Γράφει η Μυράντα Ορθοδόξου
Η έναρξη των 20χρονων του Rock Wave Festival της Αθήνας εορτάστηκαν όπως τους άξιζε: σαν ένα τεράστιο εντυπωσιακά τρελό πάρτι γενεθλίων!
Ακόμα να πιστέψω, όχι τόσο το ίδιο το γεγονός όσο, το θέαμα που απολαύσαμε! Περίμενα βέβαια ένα σόου ανάλογο του ονόματος του Robbie Williams, αλλά με μια επιφύλαξη για να είμαι ειλικρινής. Να μωρέ… είναι που πέρασαν τα χρόνια και δεν είμαι πια η 13χρονη έφηβη που κρεμούσε αφίσες στον τοίχο του δωματίου και τσίριζε με κάθε ρεφραίν που έπαιζε στο ραδιόφωνο. Κι από την άλλη είναι και τα χρόνια, οι καταχρήσεις κι όλα τα άλλα που βαραίνουν πλέον στην πλάτη του καλού μας Robbie Williams. Κι όμως…διαψεύστηκαν όλες μου οι επιφυλάξεις πανηγυρικά!
Μετά από ένα μεγάλο- βαρετό κι ασήκωτο- απόγευμα στο «περίμενε τον καλλιτέχνη», μετά
από τον ιδρωμένο ποδαρόδρομο, το πηγαινέλα δεξιά αριστερά επιτέλους σκοτείνιασε για τα καλά και πλησίασε η ώρα. Και όσο πλησίαζε ευχόμουν να μας αποζημιώσει για όλη αυτήν την καυτή αναμονή. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΦΙΛΕ! Η γνώριμη αγορίστικη φωνή από τον (40άρη πια) Robbie μας συστήνεται- με το χαρακτηριστικό, αθυρόστομο και παιδικά αγαπησιάρικο ύφος «HELLO ATHENS! I’M ROBBIE WILLIAMS AND FOR THE NEXT TWO HOURS YOUR ASSES ARE MINE». Κύματα ενέργειας, το σαρδόνιο χαμόγελο με το πονηρό βλέμμα σε μεγάλες οθόνες να ξεσηκώνει κάθε κύτταρο εφηβικής ενέργειας που είχε ξεχαστεί στις σκονισμένες γωνιές του εγκεφάλου μας! Ένα κοινό, περίπου στις 40 000, που έμοιαζε ακόμα μουδιασμένο από το θέαμα και αποχαυνωμένο από την καταιγιστική παρουσία του τυπάκου που βρισκόταν πάνω- κάτω δεξιά- αριστερά στη σκηνή. Με απίστευτη ευκολία, ερχόταν σε επικοινωνία με ένα κοινό χιλιάδων θεατών που στο τέλος ταρακουνιόταν στους ρυθμού, ενός αιώνια αεικίνητου τρελοεγγλέζου! Ο ίδιος και πάλι δε σταματούσε να μας προκαλεί και να μας παρασύρει μαζί του είτε τραγουδιστικά, είτε μουσικά, είτε πειράζοντας, κολακεύοντας και περιπαίζοντας. Όλοι εμείς, μαγνητισμένοι στον ρυθμό του!
Προσεγμένα σκηνικά, αντιπροσωπευτικά μιας αξιοπρεπούς αγγλικής παραγωγής, που δεν είδαμε ξανά σε ανάλογα σόου εντός Ελλάδας, και ίσως δε θα ξαναδούμε!
Συγκινητικά όμορφη η παρουσία του πατέρα του στη σκηνή και το τραγούδι που μοιράστηκαν «To be a better man» καθώς συνόδευε με την κιθάρα ο Robbie.
Η ερμηνεία του «Bohemian Rhapsody» με τους Queen σε φόντο και την αφιέρωση στον Φρέντυ Μέρκιουρι ήταν ίσως η δυνατότερη στιγμή της βραδιάς. Ίσως όμως να ήταν και το θεαματικό κλείσιμο με το κλασικό πλέον «Angels» υπό τη συνοδεία πυροτεχνημάτων και των χαζών 40 000 χαμόγελων μας!
Μοναδική εμπειρία και τα λόγια είναι κάτι περισσότερο από περιττά!
