…..Αλλιώς να σκάσουμε όλοι!
Δεν κοιμάμαι τις νύχτες.
Σκέφτομαι εκείνα τα παιδάκια που πέθαναν στην ακτή παλεύοντας με το κύμα.
Σκέφτομαι πιο πολύ την μαμά τους, τον μπαμπά τους.
Δεν κοιμάμαι τις νύχτες.
Σκέφτομαι εκείνο τον πατέρα με την “διάσημη” πλέον φωτογραφία, να κρατά με τρόμο τα δυο του παιδιά.
Σκέφτομαι εκείνα τα δυο παιδιά να νιώθουν τον φόβο του πατέρα τους και την απειλή του θανάτου.
Δεν κοιμάμαι τις νύχτες.
Σκέφτομαι όλους εκείνους που φεύγουν με βάρκες απ’ τις εμπόλεμες χώρες για να βρεθούν στις κλειστές πόρτες μιας αφιλόξενης Ευρώπης, όπου η μεταναστευτική πολιτική σκοτώνει ανθρώπους.
Δεν κοιμάμαι τις νύχτες.
Σκέφτομαι το μερίδιο ευθύνης που αναλογεί σε όλους μας.
Σκέφτομαι την φασαρία που κάνουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το θέμα των προσφύγων, αλλά και την ησυχία που κάνουμε με τις πράξεις μας.
Δεν κοιμάμαι τις νύχτες….σκέφτομαι πως μπορούσε να ήταν το δικό μου παιδί, (κι ας μην είμαι ακόμα μάνα), σκέφτομαι πως μπορούσε να ήταν το δικό μου παιδί και πλαντάζω στο κλάμα.
Πλαντάζω στο κλάμα εγώ! Εγώ που έχω στέγη, φαγητό, ασφάλεια, μόρφωση, δουλειά, εγώ πλαντάζω στο κλάμα!
Μα δεν θέλουν το κλάμα μας, ούτε τις αϋπνίες μας!
Τις πράξεις μας θέλουν!
Αλλιώς , να σκάσουμε όλοι!
Γ.Δ
