Γράφει η Μυράντα Ορθοδόξου
orth_miranda@hotmail.com
Ακούγοντας καινούριες ιστορίες από φίλες, βλέποντας μέσα μου και γύρω μου, με πιο πολύ προσοχή αυτό το διάστημα, έβγαλα το εξής αφελές ίσως συμπέρασμα: Μήπως στεκόμαστε κυρίως στην εξωτερική πλευρά των «πραγμάτων» όσο και αν δεν το αποδεχόμαστε; Και η χαζή αυτή απορία με έβαλε σε σκέψεις, πέρα από τις προφανείς που έχουν να κάνουν με την εμφάνιση.
Αν και επικίνδυνο το «τοπίο» ήθελα να το εξετάσω. Μήπως, λοιπόν, μας ενδιαφέρει μόνο πώς να εντυπωσιάσουμε πρώτα εμάς και μετά τους γύρω μας με καθαρά μιμητικούς τρόπους; Με λίγα λόγια, ζούμε, αναπνέουμε, ερωτευόμαστε με ρυθμούς, τρόπους και συχνότητες που θα πρέπει να ενθουσιάσουν εμάς τους ίδιους και κατ΄επέκταση τους γύρω μας;
Φτιάχνω το σπίτι που θα περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου, σύμφωνα με αυτά που μου παρουσιάζουν τα «fancy» περιοδικά έξαλλων Βρετανών ή Ιαπώνων interior designers ενώ ουσιαστικά είναι άδειο, κενό και ξένο προς εμένα την ίδια και βέβαια μου έχει εξαντλήσει το τελευταίο μεδούλι των κυττάρων μου; Βιώνω τον γάμο μου όπως θα ήθελα να είναι και μιμούμενη εκείνο που φαντασιωνόμουν από μικρή, παραγνωρίζοντας τα προφανή προβλήματα που ουρλιάζουν καθημερινά σαν κακομαθημένα μωρά για να βρουν λύση; Σπαταλώ ηλιθιωδώς τα λεφτά μου σε ό,τι ανοήτο και αχρείαστο κυκλοφορεί στην διαδικτυακή αγορά και μη, προσπαθώντας να αποδείξω στον εαυτό μου πως όλα είναι τόσο ρόδινα όσο η ζωή της Κάντι- Κάντι; Σπαταλιέμαι σε ένα έρωτα που δεν είναι έρωτας αλλά ένα αποκύημα της φαντασίας- φαντασίωσής μου κι επομένως καταπίνω ψέματα, υποσχέσεις, ελαττώματα, ατσούμπαλα μεταμεσονύχτια μηνύματα γκλιτερίστικης τρυφερότητας και ανόθευτης δήθεν ειλικρίνειας γιατί έτσι βολεύει τον αθεράπευτα ανασφαλή ρομαντισμό μου, ενώ ουσιαστικά είμαι ερωτευμένη με τον εαυτό μου και ό,τι θα ήθελα να με προσδιορίζει; Είμαι σε μια σχέση που αγκομαχεί μέρα με τη μέρα να αποκτήσει λέξεις, τίτλους, νόημα γιατί μ’ αρέσει να παραμυθιάζω εμένα και παράλληλα εγώ είμαι αυτή που κρύβει «κάτω από το χαλί» ό,τι άβολο ή απροσάρμοστο ή ανώφελο συμβαίνει και ισχύει; Πάω στο γυμναστήριο για να κτυπήσω δυο- τρεις φορές τον εαυτό μου στο τέλος της ημέρας στον ώμο φιλικά και να πω: «Μπράβο σου, η ζυγαριά σήμερα έδειξε αυτό που ήθελες και η κοιλιακοί έχουν γραμμωθεί όπως ήθελες- πάρε τώρα το πρώτο βραβείο της ηλιθιότητας!»
Επιδιώκω όλα τα πιο πάνω για να εντυπωσιάσω τους γύρω μου (κάνοντας επίδειξη
περισσότερο σε αυτούς που δε συμπαθώ για να τους μπω στο μάτι) και κυρίως για να ικανοποιήσω εμένα και να χορτάσω το «εγώ» μου…; Ερωτηματικό: σπουδαίο σημείο στίξης. Μόνο το γράφεις, ουσιαστικά όμως σου φωνάζει, κινεί παράξενα κουδουνάκια βαθιά καταχωνιασμένα στις ασυγύριστες σκέψεις σου. Και τι φωνάζει; Μιμούμαι! Μιμούμαι αυτά που βλέπω, αυτά που ακούω, αυτά που διαβάζω γιατί δε μου αρέσω! Μπορεί οι υπόλοιποι γύρω μου να νομίζουν πως όλα αυτά είναι αληθινά, όμως εγώ ξέρω ότι μιμούμαι! Είμαι ολόκληρη μια απομίμηση, σαν αυτές τις καλοφτιαγμένες ψεύτικες τσάντες- μαϊμού που φαίνονται από όλες τις πλευρές και τις γωνίες ακριβές και αληθινές ωστόσο εγώ ξέρω καλά ότι είναι ψεύτικες- φτηνά κατασκευασμένες για ανθρώπους σαν εμένα που τις μιμούνται.
Και μετά; Τι θα γίνει μετά; Θα καταλήξω σε ένα σπίτι που δε με βολεύει και δεν αρέσει σε μένα αλλά σε έναν interior designer, βιώνοντας έναν γάμο που αρέσει περισσότερο στη μάνα και τη γιαγιά μου παρά σε μένα, θα ‘μαι περιτριγυρισμένη από άχρηστα αντικείμενα και πιθανότατα καταχρεωμένη και μόνη; Θα έχω να πω περισσότερα για ελαττωματικούς έρωτες που δε θυμάμαι το όνομά τους και για τους καλοσχηματισμένους κοιλιακούς της νιότης μου;
Όχι, αρνούμαι! Θαυμαστικό: σπουδαίο σημείο στίξης κι αυτό. Μόνο το γράφεις αλλά ουσιαστικά εκφράζει συναισθήματα! Δεν θα ζήσω μια απομίμηση στιγμών. Θέλω να ξυπνήσω μια μέρα και να ζω σε ένα σπίτι ζεστό, γιατί το ΄φτιαξα με αγάπη και κόπο και γιατί έχει κομμάτια από μένα! Θέλω να θυμάμαι μια συγκλονιστική στιγμή έρωτα στον ήλιο και μια άλλη στη βροχή κι ας ήταν μόνο δυο στιγμές! Θέλω να διαβάζω το βιβλίο μου σε μια μικρούλα βεραντούλα και τα δάχτυλά μου να χώνονται στην άμμο και να αγγίζουν τον αφρό της θάλασσας, μια αίσθηση τόσο αληθινή! Θέλω να έχω ζήσει τα προβλήματά μου, τα ελαττώματα τα δικά μου και του άλλου και να τα έχω εξαλείψει, μειώσει ή τουλάχιστον να τα χω δει κατάματα μέχρι να τα αποδεχτώ. Θέλω να έχω αντικείμενα που να κουβαλούν αναμνήσεις γλυκές και πικρές σαν παλιές φωτογραφίες. Μπορεί όλα να είναι μικρά, ασήμαντα ή συνηθισμένα για όλους τους άλλους αλλά για μένα θα είναι τόσο αληθινά όσο κι αυτή η φράση: *“We buy things we don’ t need, with money we don’t have, to impress people we don’t like”
* «Αγοράζουμε πράγματα που δε χρειαζόμαστε, με λεφτά που δε μας ανήκουν, για να εντυπωσιάζουμε ανθρώπους που δε συμπαθούμε»- Από την ταινία “FIGHT CLUB”
