Γράφει ο David Fowles
david@skalatimes.com
Υποσυνείδητα το ξέραμε. Σαν Κύπρος το περάσαμε. Γνωρίζουμε ότι ο πόλεμος δεν είναι για όλους. Γνωρίζουμε ότι ο πόλεμος δημιουργεί πρόσφυγες. Το ξέραμε. Στην Κύπρο ο πόλεμος διήρκησε πολύ λίγο σε σχέση με τους πολέμους στην Μέση Ανατολή, και ήταν πριν από σαράντα χρόνια.
Έπρεπε να δούμε βίντεο και φωτογραφίες με νεκρά μωρά στις ακτές, που τα έβγαλε έξω η θάλασσα, πνιγμένα, για να μας…. αγγίξει. Ενώ το ξέραμε!
Κάθε μέρα του καλοκαιριού αφού εμείς ασχολούμαστε με το αν είμαστε καλά με “τα ψυχολογικά μας”, την καθημερινότητα μας, άνθρωποι παλεύουν για να βρουν τρόπο να φύγουν με τις οικογένειες τους από τον πόλεμο.
Κάποια χιλιόμετρα μακριά μας, όχι πολλά, κάποια παιδιά ζουν μέσα στο πόλεμο.
Είναι τόσο κοντά μας αυτός ο πόλεμος που πιθανόν να αναπνέουμε και εμείς τα χημικά από τους βομβαρδισμούς, τις στάχτες από τα σπίτια που έγιναν ερείπια. Δεν είναι μακριά αυτά που γίνονται. Από δίπλα μας περνάνε οι βάρκες. Δεν αποκλείεται μια μέρα να δούμε και εμείς πτώματα στις φοινικούδες ή όπου αλλού τους βγάλει το κύμα.
Πως μπορείς να είσαι καλά; Πως μπορείς να μην έχεις ψυχολογικά αν συνεχίζεις να προσπερνάς
τον πόνο; Ποιο παυσίπονο θα σε κάνει καλά;
Στην Ισλανδία ο κόσμος άνοιξε τα σπίτια του. Διαβάζουμε στα ΜΜΕ ότι οι Ισλανδοί θέλουν να βοηθήσουν εκατό χιλιάδες πρόσφυγες!
Δεν ξέρω αν θα άνοιγα το σπίτι μου σε κάποιους ξένους, για να έρθουν να ζήσουν μαζί μας. Δεν είναι εύκολο πράγμα να κάνεις, όταν έχεις μικρά παιδιά. Ανησυχείς για τον εαυτό σου, για την οικογένεια σου. Δεν είναι απλά τα πράγματα. Και τι θα τους ταΐζω; Πόσο καιρό; Θα αφήνω την γυναίκα και τα παιδιά σπίτι μόνους και εγώ να πηγαίνω δουλειά στην Λεμεσό;
Αλήθεια θα ήθελα να βοηθήσω… ΑΛΛΑ…
Σχετικά links:
https://www.facebook.com/pages/%CE%8C%CF%87%CE%B9-%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B1-%CE%B8%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1/1507526789510344?__mref=message
