Γράφει η Μυράντα Ορθοδόξου
orth_miranda@hotmail.com
Στην τελευταία εξόρμηση μου σε αμμουδερή παραλία με καλούς φίλους και ξέγνοιαστη καλοκαιρινή διάθεση, πέρασε από το μυαλό μου το γεγονός πως είμαστε «ανάσες» πριν το τέλος της ανεμελιάς και στην αρχή ενός νέου κύκλου υποχρεώσεων.
Και κάπου ανάμεσα στις σελίδες ενός βιβλίου, την απόλαυση ενός δροσιστικού ροφήματος και των ανέμελων χαχανητών ενός αφελούς αστείου μεταξύ της παρέας, μελαγχόλησα. Ζήλεψα! Ζήλεψα τον ξέγνοιαστο εαυτό μου, ζήλεψα την χαλαρή ατμόσφαιρα που κυριαρχούσε ανάμεσά μας και τη νωχελική τεμπελιά της στιγμής. Ζήλεψα την ελαφρότητα των θεμάτων στις συζητήσεις μας και την καθαρά απερίσκεπτη ώρα που περνούσε γοργά. Ήμουν στην αρχή του τέλους. Ή μήπως όχι….
Πλησίαζε επικίνδυνα ο Σεπτέμβρης, που σηματοδοτεί για μένα μια νέα αρχή. Κάθε αρχή και δύσκολη. Η αρχή, το ήμισυ του παντός. Καλή αρχή και πάει λέγοντας. Για μένα, ο Σεπτέμβριος είναι η «Πρωτοχρονιά» μου. Είναι η περίοδος που είναι όλα καινούρια, όλα στο ξεκίνημα, όλα φρέσκα και περιέργως άγνωστα. Είναι τότε που θέτω στόχους, γνωρίζω καινούρια πρόσωπα και αποχαιρετώ τα παλιά και αγαπημένα, που «ανακαινίζομαι» επαγγελματικά. Αναμοχλεύω λάθη, περιεργάζομαι νέες ιδέες και άλλα τόσα. Έχει ανάμεικτα συναισθήματα κάθε Σεπτέμβριος! Νιώθω πως ακόμα στάζουν στο σβέρκο μου αλμυρές θαλασσινές σταγόνες κι από την άλλη με κατακλύζουν φυλλάδια, εγχειρίδια, σημειώσεις προγράμματα να απαιτούν ταξινόμηση, προγραμματισμό και έλεγχο!
Ειδικά αυτήν την εποχή, που είναι καθαρά το μεταίχμιο, το πέρασμα από τη μια φάση στην άλλη, αυτήν λοιπόν την εποχή κάτι με βαραίνει. Δεν είμαι, ούτε ήμουν ποτέ της φιλοσοφίας να κάθομαι ολομερής και να αρμενίζω τα πέλαγα χωρίς καμία ευθύνη, υποχρέωση ή δουλειά αλλά αυτή η αίσθηση του «χωρίς ρολόι, χωρίς κινητό» είναι ακαταμάχητη όπως και να ‘χει!
Σκέφτομαι ότι το ιδανικό θα ήταν να κρατούσαμε μια σταγόνα καλοκαιρινής ανεμελιάς στην φθινοπωρινή και χειμωνιάτικη ρουτίνα μας, να είχαμε τον αυθορμητισμό της χαλαρής διάθεσης στο πρόγραμμα της καθημερινότητας μας, να κρατούσαμε μια σταλιά από τη διάθεση του χαζού αστείου της παρέας, έτσι για να σβήνει τις αγωνίες, τους αγχωτικούς προβληματισμούς και τη ρομποτίστικη μέρα μας.
Μου αρέσει το φθινόπωρο, μ’ αρέσει και ο χειμώνας. Είμαι από τους λιγοστούς και φανατικούς οπαδούς τους. Μου αρέσουν γιατί μαζεύουν τους ανθρώπους πιο κοντά, επειδή τότε οι αγκαλιές γίνονται πιο σφιχτές, η ατμόσφαιρα πιο ρομαντική και όλα ακολουθούν μια τάξη, μια ροή. Αν μου έβαζες όμως μια κουταλιά από το φως της μεγάλης μέρας του καλοκαιριού και ακόμα μια δόση ανεμελιάς και αυθόρμητης αίσθησης αορίστου χρόνου θα ήμουν ο πιο ευτυχής άνθρωπος στη Γη!
Η πιο πάνω παραγγελία ας καταχωρηθεί χωρίς ρολόι και χωρίς κινητό κατά προτίμηση παρακαλώ.
*Πολλές πολλές ευχαριστίες για την έμπνευση και την ιδέα για το θέμα του κειμένου στην πιο routine– FREE(K) και ταυτόχρονα πιο «ανέμελη- NOT» αγαπημένη νότα των 15 τελευταίων χρόνων της ζωής μου!
