο για μια ποιητική βραδιά την οποία διοργανώνει το Skala Times μαζί με το “Περί Τέχνης”, αλλά και για κάποιες παραστάσεις. Περισσότερα στην συνέντευξη που ακολουθεί.
Έλενα, μόνιμα πλέον στο Λονδίνο; Πώς είναι η ζωή σου, αλλά και η καριέρα 
σου στη Βρετανική πρωτευουσα;
Μόνιμα δεν ξέρω. Αυτή η λέξη, μου ακούγεται μερικές φορές ειρωνική σε σχέση με την εφήμερη ύπαρξή μας. Θα δείξει ο χρόνος, τί θα γίνει με το Λονδίνο. Για την ώρα θα μείνω. Ζω πολύ όμορφα σε αυτή την ποικιλόμορφη πόλη με τις δυσκολίες της αλλά και τις ευκαιρίες της. Είμαι εδώ 9 μήνες και έχουν συμβεί αρκετά καλά και υπάρχει μια ενδιαφέρουσα διαδρομή που με εξελίσσει προσωπικά και καλλιτεχνικά θεωρώ.
Στις 22 Αυγούστου μπήκα στο αεροπλάνο πλήρης, γεμάτη εικόνες και χορτασμένη από παραστάσεις, φίλους, αγαπημένους συγγενείς και χωρίς να αφήσω καμία εκκρεμότητα πίσω μου, πήρα μια βαθιά ανάσα και αναχώρησα. Έφτασα στο Λονδίνο ξημερώματα με δύο βαριές βαλίτσες. Με φιλοξενούσαν, στην αρχή, πολύ γενναιόδωρα σε ένα σπίτι μέσα στο δάσος. Δεν περίμενα ότι το Λονδίνο είναι μια τόσο πράσινη πόλη. Δεν το είχα αντιληφθεί. Την επόμενη μέρα, Κυριακή, έκανα την πρώτη μου βόλτα. Μετά ξεκίνησε η αναζήτηση σπιτιού, οι πρώτες βόλτες στα πιο διάσημα μέρη, επαφές με φίλους που ήταν ήδη στο Λονδίνο και γνωριμίες με καινούριους ανθρώποις πρόθυμους να με βοηθήσουν.
Ο πρώτος μου ρόλος προέκυψε την δεύτερη κιόλας εβδομάδα στο Λονδίνο. Συναντήθηκα για πρώτη φορά με τον Ελλαδίτη σκηνοθέτη, φίλο μιας φίλης, τον Χρήστο Ζαχαράκη, απλά για να μου δώσει κάποιες συμβουλές και μου πρότεινε τον ρόλο μιας παράξενης δολοφόνου στην ταινία του Olivias’s kick. Και έτσι κι έγινε.
Στη συνέχεια άρχισα να γνωρίζω σημαντικούς ταλαντούχους ανθρώπους από τα μέρη μας όπως τον Πάρη Ερωτοκρίτου, τη Χρύσω Χαραλάμπους, την Ελένη Κοκκή, τον Μιχάλη Κουλουμη και να σχεδιάζω μαζί τους παραστάσεις και συναυλίες.
Τον Νοέμβριο ήρθα στην Κύπρο να κάνω μια μικρή σε διάρκεια παράσταση, μέρος της διάλεξης του Γεώργιου Μπαμπινιώτη για τη γλώσσα στην ποίηση του Κώστα Μόντη, με τον Νίκο Ευαγγέλου. Mετά ξεκίνησα να κάνω εκπομπές στον LGR, το ελληνικό ραδιόφωνο του Λονδίνου.
Ακολούθησε το «Youkali» στην γκαλερί Andipa, μια παράσταση για την αναζήτηση της ευτυχίας που ήταν η πρώτη μου παράσταση στα αγγλικά.
Τον Φεβρουάριο έγιναν τα “Γράμματα στη Μητέρα”του Κώστα Μόντη στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννη στην Αθήνα, τον Μάιο προέκυψε η πρώτη μου συνεργασία με τον Μιχάλη Κουλουμή και τους αδελφούς Ζιάρκα στο Jamboree και η ηχογράφηση του αγαπημένου τραγουδιού του πατέρα μου «Ανδρονίκη».
Τώρα πρόβες για ένα κυπριακό παραμύθι που επέλεξε και διασκεύασε η Χρύσω Χαραλάμπους, που θα παρουσιαστεί τον Ιούνιο με μουσική και τραγούδι με το τρίο Μιχάλης Κουλουμής στο ελληνικό σχολείο Ashmole Academy. Επίσης ρεμπέτικες βραδιές και πολλά άλλα που βρίσκονται στα σκαριά.
Οι τόποι όπου διαμένεις παίζουν κάποιο ρόλο στην πορεία και εξέλιξη σου;
Ναι, πολύ. Θα έλεγα καθορίζουν την πορεία μου και την εξέλιξη μου. Είμαι όλα αυτά τα μέρη που έζησα. Είμαι η Κύπρος όπου μεγάλωσα, η Θεσσαλονίκη που σπούδασα, η Αθήνα και η Ιταλία που δούλεψα, το Παρίσι που περιπλανήθηκα, η Κύπρος όταν ξαναγύρισα και τώρα το Λονδίνο.
Κάθε τόπος νιώθω ότι με πλάθει. Μου δίνει άλλα στοιχεία και με εξελίσσει γιατί μου μαθαίνει κάτι που στο προηγούμενο περιβάλλον δεν υπήρχε. Και φυσικά οι άνθρωποι που συναντώ. Σε κάθε μέρος αγκαλιάστηκα από φίλους, με βοήθησαν άτομα που εμφανίζονται ξαφνικά στη ζωή μου, με στήριξαν, μου έμαθαν πολλά και με επηρέασαν.
Η Ελλάδα μου έμαθε το φως της ελληνικής σκέψης, την υποκριτική, την ελευθερία και τη γενναιοδωρία.
Η Κύπρος την αφοσίωση, την απλότητα, την αγάπη, τη φιλία.
Η Αγγλία την καθαρότητα του μυαλού, την συγκέντρωση και την αυτοδυναμία.
Και βέβαια νομίζω παίζει καθοριστική ρόλο η στιγμή, ο συγκεκριμένος χρόνος που συμβαίνει κάτι. Ωραίο ονόμαζαν οι αρχαίοι αυτό που είναι στην ώρα του, ούτε πιο νωρίς,ούτε πιο αργά. Και πολλά τέτοια ωραία συνάντησα στο δρόμο μου
Τι σε φέρνει τον Μάιο πίσω στη Κύπρο;
Πολλά. Ας τα πάρω με τη σειρά: Την Παρασκευή 22 Μαϊου θα τραγουδήσω με την Παιδική χορωδία του Δήμου Λάρνακας με μαέστρο τον Νίκο Ευαγγέλου στο Δημοτικό θέατρο Λάρνακας στις 20.00 το βράδυ που διοργανώνει ο αντικαρκινικός σύνδεσμος Κύπρου για τα 90 χρόνια του Μίκη Θεοδωράκη με σολίστ τον Παναγιώτη Πετράκη.
Στις 26 Μαίου, Τρίτη θα απαγγείλω ποιήματα από την ποιητική συλλογή “Η Φυγή” της Γιώτας Δημητρίου στο Περί Τέχνης στη Λάρνακα. Μια βραδιά αφιερωμένη στην ποίηση.
Και 28 και 29 Μαΐου στις 20.30 στο Κέντρο Τεχνών Κάνθου η μουσική παράσταση “Τίκι Τακ”. Μια παραγωγή του Ιδρύματος Τηλέμαχος Κανθος που είχε γίνει και πέρσι με μεγάλη επιτυχία. Η παράσταση διαπραγματεύεται την αναζήτηση του έρωτα με άριες και τραγούδια από όπερα, οπερέτες, μιούζικαλ σε πολλές γλώσσες.
Εσένα ποια είναι η σχέση σου με την ποίηση; Τι σημαίνει για σένα ποίηση;
Η σχέση μου με την ποίηση είναι πολύ παλιά, βαθιά και απαραίτητη, που μέσα στα χρόνια κατάλαβα πόσο ανάγκη την έχω και πώς μπορεί να είναι η καλύτερη μου φίλη. Πολλές φορες έχω νιώσει ότι στις πιο δύσκολες στιγμές μου η ποίηση με κράτησε από το χέρι, μου έδωσε δύναμη, επιβεβαίωσε μια απόφαση μου και φίλτραρε τις άχρηστες φωνές στο μυαλό μου.
Για μένα ποίηση είναι η απόλυτη ισορροπία ελευθερίας και μέτρου. Ελευθερία των λέξεων με μέτρο την αρμονία. Η ποίηση μιλάει κατευθείαν στις αισθήσεις γι αυτό και οι περισσότεροι άνθρωποι όταν βρίσκονται σε στιγμές που οι αισθήσεις τους είναι ενεργοποιημένες γίνονται ποιητές, όπως όταν είμαστε ερωτευμένοι ή όταν θρηνούμε ή όταν χαιρόμαστε τη ζωή. Η ποίηση μπορεί να πει το ανείπωτο των συναισθημάτων μας, του μυστηρίου του κόσμου, της πραγματικής αλήθειας της ύπαρξης και φυσικά μπορεί να γίνει τρόπος ζωής.
Δηλαδή να μπορώ να δω τις λεπτομέρειες του κόσμου, να δίνω σημασία στις αποχρώσεις της καθημερινότητας, στη σοφία του σώματος μου και του σύμπαντος. Αυτό αμέσως δίνει δύναμη στον άνθρωπο να ζει.
Κι όμως οι άνθρωποι αγνοούν τι μπορεί να τους προσφέρει η ποίηση και μάλιστα σχεδόν τη φοβούνται. Τελευταία μου συνέβει ένα περιστατικό που με έκανε να πω: “Μα γιατί οι άνθρωποι τρέμουν τόσο την ποίηση;”. Θα κάνω σκέφτηκα μια παράσταση για τον τρόμο της ποιήσεως. Εγώ το είπα έτσι σχεδόν στα αστεία αλλά μετά από μια μικρή έρευνα που έκανα ανακάλυψα πως υπάρχει φοβία για την ποίηση όπου κάποιοι στο άκουσμα της λέξης ποίησης ή στο άκουσμα ενός ποιήματος αγχώνονται, ιδρώνουν και αναπνέουν δύσκολα. Αυτό στα αγγλικά λέγεται metrophovia. Οι λόγοι είναι ότι θεωρούν την ποίηση κάτι δυσνόητο που τους ξεπερνά και δεν μπορούν να το ελέγξουν.
Αυτό ευθύνεται πιστεύω αρχικά στον τρόπο που διδάσκεται η ποίηση στο σχολείο και στη συνέχεια ο τρόπος που παρουσιάζεται η ποίηση, σαν κάτι αγείωτο και όχι σαν κάτι αληθινό, απτό και πραγματικό. Έχω κάνει παραστάσεις με δύσκολους ποιητικούς μονολόγους και από την εμπειρία μου θα έλεγα ότι ο κόσμος αν ακούσει την ποίηση ειπωμένη με βαθύ και απλό τρόπο ενθουσιάζεται και συγκινείται. Βέβαια αυτό που προτείνω είναι δύσκολο και απαιτεί ώρες δουλειάς από τον ερμηνευτή και δεν είναι πάντα εφικτό να το πετύχει, αλλά όταν συμβαίνει είναι μαγικό.
Τι να περιμένουμε να δούμε και να ακούσουμε στις 26 του Μάη στην ποιητική
βραδιά στη Λάρνακα;
Θα έλεγα μια ποιητική παράσταση με πρωταγωνίστρια ένα κορίτσι που μονολογεί, θυμάται, απορεί, τραγουδά και αναρωτιέται και στη συνέχεια μια συζήτηση για το τι είναι ποίηση μέσα από δοκίμια του Γερμανού ποιητή Ράινερ Μαρία Ρίλκε από το βιβλίο του “Γράμματα σε ένα νέο ποιητή”.
Η ηρωίδα ευάλωτη και ονειροπόλα, έχοντας πρότυπα τη Σταχτοπούτα και τον μικρό πρίγκιπα γράφει απογοητευμένη για κάτι που δεν άνθισε, δεν ολοκληρώθηκε ή ούτε καν σχεδόν άρχισε. Θεωρώ ότι το κεντρικό θέμα της «Φυγής» είναι ο έρωτας που παύει να είναι έρωτας και γίνεται φυγή, δηλαδή φόβος. Κάτι που συναντάμε συχνά πια, όπου πολλοί μετράμε με το σταγονόμετρο πόσο θα δώσουμε και πόσο θα αφεθούμε. Ετεροχρονισμένα συναντιόμαστε, δεν επικοινωνούμε και χωρίζουμε χωρίς να έχουμε τολμήσει να συναντηθούμε ποτέ.
Η Γιώτα Δημητρίου στη πρώτη της ποιητική συλλογή γράφει ποιήματα με ένα σύγχρονο τρόπο λέγοντας τα πιο ρομαντικά πράγματα με ένα ύφος σχεδόν επιθετικό. Αυτό έχει πολύ ενδιαφέρον. Τα ποιήματα της τα συνέδεσα με κάποια τραγούδια μελοποιημένη ποίησης Γκάτσου και Λαπαθιώτη που έχουν να κάνουν με το ανεκπλήρωτο και την ατέρμονη αναζήτηση του ανθρώπου για τον αριθμό δύο- τη δυάδα, την συντροφικότητα.
Μετά θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό για το πως αντιλαμβάνεται την ποίηση αλλά και πως μπορεί κάποιος να γράψει ποίηση.
Η ποιητική συλλογή έχει τίτλο “Η Φυγή”. Για σένα τι σημαίνει φυγή και ποιες ήταν οι δικές σου μεγαλύτερες φυγές;
Φυγή για μένα σαν λέξη έχει και κίνηση και ακινησία. Φυγή από αυτό που θέλω πραγματοποιείται όταν δεν το κυνηγήσω, δεν το διεκδικήσω, δεν το ακολουθήσω αλλά και αν κινηθώ πως την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Άρα είναι και κίνηση και ακινησία.
Πιστεύω άλλο φυγή και άλλο απόδραση προς κάτι πιο ελεύθερο.
Η φυγή εμπεριέχει μια δειλία ενώ το να φεύγω περήφανα και ακαριαία έχει δύναμη.
Οι μεγαλύτερες μου φυγές είναι θεωρώ οι στιγμές που φεύγω από μένα, ξεχνάω τι θέλω, ποια είμαι και βασανίζομαι σε ένα αγχωτικό “τίποτα.” Δυστυχώς είναι πολλές αυτές οι φυγές αν και προσπαθώ πεισματικά να τις μειώσω.
FB Event για την ποιητική βραδιά : https://www.facebook.com/events/1621155081459236/
