Δε μπορεί, κάπου θα την έχεις ακούσει τη φράση “ειναι από καλή πάστα” ή το αντίθετο, “είναι από κακή πάστα”.
Δεν θέλω σύγχυση μεταξύ πάστας και κάστας, είναι κομματάκι διαφορετικά. Στο πρώτο εννοούμε το υλικό της προσωπικότητας και στο δεύτερο την κοινωνική ταξινόμηση.
Η λεγόμενη λοιπόν πάστα του καθενός είναι αυτή που καθορίζει τις πράξεις και τα λόγια του. Την ίδια του την πορεία βρε αδελφέ. Μπορεί βεβαίως να ξεγελαστείς για την πάστα κάποιου, ιδίως αν έχει ταλέντο στην υποκρισία. Μα υπάρχει ένας άγραφος νόμος που επιμένει πως η πάστα του καθενός κάποια στιγμή φαίνεται τόσο κραυγαλέα που ούτε Θεοί, ούτε δαίμονες μπορούν να την κρύψουν.
Έχω δε την εντύπωση πως σε δύσκολες κοινωνικά και οικονομικά εποχές, σαν αυτή που διανύουμε, οι πάστες των ανθρώπων ξεσκεπάζονται με μεγαλύτερη ευκολία.
Moυ έλεγε λοιπόν η Ρίκα πως η προσωπικότητα μας ολοκληρώνεται κάπου εκεί στα 4.
Σκέψου, 4 ετών ολοκληρώνεται η προσωπικότητα. Ό,τι έγινε, έγινε!
Βεβαίως σε αυτό συμβάλλουν (θετικά ή αρνητικά) οι γονείς μας και το περιβάλλον στο οποίο ζούμε.
Δεν ξέρω τι λέει η επιστήμη της ψυχολογίας, αλλά έχω την πεποίθηση πως τα παιδιά περισσότερο από κάθε άλλο χρειάζονται γονείς να τα αγαπούν, να τα ενθαρρύνουν και να τα εμψυχώνουν. Αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Πολλές φορές τα τραυματισμένα παιδιά γίνονται οι αυριανοί κομπλεξικοί πολίτες, αυτοί που κουβαλούν κακίες και υποκρισίες, που συγκαταλέγονται στην ομάδα ανθρώπων με…. άσχημη πάστα.
Ο Άλφρεντ Αντλερ (γεννημένος το 1870, πέθανε το 1937) ήταν Αυστριακός ιατρός 
ψυχολόγος και ιδρυτής της σχολής της ατομικής ψυχολογίας.
“Η σχέση με τον πατέρα του ήταν ιδιαίτερα στενή και τρυφερή και τον θυμόταν πάντα να του λέει στους περιπάτους τους στα πάρκα της Βιέννης: «Άλφρεντ, μην είσαι ευκολόπιστος». Πράγματι, διερευνούσε πάντα επισταμένα οποιαδήποτε δήλωση ή πληροφορία πριν την δεχτεί χωρίς καμία αμφιβολία. Μια άλλη ανάμνηση από την παιδική του ηλικία, την οποία του άρεσε να διηγείται σε παιδιά που αντιμετώπιζαν προβλήματα στο σχολείο, ήταν σχετική με τη σχολική του απόδοση. Επρόκειτο για μια χρονιά κατά την οποία είχε πράγματι χάσει το ενδιαφέρον του για το σχολείο και είχε επίσης αποτύχει και στο μάθημα των μαθηματικών. Ο δάσκαλός του συνέστησε στον πατέρα του να τον στείλει για μαθητεία σε κάποιον υποδηματοποιό καθώς έκρινε ότι θα ήταν δύσκολο να καταφέρει ακόμη και να αποφοιτήσει από το σχολείο. Ο πατέρας του μόνο γέλασε όταν το άκουσε αυτό και εξέφρασε αποδοκιμασία για τα λόγια του δασκάλου, λέγοντας στο γιο του: «Και τί σε κάνει να πιστεύεις πως ο δάσκαλός σου έχει δίκιο;» Ο Άλφρεντ πήρε θάρρος και υπερηφάνεια από τη στάση του πατέρα του και αποφάσισε να δείξει στο δάσκαλό του τι μπορούσε πραγματικά να κάνει. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα κατέβαλλε όλες του τις δυνάμεις για να αναπληρώσει τα κενά και σχεδόν έγινε πρώτος στην τάξη του στα μαθηματικά. Έκτοτε δεν αντιμετώπισε ξανά δυσκολίες στην απόδοσή του στο σχολείο.
Τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε από νεαρή ηλικία τον έκαναν να «ανακοινώσει» σε ηλικία μόλις τεσσάρων ετών την απόφασή του να γίνει γιατρός για να μπορέσει να αντιμετωπίσει και να πολεμήσει θανατηφόρες ασθένειες”.
Tα παιδιά του σήμερα είναι οι ενήλικοι πολίτες του αύριο, οι ενήλικοι πολίτες του σήμερα είναι τα παιδιά του χθες.
Η πάστα των ανθρώπων ορίζει σε μεγάλο βαθμό την εξέλιξη της ανθρωπότητας.
Εσύ τι παιδικά χρόνια είχες και τι πάστα ανθρώπου είσαι σήμερα;
Κι εσύ τι γονιός είσαι και τι παιδιά θα παραδώσεις στη κοινωνία αύριο;
Η πάστα των ανθρώπων, πιο σημαντική κι απ’ τα πλούτη κι απ’ τα πτυχία τους. Λένε.
