Γράφει η Μαρία Παπαδοπούλου
(Οι ιστορίες της Μαρίας είναι ιστορίες της πόλης, των ανθρώπων της, δικά της αληθινά περιστατικά που αν τα δεις από μια άλλη οπτική γωνία μπορούν να σου διδάξουν πολλά. Η Μαρία γράφει τις ιστορίες της μέσα στο πράσινο λεωφορείο που παίρνει κάθε πρωί για να πάει στη δουλειά. Από Λάρνακα προς Λευκωσία)
Σύμφωνα με το Wikipedia οι ιπποπόταμοι είναι μεγάλα φυτοφάγα θηλαστικά της οικογένειας των ιπποποταμιδών, που ζουν στην Αφρική. Έχουν μήκος 3,5 μέτρα και 1,5 μέτρα ύψος στο ακρώμιο, και θεωρούνται, μαζί με το λευκό ρινόκερο τα μεγαλύτερα στεριανά ζώα μετά τον ελέφαντα (οι γνώμες των ειδικών διίστανται ως προς το ποιο από τα δύο είναι μεγαλύτερο).
Α! και χορεύουν…. Μπαλέτο !
Φυσικά το τελευταίο δεν το γράφει πουθενά σε καμιά εγκυκλοπαίδεια αλλά πριν προλάβετε να πείτε ότι “την κακομοίρα την πείραξε η ζέστη ή την δάγκωσε μολυσμένο κουνούπι” (must happening του φετινού καλοκαιριού στην πόλη μας) διαβάστε την ιστορία.
Σε μια μικρή παραλιακή πόλη κάπου στην Μεσόγειο εκατοντάδες κοπέλες ξέρουν τουλάχιστον ένα ιπποπόταμο που χορεύει μπαλέτο εδώ και χρόνια κρατώντας το βάρος του χρόνου που μετράει . Δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες, μέρες, εβδομάδες, μήνες, χρόνια.
POSITION
Σε μια αίθουσα μπαλέτου χορεύει με τις υπόλοιπες μπαλαρίνες οι οποίες κοιτάνε μια εκείνον και μια την δασκάλα τους που τους μαθαίνει πώς να έχουν μια σωστή position , να κινούνται με χάρη και να έχουν ρυθμό καθώς μετράνε τις κινήσεις μέχρι το 8 . Στην τέχνη του χορού εξάλλου το σώμα είναι το εργαλείο και η κίνηση το μέσο έκφρασης.
PLIE
Στο πλιέ αρχίζουν οι κινήσεις να γίνονται πιο εκφραστικές και η δασκάλα επιμένει να μεταδώσει στις μπαλαρίνες κάθε ηλικίας την ομορφιά του μπαλέτου μαζί με την πειθαρχία , την χάρη και την κομψότητα που πάντα πρέπει να ακολουθούν μια κοπέλα. Να νιώσουν την μαγεία και τον ρομαντισμό που διακατέχει το μπαλέτο και να κατανοήσουν ότι ακόμα και ο χορός στις μύτες των ποδιών (point dancing ) δηλώνει το ανασήκωμα από την πραγματικότητα στην διάσταση ενός υπερφυσικού κόσμου όπου οι κοπέλες χορεύουν με απίστευτη χάρη στα δάκτυλα των ποδιών.
Πρίμες μπαλαρίνες είναι σίγουρο ότι δεν μπορούν να γίνουν όλες. Μια μικρή μερίδα θα γίνονταν αλλά αυτό δεν είναι το νόημα της ιστορίας. Η πραγματική ουσία είναι όλες οι μπαλαρίνες φεύγοντας και κλείνοντας την πόρτα της σχολής αφήνοντας πίσω την κυρία δασκάλα και τον… ιπποπόταμο, να μη είχαν μόνο την ομορφιά , υγεία και χάρη του σώματος αλλά την καλοσύνη της ψυχής και την ισορροπία του πνεύματος. Πραγματική μαγεία.
PIROUETTA
Ο χρόνος πέρασε , εκατοντάδες μπαλαρίνες πέρασαν μπροστά από τον ιπποπόταμο με την τουτού αλλά ο χρόνος δεν τον είχε πειράξει παρόλο που στο συνεχές ανασήκωμα στα δάκτυλα των ποδιών τον μετράει .
Σαν μια από τις εκατοντάδες μπαλαρίνες που πέρασαν από την σχολή, μπήκα ξανά στην αίθουσα με τον τεράστιο καθρέφτη, τις ξύλινες μπάρες, το μουσικό κουτί στην γωνία και τον ιπποπόταμο.
Ο χρόνος πέρασε αλλά είναι περίεργο το πώς η δασκάλα μας έμεινε η ίδια σαν να ο χρόνος να μην μέτρησε σαν και ποτέ μας δεν θα την δούμε με άλλο μάτι πέρα από αυτό που την κοιτάγαμε όταν ήμασταν μικρές.
Μεγαλώσαμε με την δασκάλα μας και τον ιπποπόταμο με την τουτού. Και μεγαλώσαμε όλοι μαζί, μάθαμε όλοι μαζί, γελάγαμε, θυμώναμε ουρλιάζαμε και από μικρά παιδάκια με τις πολύχρωμές τουτού περάσαμε στην δύσκολη εφηβεία και στο τέλος τα καταφέραμε.
Να γίνουμε πρίμες μπαλαρίνες στην ζωή μας, να αγαπάμε τον χορό και την μαγεία του.
Είναι δύσκολο να βάλεις σε σειρά λέξεις και φράσεις όταν υπάρχει μια συνεχής εναλλαγή αναμνήσεων και συναισθημάτων.
Γυρνάνε στο μυαλό σαν μια τέλεια πιρουέττα με την συνοδεία μιας κλασσικής μελωδίας και γλυκείας νοσταλγίας μιας άλλης εποχής.
Ο χρόνος πέρασε μέσα από χιλιάδες παραστάσεις και πρόβες.
Για μια παράσταση οι πρόβες χιλιάδες.
Πρόβες σε ένα αμφιθέατρο μέσα στο λιοπύρι και την δασκάλα να επιμένει, να φωνάζει και να αναζητεί την τελειότητα.
Φώτα, πολύχρωμα κοστούμια, σκηνικά, μικρές και μεγάλες μπαλαρίνες στις θέσεις του, χορός, κίνηση, έκφραση, μαγεία.
Χαμόγελα.
Υπόκλιση
Αφιερωμένο στην δασκάλα μας, Φαίδρα Καραβοκύρη που αν μην τι άλλο είναι η αιτία που μάθαμε να κάνουμε άψογα και με χάρη «πιρουέτες» και να είμαστε «φίνες μπαλαρίνες» στην μοναδική παράσταση της ζωής μας.
Χειροκρότημα
Την Τρίτη 23 Ιουνίου στο Παττίχειο Αμφιθέατρο ο ιπποπόταμος για ακόμα μια φορά θα είναι πίσω στα παρασκήνια με την τουτού να κοιτάει περήφανος όλες τις μπαλαρίνες- ίσως λίγο περισσότερο αυτές που θα επιστρέψουν μόνο για μια βραδιά για να του θυμίσουν το πόσο ωραία πέρασαν 262.974 ώρες, 10.957 μέρες, 1.565 εβδομάδες, 360 μήνες, 30 χρονιά.
Υποσημείωση : «Ο χορός προέκυψε από την φυσική επιθυμία όλων των νεαρών πλασμάτων να εκφράσουν με την κίνηση του σώματος τα συναισθήματα τους και ιδιαίτερα την χαρά τους . Η αίσθηση της αρμονίας και του ρυθμού είναι χάρισμα» Πλάτωνας.
