Γράφει η Έλενα Παπαμιχαήλ
Περιμέναμε μία, περιμέναμε δύο, τρείς και επιτέλους κατέφτασε στη Λάρνακα μετα λιμουζίνων και κουστωδίας Υπουργών,για να φέρει τη μεγάλη ανάπτυξη στην πόλη!
Έξω απο το χώρο της συνάντησης με το Δημοτικό συμβούλιο, ξεροστάλιαζαν στον ήλιο συμπολίτες μας, κρατώντας πανό εναντίον της βιομηχανοποίησης του λιμανιού.
Δεν μας αγαπάτε κύριε Πρόεδρε, φώναξε μια κυρία, για να απαντήσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ότι μετά τη σύσκεψη θα αντιλαμβανόμαστε οι δύσπιστοι Λαρνακείς την αγάπη της κυβέρνησης προς την πόλη μας.
Ναι.Όταν άνοιξαν οι πόρτες και ακούσαμε τις εξαγγελίες,καταλάβαμε πόσο αγαπητοί είμαστε.
Έχουμε και λέμε. Η κυβέρνηση εξήγγειλε έργα 64 εκ. ευρώ για τη Λάρνακα απο τα οποία τα 14 και κάτι ψιλά είναι προς άμεση υλοποίηση.
Φαίνεται, ότι μέχρι να φτάσει η κουστωδία του Προέδρου στην πόλη μας, ξέμεινε απο ρευστό! Κακίες θα μου πείτε και θα έχετε δίκαιο, γιατί θα μου πείτε πώς είναι δυνατόν ο Δήμαρχος μας να καμαρώνει για τη γενναιοδωρία της κυβέρνησης που τον στηρίζει και εγώ η μικρόψυχη να μην αντιλαμβάνομαι ότι επιτέλους στη Λάρνακα αρχίζουν έργα, θα δημιουργηθεί πανεπιστημιακή σχολή, θα φτιάξουμε εκείνη την περιβόητη πλατεία του Αι Γιάννη, θα δημιουργήσουμε νέα Λαική αγορά, θα θα θα και εγώ νοιώθω ότι ζω ένα απο τα ίδια. Πώς λέμε ήμουνα νιά και γέρασα, ένα τέτοιο πράγμα!
Έρχομαι τώρα και στο λιμάνι της Λάρνακας! Μετά απο παράταση στην παράταση,ξαφνικά μας ανακοίνωσαν ότι δεν πάει άλλο! Πάνε οι μακέτες, πάνε εκείνα τα τεράστια κτίρια, πάνε οι κρουαζιέρες, πάνε τα οράματα και οι παραισθήσεις, πάει και η κοινοπραξία Ζήνων! Και τώρα τί θα κάνουμε, πώς θα διαχειριστούμε τη σκληρή πραγματικότητα που λέει ότι φτου απο την αρχή; Τη σκληρή πραγματικότητα που λέει ότι το λιμάνι θα παραμείνει βιομηχανικό είτε το θέλουμε, είτε όχι; Διότι, παρά τη διαβεβαίωση του Προέδρου της Δημοκρατίας και τη δέσμευσή του(αλοίμονό μας)ότι οι εταιρείες υδρογονανθράκων θα φύγουν το 2016, η πραγματικότητα είναι άλλη και εμείς παρακολουθούμε απλά ως θεατές να συμβαίνει αυτό το έγκλημα εις βάρος της υγείας των συμπολιτών μας.
Φαίνεται ότι δεν είναι γραφτό μας, όσο ζούμε, να δούμε μια κυβέρνηση, να φροντίζει πραγματικά για την ανάπτυξη της πόλης μας και όχι μόνο να την χρησιμοποιεί ως κάδο απορριμάτων.
Βέβαια, δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών.
Ίσως κάποια στιγμή καταφέρουμε να ξεφύγουμε απο το κομματικό μαντρί μας και να εκλέξουμε ανθρώπους που θα έχουν μοναδική έγνοια την πόλη μας και όχι την κομματική τους καριέρα.
